Ο Καβάφης στην πόλη

Κωνσταντίνος Μάγνης

Οι εκλογές μας διαιρούν. Γι’ αυτό άλλωστε τις κάνουμε, για να βρεθούμε πάνω από την κάλπη απαντώντας έμπρακτα στο ερώτημα ή-ή.

Όταν οι αντίπαλοι είναι πλείονες του ενός, ο μπελάς είναι της τάξης μενού εστιατορίου. Κάτι πρέπει να φάμε, τώρα. Αλλά τι; Ποιος είναι αυτός που σου υπαγορεύει την απάντηση; Το στομάχι, η εμπειρία, η μνήμη, οι συνειρμοί. Όλα αυτά λένε πολύ περισσότερα από όσα λέει ένας μουσακάς από μόνος του. Όχι πως δεν μιλάει και ο μουσακάς, ολόκληρη συζήτηση μπορεί να σου πιάσει- και καλό είναι  να είστε οι δυο σας, γιατί η κατάσταση μπορεί να παραξενέψει τον κόσμο γύρω- αλλά η κατάσταση είναι πιο σύνθετη.

Όταν οι αντίπαλοι είναι δύο, μουσακάς ή μακαρονάδα με κόκορα, η υπόθεση μετατρέπεται σε δράμα. Ή- ή. Σοβαρά μιλάς; Γιατί μου βάζεις αυτή τη δυσκολία; Πελετίδη ή Σβόλη, λοιπόν; Η απάντηση θα δοθεί με βάση κριτήρια υπαρκτά ή επινοημένα. Στην πρώτη περίπτωση είσαι συνειδητοποιημένος και ειλικρινής, ακόμα και αν τελείς σε πλάνη. Στη δεύτερη περίπτωση είσαι σκέτος μούφας. Εχεις αποφασίσει ούτως ή άλλως, απλά δικαιολογείσαι με επίκληση σοβαροφανούς ιδεολογήματος.

Υπάρχουν ψηφοφόροι Πελετίδη και ψηφοφόροι Σβόλη. Αυτούς ψήφισαν την πρώτη Κυριακή, αυτούς τη δεύτερη, αυτούς θα ψήφιζαν και σε μια τρίτη και τέταρτη αναμέτρηση, αν χρειαζόταν. Υπάρχουν ψηφοφόροι που ψηφίζουν Πελετίδη, επειδή δεν θέλουν να βγει δεξιός δήμαρχος.

Υπάρχουν κι αυτοί που ψηφίζουν Σβόλη γιατί εκτιμούν ότι ο Πελετίδης κάνει ζημιά στην πόλη ή έστω ότι έκανε τον κύκλο του, που παραήταν μεγάλος. Ενας μεγάλος κύκλος, παύει να είναι κύκλος. Αυτό έπαθαν οι άνθρωποι προ του Κολόμβου που βρέθηκαν να πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη, διότι κάθε μετακίνηση, από τον Μεγαλέξανδρο μέχρι τον Μάρκο Πόλο εξελισσόταν σε ένα απέραντο ίσωμα. Η γη είναι επομένως μια ισάδα, αφού όσο και να κινούμαστε δεν κατηφορίζουμε, ούτε πέφτουμε. Απόδειξη: Ούτε ο Πελετίδης πέφτει.

Βρεθήκαμε με πολίτες που δεν ήθελαν κανέναν από τους δύο, και κανέναν από τους τέσσερις της πρώτης Κυριακής. Θα προτιμούσαν «κάτι διαφορετικό», μια άλλη πορεία πόλης, μια διαφορετική αντίληψη, μια επαναστατική στρατηγική. Ακούν διάφορο κόσμο να διεκδικεί την αποκλειστικότητα της προοδευτικότητας και καγχάζουν, καθώς έχουν πολύ καιρό να ακούσουν κάτι γνήσια προοδευτικό.

Η επαναστατικότητά μας φτάνει μέχρι ιδέες για υπόγεια πάρκινγκ στα Ψηλαλώνια- ιδέες που θα έπρεπε να χρεώνονται με πρόστιμο, για να  το σκέφτεται κανείς δυο φορές πριν αμολήσει τον χαρταετό του με εφηβικό ενθουσιασμό, και όχι να τις τυπώνει κιόλας, ως πιστοποιητικό αυτάρεσκης αφέλειας- και δεν αγγίζει την ουσία του συνολικού ζητήματος, το οποίο είναι η καθήλωση.  Δεν έχεις τίποτα με τα πρόσωπα, όλος αυτός ο κόσμος είναι γενικά καλών διαθέσεων,  ακόμα και αν πρόκειται για καριερίστες.

Πιστεύουν στις ιδέες τους, έχουν πεποίθηση ότι απεργάζονται την κοινή ωφέλεια. Όταν βέβαια δεν θέλουμε κανέναν από τους δυο ή από τους τέσσερις, στην πραγματικότητα αυτός που δεν θέλουμε είναι ο εαυτός μας. Αυτός ο συγκεκριμένος εαυτός μας, των περατών διαστάσεων και της ψευδοιστορικότητας: Τίποτα ιστορικό δεν συμβαίνει εδώ, δεν περιμένουμε καν βαρβάρους, τίποτα αποφασιστικό δεν διεκδικούμε, δεν αντιλαμβανόμαστε καν το κενό μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι το κενό.

Είμαστε το επόμενο ποίημα του Καβάφη. Εχει έρθει στην πόλη, μας θεωρεί, στοχάζεται και πιάνει την πένα του. Όταν το ποίημα τελειώσει, θα το διαβάσουμε, θα το θαυμάσουμε, αλλά δεν ξέρουμε ότι είμαστε εμείς αυτοί, αν το ξέραμε θα μισούσαμε τον ποιητή και θα τον διώχναμε από την πόλη, εκτός αν πειθόμαστε ότι αφορά τους άλλους το ποίημα, τους αντιπάλους δηλαδή, γιατί εμείς σωστά ψηφίζουμε, σωστά σκεφτόμαστε και σωστά ζούμε.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News