Ο θρίαμβος της ήττας

Κωνσταντίνος Μάγνης

Μια κυβέρνηση ηττημένων. Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί όσες φορές έτυχε η ψήφος μας για Βουλή, Δήμο, Περιφέρεια να πάει άκλαφτη. Βλέπαμε των νικητών τα πανηγύρια, τις παράτες τους, τις προπετείς επιδείξεις μεγαλαυχίας και ηδονιστικής έξαρσης, ακούγαμε τα κορναρίσματά τους, δεχθήκαμε και προπηλακισμούς ή απειλές κάποιες φορές, ή διαβιούσαμε στην εκκωφαντική έρημο της απαξίωσης και της πικρής απόστασης από το στρατόπεδο των πρωταθλητών, και υπομέναμε το θέαμα ή το ακρόαμα με αξιοπρεπή συγκατάβαση. Κανείς ποτέ δε μας μίλησε γι’ αυτή τη δυνατότητα αντιστροφής. Να ενώσουμε τα τσακισμένα μας σαρκία και τα καταρρακωμένα ηθικά μας, να ανασηκώσουμε τα σπασμένα μας κοντάρια, να αναρτήσουμε τα υπολείμματα των ξεσκισμένων μας φλάμπουρων, και να αποτελέσουμε κυβέρνηση εμείς, οι ηττημένοι, εμείς, οι στόχοι των Ουαί, οι αποδιοπομπαίοι και καταγέλαστοι, οι ξεφωνημένοι κουρελήδες των αναμετρήσεων στους πολιτικούς στίβους, στις κερκίδες των αθλημάτων, στους ανταγωνισμούς των ιδεών, στις μουσικές μας προτιμήσεις. Ναι, μπορούσαμε ανέκαθεν, μπορούμε άνετα και τώρα, κυβέρνηση οι ηττημένοι, κυβέρνηση Εμείς.

Άλλο αν βαθιά μέσα μας πιστεύαμε, δέσμιοι της ξεροκέφαλης επιμονής στις τάσεις μας, τις ιδέες μας, τα προτάγματά μας, τα αγέρωχα Εγώ μας, τη γραφικότητα της ανερμάτιστης μοναδικότητάς μας, ότι συνιστά αφ’ εαυτής περήφανη νίκη η υπεροχή μας, η διαφορά μας, ότι αποτελεί θρίαμβο η ίδια η στάση μας, η υπεράσπιση των συμβόλων μας, των ιερών και των οσίων μας, η στοίχιση μπροστά από τα δισκοπότηρά μας. Εντός μας, λοιπόν, υπήρξαμε ανέκαθεν κυβέρνηση του ατομικού μας πλανήτη, πλούσιοι, ανεπανάληπτοι, ωραίοι και σπουδαίοι, περήφανα αντιτάσσοντας χαμόγελα ειρωνικά, τινάζοντας τις σκόνες από τα αόρατα, αλλά αστραφτερά παράσημά μας, που μόνοι απονείμαμε στα πέτα μας.

Κυβέρνηση των ηττημένων. Δεν το λέγατε. Περί αυτού επρόκειτο ακριβώς: Η άλλη όψη της φιγούρας, ο κάτω κόσμος, το δικό μας οχυρό, το κλαμπ που παίζει μουσικές ξένες από τους ήχους του συρμού, η δεύτερη πλευρά του δίσκου, άγνωστες λέξεις, τέχνες απροσπέλαστες από βαρβάρους, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν πλησιάζουνε, η αστρική τους ύλη δεν πιάνει πάνω μας, δεν την εισπνέουμε, δεν μας σκονίζει, δεν μας αγγίζει, δεν μας αλλάζει.

Την επιτρέπει το σύνταγμα, λοιπόν. Ετσι κι αλλιώς, εμείς δεν είμαστε πια σύνταγμα. Ούτε καν τάγμα, ούτε λόχος, αλλά καθένας μας είναι μέσα του ολόκληρος στρατός που παρελαύνει συνεχώς με ιαχές και ήχους από σάλπιγγες που θα συνέτριβαν τα τείχη σας, αλλά τι να πάρουμε από δαύτα;

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω