Βαγγέλης Γερογιάννης

Αν θέλετε να αναλύσουμε τη φάση του τάκλιν στον λαιμό του Παναγιώτου στον Κωνσταντακόπουλο, να το κάνουμε και να μιλήσουμε μόνο γι’ αυτό. Πιστέψτε μας όμως θα χάσουμε όλο το «δάσος».

Επίσης, θα μπορούσαμε να αναλύσουμε επί ώρες τις ευκαιρίες που έχασε η Παναχαϊκή για να προηγηθεί και να κάνει το 1-1, όπως και να σχολιάσουμε και το σκορ 3-0 που αδικεί τους «κοκκινόμαυρους» στο παιχνίδι της Κηφισιάς.

Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή και πάντα μας ξεπερνά. Επίσης, σκληρές είναι οι αλήθειες, τις οποίες πολλές φορές δεν αντέχουμε.

Καθαρά ποδοσφαιρικά λοιπόν.

Η μία ομάδα έχει χτιστεί  για να βγει πρώτη, όχι να πρωταγωνιστήσει. Η άλλη ομάδα προσπαθεί με περιορισμένα μέσα να κρατηθεί ψηλά και αν της κάτσει, έχει καλώς.

Η μία ομάδα έχει 4-5 παικταράδες στην ενδεκάδα της και οι άλλοι ψάχνει να βρει ήρωες.

Η μία ομάδα έχει τον Τετέι, που σε δύο φάσεις έβαλε δύο γκολ και η άλλη ομάδα δεν έχει κανέναν να βάλει γκολ.

Η μία ομάδα έχει καλύψει τον κώλο της γενικά (γιατί μπορεί) και η άλλη πάει με τον σταυρό στο χέρι.

Η μία ομάδα κάνει μεταγραφές Super League 1 και η άλλη «μόνο αν βρεθεί κάτι εξαιρετικό».

Αλλά και…

Η μία ομάδα έχει πέντε φιλάθλους και με την άλλη συγκλονίζεσαι και δακρύζεις όταν την αποθεώνει ο κόσμος της μετά από μια ήττα με 3-0.

Η μία ομάδα θα υπάρχει για λίγα χρόνια και η άλλη θα υπάρχει για πάντα…

Η μία ομάδα έχει μισθοφόρους και η άλλη παίκτες που κλαίνε μπροστά στους φιλάθλους…

Κρατήστε το τελευταίο πλάνο της τηλεοπτικής μετάδοσης. Αυτή είναι η Παναχαϊκή…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News