Οι ισλαμιστές ξανάρχονται

Κωνσταντίνος Μάγνης

Συναγερμός. Στη Γερμανία. Ρωτήθηκαν τα γερμανόπουλα, παιδιά μουσουλμανικών οικογενειών, τι βάζουν ψηλότερα, το Κοράνι ή τους νόμους της Γερμανικής Πολιτείας, και απάντησαν αναφανδόν υπέρ του Κορανιού. Μάλιστα, μεγάλο μέρος τους τάχθηκε υπέρ του εξισλαμισμού της κοινωνίας. Με το καλό, κατ’ αρχάς, και βλέπουμε.

Στη Γερμανία επικράτησε μεγάλος προβληματισμός, και μάλιστα οικουμενικός. Αντί να εκδηλώνονται τάσεις αφομοίωσης των αλλοθρήσκων στο γερμανικό πνεύμα και το θεσμικό σύστημα, εμφανίζονται τάσεις πολιτισμικής άμυνας και συνειδησιακής περιχαράκωσης. Αυτό σε ένα βαθμό εξηγείται από τη δυναμική του ισλαμισμού στις τάξεις των πιστών του, αλλά και από την ανάγκη των νέων ανθρώπων να υπερασπιστούν αυτό που γνωρίζουν ως ταυτότητα.

Από τη μια αναπαράγεις πρότυπα που στο σπίτι σου υπηρετούνται με αυστηρότητα και συνέπεια, γιατί έχεις μάθει να είσαι σεβαστικός- κατά τις ανατολικές παραδόσεις-, από την άλλη φοβάσαι ότι ο «γερμανισμός» θα σε καταπιεί. Απόσταγμα της ανασφάλειας που νιώθει το παιδί του μετανάστη σε έναν ξένο τόπο.

Δεν παύει ωστόσο να παίζει ρόλο ότι οι μετανάστες δεν είναι αραιό, απορροφήσιμο στοιχείο, που θέλει δεν θέλει θα παρασυρθεί από το κύμα της χώρας- εργοδότη και κηδεμόνα, αλλά αντιθέτως είναι μια πυκνή κοινότητα που νιώθει ότι η ταυτότητά τους είναι ιερή υπόθεση, κάτι που προσθέτει ιερότητα στη θρησκεία τους.

Το ερώτημα που απασχολεί τους Γερμανούς έχει να κάνει με τη μορφή της κοινωνίας που δομείται στην εθνικής τους επικράτεια, αλλά και η υποψία τι μπορεί να κάνει ένας φανατισμένος γερμανο-ισλαμιστής εάν αισθανθεί ότι πρέπει να υπερασπιστεί την πίστη του και την εθνικότητά του κόντρα στους νόμους και τους θεσμούς. Εγείρεται ο φόβος για το μπαμ της διπλανής πόρτας.

Αλλά αυτό μπορεί και να είναι το τίμημα της βιομηχανικής ανάπτυξης με ξένα χέρια. Κάποτε το ξένο στοιχείο αφομοιωνόταν υποτακτικά σχεδόν, νομοτελειακά τέλος πάντων, ή χωρίς αντίρρηση στους κόλπους του εθνικού στοιχείου. Τώρα, η παγκοσμιοποίηση δεν προκαλεί φοβικά σύνδρομα μόνο στην κοινωνία που δέχεται (θέλοντας και μη) τον μετανάστη, αλλά και στον ίδιο τον μετανάστη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, βέβαια, ότι εμείς, σαν χώρα εξαγωγής μεταναστών, είχαμε πάντα ως καύχημα ή εθνικό καημό το μοντέλο του Ελληνα που δεν έβγαλε από την ψυχή του την πατρίδα, τη θρησκεία και τη γλώσσα στον ξένο τόπο. Γιατί να μας αναστατώσει ο ξένος εργάτης που κάνει το ίδιο στα μέρη τα δικά μας;

Ποια απάντηση θα έδιναν άραγε οι Ελληνες μαθητές αν ρωτούνταν κάτι ανάλογο, όχι σε ξένη χώρα, αλλά στη δική μας; Θα έβαζαν τη θρησκεία και το Ευαγγέλιο πάνω από τους νόμους της χώρας; Η αλήθεια είναι ότι ακόμα πονάει το μάγουλο της βουλευτή που χαστουκίστηκε επειδή ψήφισε τον γάμο των ομοφύλων. Αλλά βέβαια δεν έχουμε υπόψη μας κάποιον νόμο που να κόντραρε πραγματικά κάποιον ρητό ιερό κανόνα, εκτός αν εννοούμε ως τέτοιον τη συντηρητική εκκλησιαστική κουλτούρα που αυτολανσάρεται ως θείος νόμος. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι ξέρουν πραγματικά τα παιδιά- και οι μεγάλοι- ως ιερό δόγμα. Προφανώς ταυτίζουμε θρήσκευμα και εκκλησιαστική κατήχηση, αναγνωρίζοντας στον ιεράρχη και τον κληρικό το τεκμήριο της αυθεντίας και της πιστότητας. Ετσι, όταν ο κλήρος αντιμετωπίζει ως ιερή- μεταφυσική παρακαταθήκη τη θεματοφυλακή της παράδοσης, ταυτίζουμε τη μεν με τη δε. Και απαγορεύεται να τις ξεχωρίσεις.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω