Ο Αγγελος Ανδριόπουλος στο «Λεωφορείον ο πόθος» στο Εθνικό Θέατρο

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Ο αγαπητός Πατρινός ηθοποιός Άγγελος Ανδριόπουλος φέτος το χειμώνα δηλώνει κάτοικος Νέας Ορλεάνης και ταξιδεύει με το «Λεωφορείον ο πόθος». Ο λόγος για τη συμμετοχή του στην παράσταση που βασίζεται στο γνωστό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, η οποία αναμένεται να ξεκινήσει στα μέσα Οκτωβρίου.

Σε αυτή, μεταφερόμαστε στη Νέα Ορλεάνη, τέλη της δεκαετίας του 1940. Η Στέλλα και ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι, δύο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους – η Στέλλα κόρη μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας του Νότου, ο Στάνλεϊ ένας τραχύς Πολωνός μετανάστης δεύτερης γενιάς – ζουν έναν παθιασμένο έρωτα σε μια γοητευτικά παρηκμασμένη συνοικία της πόλης υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ. Αυτό μέχρι τη στιγμή που στο σπίτι τους φτάνει η Μπλανς Ντυμπουά, η αδελφή της Στέλλας. Η Μπλανς στις αποσκευές της φέρνει όλη την απελπισία της χαμένης ζωής της, τα οικογενειακά βάρη που την τσάκισαν, έναν εύθραυστο ψυχισμό που την κάνει να προτιμά να ζει στη φαντασία αντί στην οδυνηρή πραγματικότητα. Η ματαίωση, η αποτυχία και ο χρόνος που περνά αδυσώπητα στοιχειώνουν το πολυδιάστατο έργο του Ουίλιαμς, που αντανακλά έναν σκληρό κόσμο ο οποίος αποβάλλει ή καταστρέφει όποιον δεν μπορεί να ενσωματωθεί.

Στο έργο, που καθιέρωσε τον Τενεσί Ουίλιαμς ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του κόσμου, γράφτηκε το 1947 και έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ethel Barrymore στη Νέα Τόρκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, κερδίζοντας το βραβείο Πούλιτζερ. Σο 1951 γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον ίδιο σκηνοθέτη και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη (Μπλανς) και τον Μάρλον Μπράντο (Στάνλεϊ). Έκτοτε έχει γνωρίσει αναρίθμητες αναβιώσεις στις σκηνές όλου του κόσμου, εντούτοις είναι η πρώτη φορά που το έργο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο. Σημειώνεται πως στην παράσταση τον ρόλο του Στάνλεϊ κρατάει ο Αποστόλης Τότσικας.

Μιλώντας πρόσφατα στην «Π» ο Αγγελος Ανδριόπουλος είχε δηλώσει πως περίμενε με χαρά να ξεκινήσουν οι πρόβες καθώς ήταν μια διαδικασία που του έλειψε πολύ λόγω της κατάστασης που ζήσαμε. «Αυτή η διαδικασία, που θέτεις συνέχεια ερωτήματα και που σου θέτουν, προσπαθώντας να καταλάβεις στο ελάχιστο τον τρόπο ή τον λόγο συνύπαρξης των χαρακτήρων μέσα στα έργα και πάνω που νομίζεις ότι φτάνεις κάπου, ξανά από την αρχή νέα ερωτήματα, νέες αναζητήσεις που καταλήγουν σε εφήμερα συμπεράσματα, γιατί ξεκινάει από εμάς τους ίδιους» μας είχε πει και συνέχιζε: «Όπως εμείς, που προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να συνυπάρξουμε αιώνες τώρα, έτσι είναι και οι άνθρωποι στα θεατρικά, ψάχνουν… Σε κάθε καινούργια δουλειά, με άλλους συναδέλφους κάθε φορά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει πάτος ή κορυφή παρά μόνο βάθος, σαν τις ψυχές των ανθρώπων. Και σε αυτές πλησιάζει κανείς μόνο θέτοντας ερωτήματα, όχι απαντώντας».

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω