Ο πολιτιστικός θάνατος της Πάτρας

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Κάτι παράξενο, και ίσως από μια πλευρά αναμενόμενο, συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι στην Πάτρα. Μία μετά την άλλη παραστάσεις βλέπουμε να αναβάλλονται ή να ματαιώνονται. Και από εκεί που το καλοκαίρι ήταν μια ευκαιρία ανάσας πολιτισμού, βλέπουμε να μένουμε ορφανοί ως Πατρινοί από παραστάσεις, με μοναδικές εξαιρέσεις τοπικές παραγωγές.

Τι όμως φταίει και βλέπουμε τον πολιτισμό της πόλης σιγά-σιγά να αργοπεθαίνει; Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη κατάλληλου χώρου για φιλοξενία παραστάσεων. Όσοι παρακολούθησαν τον «Οθέλλο» στο Εργοστάσιο Τέχνης ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Ένας επίπεδος χώρος, με μία ξύλινη σκηνή και τους θεατές να προσπαθούν να δουν τι γίνεται πάνω σε αυτή. Αν ήταν τυχεροί και βρήκαν θέσεις στις πρώτες σειρές τότε κάτι μπορεί να έβλεπαν. Αν ήταν άτυχοι, απλά θα έκλεβαν ματιές από αυτά που συνέβαιναν επί σκηνής και θα άκουγαν το κείμενο. Αλλά ακόμα και αυτοί των πρώτων σειρών, είχαν προβλήματα, καθώς η σκηνή βρίσκεται πάνω από το ύψος των ματιών, ενώ οι δυνατοί προβολείς έκαναν το έργο της παρακολούθησης δύσκολο. Και έπειτα έχουμε και τις πλαστικές καρέκλες που θυμίζουν περισσότερο πανηγύρι και λιγότερο πολιτιστική εκδήλωση.

Με δεδομένη την έλλειψη χώρου, τι άλλο μπορεί να φταίει και μας γυρνούν την πλάτη οι θεατρικοί θίασοι; Σημαντικός παράγοντας είναι το οικονομικό. Ένας δύσκολος χειμώνας, λόγω lockdown, με τα εισιτήρια να ξεκινούν από 15 και να φτάνουν τα 20 ευρώ, μία θεατρική έξοδος δεν είναι και τόσο ανώδυνη οικονομικά για μία οικογένεια, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ανησυχία και η αβεβαιότητα για τα οικονομικά είναι μεγάλη. Αποτέλεσμα; Η προπώληση να είναι από μικρή ως ανύπαρκτη.

Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε τον παράγοντα φόβο, τον φόβο που μας άφησε η πανδημία και γεννούν εκ νέου οι μεταλλάξεις της. Ακόμα και άτομα που έχουν εμβολιαστεί φοβούνται να βρεθούν στον ίδιο χώρο με ένα μεγάλο κοινό, να βρίσκονται σε σχετικά κοντινή απόσταση, έστω και αν τηρούνται τα μέτρα για την πανδημία.

Όμως, ίσως το πιο ανησυχητικό όλων, δεν είναι τα παραπάνω, τα οποία μπορεί να είναι και περαστικά. Αυτό που θα πρέπει να ανησυχήσει περισσότερο όλους μας είναι ότι ίσως ξεμάθαμε. Τόσους μήνες, βλέπαμε θέατρο από τους υπολογιστές, ακούγαμε μουσική από τους υπολογιστές, βλέπαμε εκθέσεις από τους υπολογιστές. Όσοι νιώθαμε την ανάγκη να το κάνουμε δηλαδή. Λένε ότι ο άνθρωπος συνηθίζει τα πάντα και προσαρμόζεται εύκολα. Εδώ και αρκετούς μήνες, λόγω lockdown, «μάθαμε» να μην μας λείπει το θέατρο, η μουσική, τα εικαστικά. Και όταν μαθαίνεις και συνηθίζεις κάτι, είναι δύσκολο να το ξαναμάθεις. Ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και τα κίνητρα.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΤΑΜΑΤΙΑΔΟΥ: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ»

Στο θέμα της ακαταλληλότητας του Εργοστασίου Τέχνης αναφέρεται σε δήλωσή της στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» και η Μαριάννα Σταματιάδου, μέλος του ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και πρόεδρος του Συλλόγου «Οι φίλοι του ΔΗΠΕΘΕ». Όπως αναφέρει, είναι απαράδεκτο να γίνονται θεατρικές παραστάσεις στον συγκεκριμένο χώρο, που κατά τα άλλα είναι θαυμάσιος, όπως απαράδεκτες είναι και οι πλαστικές καρέκλες, που ο καθένας μετακινεί όπως και όπου θέλει.

Συνεχίζοντας η κ. Σταματιάδου τονίζει πως εφόσον επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος χώρος, θα έπρεπε να είχαν φροντίσει να υπάρχουν κερκίδες όπως στους Μεσογειακούς Αγώνες, ώστε οι θεατές να κάθονται άνετα και να υπάρχει η απαιτούμενη απόσταση. «Ο χώρος που γίνεται μια παράσταση είναι ένας χώρος ιερός και πρέπει να τον σεβόμαστε, όπως ιερή είναι η παράσταση και εμείς θα πρέπει να συμμετέχουμε ως πιστοί. Μην ξεχνάμε ότι το θέατρο είναι σχολείο, άρα θα πρέπει να μαθητεύουμε σωστά» καταλήγει.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω