Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας

Κωνσταντίνος Μάγνης

Οποιος διατηρεί σχέση και επαφή με την πολιτική ιστορία της χώρας, αντιλαμβάνεται τις μιμήσεις που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, κοπιάροντας όχι πλέον τον Ανδρέα αλλά τον Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά (λογικά) έχουν τις ενστάσεις τους για τις αναγωγές που επιχειρεί ανάμεσα στο σήμερα και το χθες, αναγωγές χοντροκομμένες και υπερφίαλες. Οσοι δεν τα έχουν φρέσκα, δεν ξέρουν μεν πώς ξεκίνησε η περίφημη Πορεία προς τον Λαό, και η σύσταση να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες που- αν δεν μας απατά η μνήμη μας- ήταν φράση του Ηλιού και αφορούσε το παρακράτος που δίωκε τον κόσμο απλά και μόνο για τις πολιτικές του αντιλήψεις- αλλά αναπτύσσουν ενστικτωδώς μια αίσθηση: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζωντανεύει και ενσαρκώνει σχήματα που αποτελούν σύμβολα του δημοκρατικού επικού αφηγήματος. Από τη στιγμή που οι νεότεροι δεν τις προκάναμε εκείνες τις εποχές, κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει το δικαίωμα να εισβάλουμε μέσω του απόηχου αναδρομικά στο παρελθόν και να αυτοηρωποιηθούμε στοιχιζόμενοι πλάι στους πραγματικούς ήρωες και τις πολιτικές φυσιογνωμίες που τους βρήκε η ιστορία στο δόξα πατρί, αλλά και εκείνοι τη σφράγισαν όσο μπόρεσαν, καθένας με τις δυνάμεις του και το εκτόπισμά του.

Καλές οι μεταρρυθμίσεις, η ομαλότητα, ο εκσυγχρονισμός, ο ορθολογισμός (αν και αυτός δεν πρέπει να το παρακάνει, γιατί το θυμικό των νοτίων είναι ευαίσθητο και η πραγματικότητα είναι υπερβολικά καταπιεστική, το πρωί της Δευτέρας ιδίως), αλλά δεν προσφέρονται για ξεσηκωμούς, φαντασίωση, έκσταση, πάθος. Κανείς δεν βουτάει μια σημαία και βγαίνει να πανηγυρίσει με συνθήματα επειδή μπορεί να κάνει, ας πούμε ηλεκτρονικά, τις δουλειές του με το δημόσιο. Θέλει και λίγο ύμνο ΕΑΜ η πολιτική ζωή.

Ταινίες γυρίζεις για τον Ανθρωπο με το Γαρύφαλλο, όχι για τις αγορεύσεις του Γεραπετρίτη και την εγκυκλοπαιδική παιδεία του Τασούλα. Ακόμα και αν έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από τις δεκαετίες ’40, ’50, ’60, ‘70 που παρήγαγαν θρύλους, σύμβολα, πρότυπα με κοινό τους τόπο την υπέρβαση και τη δοκιμασία για τις ανάγκες της ιδέας, το κοίτασμα παραμένει ενεργό ώστε να μπορεί να φλογίζει τη δυναμική συνειδήσεων, κινημάτων και αφηγημάτων. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι αυτά από μόνα τους δεν σε πάνε πουθενά κόντρα στην αμείλικτη ξεροκεφαλιά των αριθμών, όπως έδειξε η περιπέτεια του 2015 που υποχρέωσε να μείνουμε χωρίς τράπεζες, αλλά όταν η πραγματικότητα σου εναντιώνεται, ένας είναι ο δρόμος: Να μεταβληθεί η πραγματικότητα, φυσικά, με το καλό ή με το άγριο, που λέει και ο Σπίρτζης.

Η δημοκρατία λοιπόν κινδυνεύει με όρους 2023 και πρέπει να την υπερασπιστούμε με όρους 1961. Αλλά όταν το αφήγημά σου είναι το αφήγημα των προπατόρων, το όλο εγχείρημα αεροβατεί. Θα πεις, και τι πειράζει, εάν περνάμε ωραία; Πράγματι. Πολιτικά πάντως διαπιστώνουμε μια προσπάθεια επαναπασοκοποίησης της πολιτικής ζωής στο επίπεδο του συνθήματος και του ύφους, με ισχυρότερες δόσεις πραγματισμού, εάν αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό. Η διαφορά είναι βέβαια ότι ο Μητσοτάκης του 2023 δεν είναι ο Ράλλης του 1981, και ο φιλελευθερισμός του δεν είναι και πολύ αποκρουστικός στην περιοχή του κέντρου, η οποία μάλλον θυμώνει παρά συγκινείται με τους όψιμους παπανδρεϊσμούς, που βέβαια στο βάθος σημαίνουν, μη με βλέπετε κόκκινο, δικός σας είμαι κι εγώ, απλά πήγα αριστερότερα όπως και ο Αντρέας. Καλά δεν έκανε ο Αντρέας; Ε, καλά κάνω κι εγώ.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω