Ο σκύλος δαγκώνει

Κωνσταντίνος Μάγνης

Ζούμε σε μια ταινία, κατά πάσα πιθανότητα. Οπου τα πάντα είναι πιθανό να συμβούν. Και τα πάντα συμβαίνουν, εν τέλει. Δεν μας έχει ξεφύγει και κάτι. Ούτε και έχουμε ξεφύγει κι όλας από οτιδήποτε. Σκύλος κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου σε ορεινό θέρετρο. Η κυνόφιλος κοινωνία οργίζεται και κόβει την καλημέρα στο χωριό των κακοποιητών. Δεν μας αρκεί η οργή, κάτι πρέπει να κάνουμε. Μια γυναίκα πριονίζει κλαδιά και την κατασπαράσσουν ευερέθιστοι σκύλοι. Σκεφτόμαστε τις περιαστικές γειτονιές που είναι γεμάτες σκύλους και γεμάτες γκαζόν που κουρεύονται συνεχώς. Τι αποχαυνωμένα σκυλιά διατηρούμε που δεν δεν έχουν κατασπαράξει κανέναν κηπουρό η οξυγονοκολλητή, ούτε καν τους χειριστές των κομπρεσέρ που κάθε τρεις και λίγο ξανακυλάνε στη χρήση του μηχανήματος; Για ποιο λόγο έτρεφε ο άλλος τσομπανόσκυλα χωρίς να είναι τσομπάνος; Εύλογα εξεγείρεται η κοινωνία που αποστρέφεται τους κυνόφιλους ως γραφικούς, επικίνδυνους, δυνάμει δολοφόνους. Στο διαδίκτυο πέφτουν πυρά τύπου Γάζας.

Παραμερίζουμε τον κακοποιητή του ορεινού θερέτρου και τον τσομπαναραίο χωρίς κοπάδι και κατασπαρασσόμαστε αναμεταξύ μας με σφοδρή αποφορά. Καθένας καθυβρίζει ή αποπαίρνει με την πλήρη πεποίθηση ότι ο άλλος ανήκει σε κατηγορία αποβλήτων. Λογικό. Ζούμε σε ταινία, παίζουμε ρόλο. Σαν τους κομπάρσους καουμπόιδες και ινδιάνους, πετάμε ο ένας τον άλλον από το άλογο και του παίρνουμε το σκαλπ, επειδή έχει φτερά στο κεφάλι ή επειδή δεν έχει. Ανάλογα, αν είμαστε οι κόκκινοι από δέρμα. Ή από ζοχάδα.

Στην επόμενη σκηνή, ο άλλος πυροδοτεί μια βολίδα εναντίον αστυνομικού, για λόγο που και ο ίδιος ακόμα δεν ξέρει. Θα του πει έναν λόγο ο δικηγόρος, είναι πολύ καλοί οι δικηγόροι σ’ αυτά. Η εξήγηση που περπατάει μας κατευθύνει σε έναν καθοδηγητή, που ακόμα δεν ξέρουμε ποιος είναι, αλλά θα μας τον αποκαλύψει ο Βρούτσης που δεν του ξεφεύγουν αυτά. Ο καθοδηγητής έπιασε τον δράστη από το χέρι, του έδωσε βολίδες, πέτρες, μολότοφ, του είπε ρίξε, και εκείνος έριξε. Διότι ζούμε σε ταινία, έχουμε βία στα γήπεδα, έχουμε βία έξω από τα γήπεδα, έχουμε βία στα χωριά, στα σπίτια με γκαζόν, στα διαδίκτυα, στους δρόμους, στα προαύλια των σχολείων, στα τηλεοπτικά στούντιο, στα σπίτια μας, στα μπαρ όπου συχνάζουμε πιωμένοι και διασταυρωνόμαστε με τουρισμό.

Αλλά συμφωνούμε τουλάχιστον σε ένα πράγμα: Ότι οι μαθητές μας δεν τα πάνε καλά στην κατανόηση κειμένου, το σχολείο έχει χρεοκοπήσει, δεν μαθαίνει τα παιδιά Παπαδιαμάντη, τι να σου πρωτοκάνει το σπίτι, έχουμε γεμίσει τα ράφια μας λογοτεχνία, κυνηγάς το βρωμόπαιδο με το Αμάρτημα της Μητρός μου, κι εκείνο τίποτα, όλη την ώρα στο ηλεκτρονικό παιχνίδι, το οποίο βέβαια θα του χρησιμεύσει στη ζωή του περισσότερο από τις Αμαρτίες των Γονέων, διότι τώρα όλοι σου ζητάνε χρήση υπολογιστή, Βιζυηνό και καθαρευουσιάνικη γραμματεία κανείς.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι γιατί δεν τα πάνε καλά τα παιδιά μας με την κατανόηση, αλλά γιατί να τα πάνε; Ποιος τη χρειάζεται την κατανόηση σήμερα; Βγαίνει ο καθοδηγητής, σου δίνει τη βολίδα, τη ρίχνεις. Απλός είναι ο ρόλος. Απλή είναι η ζωή. Μια ταινία. Πρόσεχε μόνο μη σου την πέσουν σκυλιά. Είναι περίεργα ζώα.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω