Κωνσταντίνος Μάγνης

Συναγερμός. Ο καιρός χαλάει. Αναζητούνται μπουφάν, μακρυμάνικα, μποτάκια, κουκούλες,  ομπρέλες. Ξυπνά μέσα μας η παιδική ανάμνηση μιας γλυκιάς αντίφασης. Να ανοίγουν οι κρουνοί, αλλά να χαίρεσαι το αίσθημα της θαλπωρής, του προστατευτικού ντυσίματος, του στεγανού και ζεστού κλειστού χώρου.

Συνισταμένη σε όλα αυτά είναι η θεότητα Μητέρα- Φροντίδα. Ολες αυτές οι ανωμαλίες, οι εξάρσεις, οι δοκιμασίες, είναι ένα ακόμα κρας τεστ για την παρουσία της, την επαγρύπνηση, την οργάνωση, την πρόνοια. Ολες οι ευχάριστες μνήμες τελικά είναι Μητέρα. Η οποία βρίσκεται παντού, δεσπόζει, διατάζει, υποχρεώνει, ρυθμίζει, αποτρέπει, διασφαλίζει, αλλά το πρόσωπό της χάνεται σε μια θολούρα.

Ποια ήταν η εικόνα της μητέρας, του πατέρα, των αδελφών, των παππούδων και του εαυτού μας κατά την τρυφερή ηλικία; Θυμόμαστε τα πάντα, αλλά σαν ένα χορευτικό από συνειρμούς, θραύσματα από εμπειρίες. Θυμόμαστε κυρίως φωνές και αισθήσεις, βηματισμούς και συναισθήματα, παρά πρόσωπα. Πέφτουν στα χέρια μας οι παλιές φωτογραφίες. Ναι, αυτοί ήσαν. Αυτοί είμαστε. Αλλά ενώ θυμόμαστε τα πάντα σαν χθες, τα θυμόμαστε αλλιώς. Οι μεγάλοι ήταν μεγαλύτεροι. Αλλά διαπιστώνεις ότι οι γονείς σου ήταν νέοι τριάντα και χρονών, και οι παππούδες ώριμοι άνθρωποι, παλιομοδίτικα ντυμένοι, με σώματα αγύμναστα, γερτά. Σήμερα ένας 65άρης βγαίνει στην καρναβαλική παρέλαση. Μισό αιώνα παλιότερα, ο παππούς κινείτο μόνο για τα βασικά, όσα δεν του κατευθύνονταν με δίσκο ενώ εκείνος γκρινιάζει. Φτάνεις στα εβδομήντα σου και ο κόσμος δεν λέει να στρώσει. Και φταίει η γυναίκα σου γι’ αυτό, η οποία έχει μάθει να φταίει και δεν την ενοχλεί.

Ο καιρός χαλάει. Δεν είναι το μόνο. Εχουν χαλάσει πολλά. Εκτός αν έχει χαλάσει το βλέμμα. Θέλεις καινούργια γυαλιά, αυτά που κάνουν τα πράγματα να δείχνουν νέα, ωραία, λαχταριστά και αστραφτερά. Τώρα η Φροντίδα είσαι εσύ. Η βροχή σε σαγηνεύει όπως τον παλιό κακό καιρό, αλλά οι ειδήσεις σε έχουν στοιχειώσει. Βλέπεις τις λακκούβες σαν λίμνες, αφουγκράζεσαι μην έρχεται η ώρα του χειμάρρου, οι κεραυνοί ακούγονται σαν προπομποί του μεγάλου Κακού. Φοβάσαι για τον χειμώνα, τις πλημμύρες, τα κρύα, την ακρίβεια, την επάρκεια, τις Εξελίξεις. Φοβάσαι την υγεία. «Ολο δυσάρεστα ακούμε», είναι η ημερήσια επωδός, γιατί τώρα είμαστε στην ηλικία που τα δυσάρεστα αφορούν εμάς, ενώ τώρα τα παιδιά πληκτρολογούν αμέριμνα και με πάθος στα ηλεκτρονικά τους, σκοτώνοντας κακούς με τη σέσουλα. Οι θάνατοι είναι εύκολοι στα ηλεκτρονικά.

Τώρα οι οδηγοί σαν βρέχει ανάβουν τα φώτα πορείας πρωί πρωί. Η μέρα είναι σαν προέκταση νύχτας. Αλλά ο Κασσελάκης ανήγγειλε ότι το φως νίκησε.  Να ένας που είπε κάτι ευχάριστο, το οποίο ασφαλώς και εννοεί, μένει μόνο να δούμε αν το εννοεί και το σκοτάδι γιατί παρά το βλέπουμε επίμονο.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News