Νταίζη Λέκκα – Χικς: Έφυγε η γυναίκα που πρωταγωνίστησε στην κατοχική περίοδο της Πάτρας – Η ιστορία της

Μαρίνα Ριζογιάννη

Η Νταίζυ Λέκκα- Χικς γεννήθηκε στην Κέρκυρα, το 1925, ως Αναστασία. Με τον πατρινό σύζυγο της χήρας μητέρας της, εγκαθίσταται στην Πάτρα το 1938, έπειτα από σύντομη διαβίωση στις ΗΠΑ.

Ο νέος πατέρας της Αναστασίας, Γεώργιος Πανόπουλος, είναι επί 15 χρόνια διευθυντής του καταστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος στη Πάτρα.

Η οικογένεια εγκαθίσταται και ζει στο κτίριο της τράπεζας (Αγ. Ανδρέου και Ζαΐμη) στον τελευταίο όροφο. Η Νταίζυ, ένα ήσυχο κορίτσι, φοιτά στο Αρσάκειο Πατρών απ’ όπου αποφοιτά το 1944.

Το μεγάλο προσόν που διέθετε η Νταίζυ, κι αυτό ήταν η άριστη γνώση της αγγλικής γλώσσας, την ενέπλεξε στον πόλεμο. «Τα τέσσερα χρόνια που ήμουν στο Αρσάκειο, μετέφραζα γράμματα που έστελναν οι Αγγλοι. Είχα μία συμμαθήτρια, τη Χαρίκλεια Γεωργιάδη, ο αδελφός της οποίας, ο Ανδρέας, που ήταν του Ζέρβα, μου έστελνε γράμματα και τα μετέφραζα».

Ηταν αυτόπτης μάρτυς της εισόδου των Αγγλων στην Πάτρα. «Στις 2 Οκτώβριο του 1944, οι Γερμανοί άρχισαν να βομβαρδίζουν τον Αραξο, επειδή είχαν φτάσει οι Αγγλοι, οι οποίοι δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση, διότι είχαν έρθει να φέρουν βοήθεια και φαγητά (M.L.). Ο λόρδος Τζέλικο, που ήταν στα κομάντος, έστειλε στην Πάτρα τον αξιωματικό Μπίμροουζ με τέσσερις στρατιώτες να μπουν στην Πάτρα.

Δεν τους συνόδεψε κανένας Ελληνας. Μόλις ο κόσμος είδε τους Αγγλους, άρχισε να τους αγκαλιάζει και να τους καλωσορίζει. Εγώ, τους έδειξα από πού πρέπει να κινηθούν για να μην τους αντιληφθούν οι Γερμανοί. Μάλιστα, θυμάμαι ότι τράβηξα από τον αξιωματικό τον χακί σκούφο (δίκοχο) που είχε στο κεφάλι του, για να μην ξεχωρίζει. Τους οδήγησα στην ταράτσα ενός σπιτιού κι αυτοί έφεραν μαζί τους κι ένα πολυβόλο. Μου είπαν λοιπόν να φύγω, αλλά εγώ τους είπα ότι θα μείνω. Ημουν 19 ετών. Την άλλη μέρα ο Αγγλος αξιωματικός με έψαχνε να με ευχαριστήσει».

Η Νταίζυ Λέκκα απασχολήθηκε την ίδια περίοδο και ως μεταφράστρια στις συνομιλίες Ελλήνων – Βρετανών και Γερμανών κατά τις διαπραγματεύσεις υπό τον Χανς Ερενστρώλε.

O ανταποκριτής της Ντέιλι Χέραλντ μνημονεύει την περίπτωση της, σε μεταπολεμικό δημοσίευμα

«Μετά από τέσσερις ημέρες, στις 12 Οκτωβρίου του 1944, ήρθε ο συνταγματάρχης του Αγγλικού Στρατού Κένεθ Μπίτσαμ Χικς, ο μέλλων άνδρας μου, με την αγγλική ανθρωπιστική βοήθεια (M.L.). Ο λόρδος μού ζήτησε να βοηθήσω τον συνταγματάρχη στη μετάφραση. Ετσι ξεκίνησε η συνεργασία μας, ως μεταφράστρια εγώ. Είχε δικό του αεροπλάνο και πηγαίναμε στα χωριά τα φαγητά.

Από τα πρώτα σημεία που πήγαμε ήταν τα Καλάβρυτα. Στα Καλάβρυτα υπήρχαν ελάχιστα σπίτια όρθια και φυσικά δεν υπήρχαν άνδρες. Στις 6 Ιανουαρίου, που θα ρίχναμε τον Σταυρό στη θάλασσα, παρουσιάστηκε ο Αρης Βελουχιώτης.

Την περίοδο της Κατοχής πηγαίναμε με τη μητέρα μου σ’ ένα μέρος που ήταν ορφανά. Μας έλεγαν στα ετοιμοθάνατα να μη δίνουμε φαγητό, αλλά εγώ έδινα σε αυτό που ήταν σε χειρότερη κατάσταση. Αυτή η κατάσταση με στεναχωρούσε πάρα πολύ.

Το 1944 διοργανώσαμε με τον μέλλοντα σύζυγό μου και τον Χαντ χριστουγεννιάτικο πάρτι για 1.000 παιδιά, αν θυμάμαι καλά, στο κτίριο του Αρσακείου».

Εγκατεστημένη με τον σύζυγό της στην Αγγλία, ποτέ δεν έκοψε τους δεσμούς της με την Πάτρα παρ’ ότι η αδελφή της Ράνια ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. «Το 1964 είχα έρθει στην Πάτρα και συνέπεσε με την επιστροφή της Τιμίας Κάρας του Αγ. Ανδρέα. Είχα ιδιαίτερη φιλία με τη Γαβριέλα Δρακοπούλου-Παπαδοπούλου. Μία αδελφική φιλία, που κράτησε μέχρι το 2013 που τη χάσαμε. Τότε που ήρθα, βάφτισα και τον γιο της Διονύση (ο οποίος γνωστοποίησε σε εμάς την ύπαρξη της κ. Νταίζυ)».

Τη ρωτήσαμε εάν έχει παράπονο που η Πάτρα δεν την τίμησε ποτέ. «Η πόλη ποτέ δεν είπε τίποτε για μένα και πραγματικά δεν ήθελα. Αυτό που ήθελα και θέλω είναι να γνωρίσουν και να αναγνωρίσουν το έργο των Αγγλων και τη βοήθεια που μας παρείχαν».

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω