Μάθημα 1ο: Στη ζωή μας πρέπει να αγωνιζόμαστε – Μια όμορφη στιγμή που έζησε η «Π» στο Συνεδριακό του Πανεπιστημίου

Κωνσταντίνος Μάγνης

Μεσημεράκι Πέμπτης, στο συνεδριακό του Πανεπιστημίου Πατρών. Μια τυπική αλλά και χαρούμενη διπλή ορκωμοσία πτυχιούχων από τα τμήματα της Φυσικής και της Χημείας. Το ακροατήριο μοιράζει χειροκροτήματα και επευφημίες στις νέες και τους νέους που παρελαύνουν, καθένας με τα καλά του ή τα σπορ του, και πάντως με το στιλάκι του, για να πάρουν το πτυχίο τους.

Το χειροκρότημα έχει διακυμάνσεις: Δεν κατέχουν όλοι την τέχνη της δημοφιλίας. Ωσπου έρχεται η στιγμή που το συνεδριακό θα σειστεί: Είναι η εμφάνιση ενός νέου που συνοδεύεται από ένα κοριτσάκι που τον κρατά από το χέρι σφιχτά και με εμπιστοσύνη. Πτυχιούχος μπαμπάς, χαρούμενος και τρυφερός. Η κόρη του θα παίξει τον ρόλο καλά, απλά τη στιγμή της επίδοσης του πτυχίου, αρνείται να το πάρει η ίδια, και θα στρίψει προς τον κορμό του μπαμπά της. «Του ματς», που λένε οι αγγλοσάξονες, γι’ αυτή την ηλικία. Μπορεί να το είπε και η ίδια η μικρή: Είναι ελληνοαμερικανίδα.

Ενα πάντρεμα χαριτωμένο και ελπιδοφόρο, που αγκαλιάζεται με θέρμη και γενναιοδωρία από τη νεολαία που έχει αναλάβει ρόλο κερκίδας. Αποδεικνύεται ότι δεν ξέρουν και πολύ τον νεαρό πτυχιούχο- έχει περάσει σε προηγούμενο φεγγάρι από τη σχολή της Φυσικής- απλά τους άγγιξε η εικόνα. Αυτό κι αν ακούγεται ελπιδοφόρο, καθώς στις επευφημίες πρωτοστατούν αγορίσιες φωνές.

Αναζητάμε τα ίχνη του νέου πατέρα και πτυχιούχου. Θα μας βοηθήσουν ο -αποχωρήσας μετά την τελετή- πρόεδρος του τμήματος, καθηγητής Β. Αναστασόπουλος και οι συνεργάτες του που ανταποκρίθηκαν καλοκαιριάτικα. Καλούμε στην άλλη άκρη της Πελοποννήσου, στο Ναύπλιο. Θα σηκώσει το τηλέφωνο μια πανευτυχής φωνή. Η μητέρα του νεαρού, φυσικά: Ζει αυτές τις μέρες, πτυχίο, εγγόνι και τον γιο της, που πλέον δουλεύει στο εξωτερικό. Και να τος στο τηλέφωνο: Γιώργος Παπαϊωάννου. Παν-πρόθυμος, ανοιχτόκαρδος και μεσογειακά εξωστρεφής. Μας συστήνεται, ως γέννημα θρέμμα Ναυπλιώτης, γεννημένος το 1983, επιτυχών στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, έτος 2001, σε μια δύσκολη ανταγωνιστική αναμέτρηση με στοιχεία θρίλερ: Η πρώτη φουρνιά που εξεταζόταν με νέο σύστημα, δεν ήξεραν τι τους περιμένει, πήγαν στα τυφλά, έδωσαν εξετάσεις σε δέκα μαθήματα. Οχι, δεν βιάστηκε καθόλου να τελειώσει, «μου πήρε επτά χρόνια» δηλώνει χωρίς καμία ενοχή. Εντάξει, άμα προσπαθήσεις, παίρνεις το πτυχίο αμέσως, ένας φίλος του το πήρε στην τετραετία επάνω, αλλά ο ίδιος ευχαριστήθηκε τη φοιτητική ζωή. Και το έχει φιλοοφήσει: «Η ζωή» μας λέει «δεν είναι σπριντ, είναι μαραθώνιος. Εμένα μου αρέσει να λειτουργώ σαν συλλέκτης εμπειριών».

Πάτρα, λοιπόν, στη δεκαετία του 2000. «Ομορφη πόλη, υπέροχη ζωή, πολύ ωραία χρόνια». Αλλά βέβαια «υπήρχε μια ευμάρεια τότε στις οικογένειες» λέει ο Γιώργος, αντιπαραβάλλοντας προς τα σκληρά χρόνια που ακολούθησαν. Κάνει το στρατιωτικό του στη Χίο, μάλλον χαλαρά, και μετά φεύγει για το Σικάγο, μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Και εκεί η ζωή τον σπρώχνει σε μεταστροφή. Πιάνει δουλειά στην εστίαση, για να μπορεί να σηκώσει τα έξοδα και όσο κινείται στον χώρο αυτόν, τόσο απορροφάται. Βαθμιαία θα μεταπηδήσει σε ευθύνες επιχειρηματικές και εκεί θα ριζώσει. Εστησε τα δικά του μαγαζιά, παντρεύτηκε το κορίτσι του, Ελληνοαμερικάνα, έκαναν ένα παιδάκι. Αφησε να περάσει λίγος καιρός, επί τούτου: Ηθελε να φέρει την κόρη του στην ορκωμοσία, να ζήσει την εμπειρία, να πάρει την ιδέα ότι η ζωή χρειάζεται γνώσεις και σπουδές, ότι απαιτεί «να αγωνιζόμαστε».

Τι κατάλαβε από όλα αυτά η μικρή στο Συνεδριακό; «Δεν νομίζω ότι κατάλαβε πολλά, αλλά όλο και κάτι μένει» μας λέει. Αλλά θα επιμείνει. Θέλει η κόρη του να αποκτήσει εμπειρίες και αναμνήσεις από την Ελλάδα και να πάρει στοιχεία ελληνικής παιδείας.

Κάπου εκεί τελειώνει η κουβέντα μας. Ο Γιώργος μας ευχαριστεί και τον ευχαριστούμε κι εμείς για τη θετικότητα και την αισιοδοξία.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω