Ολγα Νικολοπούλου: «Συνεχίζουμε με πείσμα και κέφι»
Καλλιτεχνική φύση από μικρή, ονειρευόταν ένα χώρο που να στεγάζει τις δημιουργίες της. Με το «Πολύεδρο», το όνειρό της έγινε πραγματικότητα και η «ψυχή» του, η εικαστικός Ολγα Νικολοπούλου, μοιράζεται με την «Π» σταθμούς της ζωής της και του πολυχώρου, που τον Ιούλιο κλείνει τα 42 του χρόνια.
Εντονότερες μνήμες από τα παιδικά σου χρόνια;
Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας διαβάζει τους «Αθλίους» του Ουγκό κι εμένα να παίρνω άδεια τα καλοκαιρινά μεσημέρια να μην κοιμάμαι, για να διαβάζω ή να ζωγραφίζω ασταμάτητα. Κι ακόμα, θυμάμαι, το μεγάλο μου όνειρο: Να φτιάξω, κάποτε, έναν χώρο που να στεγάζει δικές μου δημιουργίες –έργα ζωγραφικής και χειροποίητα κοσμήματα, ρούχα, αντικείμενα.
Να, που έκανες το όνειρό σου πραγματικότητα, λοιπόν. Μέχρι τότε, όμως, πού σε βρίσκουμε μετά το σχολείο;
Επέλεξα τη ζωγραφική και αποφάσισα να δώσω στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δεν μπήκα, αλλά επειδή με ενθάρρυναν οι δάσκαλοί μου, επέμεινα και έδωσα αρκετές φορές. Τα χρόνια που προσπαθούσα να μπω στην ΑΣΚΤ έκανα σχέδιο και ζωγραφική πλάι στον Βρασίδα Βλαχόπουλο, σπουδαίο δάσκαλο, μεγάλη προσωπικότητα και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Παράλληλα, σπούδασα γραφιστική στη Σχολή Δοξιάδη. Εκεί γνώρισα και τον άντρα μου, τον Κωστή (σ.σ. Καπέλλας), ο οποίος ήταν πρόεδρος στο πολιτιστικό τμήμα των φοιτητών.
Πώς και ο εξ Αθηνών Κωστής ήρθε στην Πάτρα, όπου ανοίξατε το «Πολύεδρο»;
Οπως σου είπα, από μικρή ονειρευόμουν ένα χώρο τόσο με δικές μου δημιουργίες όσο και με άλλων καλλιτεχνών, κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια. Η αρχική σκέψη ήταν να το κάνω στην Αθήνα, αφού εκεί ζούσα τότε, αλλά όταν το συζήτησα με τον Κωστή, καταλήξαμε ότι στην Πάτρα δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο που να περιλαμβάνει, μάλιστα, και καφενείο, ώστε να γίνει τόπος συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων. Οπότε ο Κωστής μού πρότεινε να προσθέταμε βιβλία στον χώρο και να κατέβαινε κι αυτός στην Πάτρα. Μου άρεσε η ιδέα, οπότε ξεκινώντας το ’80 από έναν πολύ μικρό χώρο -τις «Δημιουργίες»- στην Αράτου, που στη μια πλευρά είχε βιβλία και στην άλλη δικές μου κατασκευές, και πήγε εξαιρετικά καλά, προέκυψε η ανάγκη για μεγαλύτερο χώρο.
Τον Ιούλιο του ’81 στήσαμε το «Πολύεδρο» και τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς παραιτήθηκε ο Κωστής από τη δουλειά του στην Αθήνα κι εγκαταστάθηκε μόνιμα εδώ. Εκείνος ανέλαβε το κομμάτι βιβλίο κι εγώ τους υπόλοιπους τομείς και, βεβαίως, τη διαχείριση.
Οντας τόσα χρόνια στο τιμόνι μιας επιχείρησης, πώς θα περιέγραφες τη διαδρομή;
Η αρχή ήταν δύσκολη, γιατί το «Πολύεδρο» επεκτείνεται σε τέσσερις χώρους με αυτόνομες δραστηριότητες και απαιτούσε από μένα πολύ τρέξιμο για να μπορώ να παρακολουθώ τα πάντα. Επίσης, οι χώροι αυτοί έπρεπε γεμίσουν και χρειαζόταν κεφάλαιο, οπότε τα πρώτα χρόνια κεφαλοποιούσαμε τα κέρδη. Παράλληλα, διοργανώναμε εικαστικές εκθέσεις και κάποιες πολιτιστικές δράσεις. Δεν με κούραζαν όλα αυτά, γιατί μου άρεσε πολύ αυτό που έκανα.
Η πολύ μεγάλη δυσκολία, όμως, προέκυψε ενόψει της Πολιτιστικής κι έτσι δεν μας βρήκε το ίδιο δυνατούς η κρίση που ακολούθησε. Εμείς, ωστόσο, συνεχίζουμε με κέφι και με τις ποικίλες εκδηλώσεις που διοργανώνουμε στο «Πολύεδρο» επιδιώκουμε να προσφέρουμε πολιτιστικές ανάσες στην καθημερινότητα όλων μας.
Στα δύσκολα του «Πολύεδρου» πώς αντέδρασες και πώς αντιδράς στις όποιες αντιξοότητες εν γένει;
Η αλήθεια είναι ότι τότε ο Κωστής, απογοητευμένος, μου είχε πει να κλείσουμε το «Πολύεδρο». Εγώ, όμως, αποφάσισα να συνεχίσω με πείσμα και συστηματική οργάνωση και να μην αφήσω να με δυσκολέψει καμιά Πολιτιστική ή οτιδήποτε άλλο.
Και στις όποιες αντιξοότητες προκύπτουν, γενικά, προσπαθώ να βάζω κάτω τα πράγματα, να ζυγίζω τα θετικά και τα αρνητικά και να παίρνω τις αποφάσεις μου.
Παράλληλα με την ενασχόλησή σου με την επιχείρηση, μεγάλωνες και την κόρη σας. Πώς τα πήγες με τις ισορροπίες;
Η κόρη μας, μετά το σχολείο και τις ελεύθερες ώρες της ήταν μέσα στο «Πολύεδρο». Ηταν σαν σπίτι της. Βέβαια, προσπαθούσα, πάντα να της αφιερώνω αποκλειστικά δικές της ώρες. Είτε αυτό ήταν διακοπές οι δυο μας είτε ταξίδια εκτός Πατρών, ώστε να μοιράζομαι μαζί της εμπειρίες.
Μέσα σε όλα, πάντως, βρήκες χρόνο και για περαιτέρω σπουδές.
Α, ναι. Κάνοντας παρέα με τον Αλέξη τον Λυκουργιώτη, έμαθα ότι πρόκειται να ιδρυθεί το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εκανα αίτηση από την πρώτη χρονιά, και κάθε χρόνο, για να κληρωθώ τελικά μετά από 14 χρόνια! Επέλεξα τον Ελληνικό Πολιτισμό, γιατί με ενδιέφερε πολύ η ενότητα Ελληνισμός της Διασποράς. Τελείωσα το προπτυχιακό και από το 2019 ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου στη Διοίκηση Πολιτιστικών Μονάδων. Αυτό δηλαδή που έκανα τόσα χρόνια εμπειρικά και αυτοσχεδιαστικά, θέλησα να το προσεγγίσω επιστημονικά. Τώρα μένει να παραδώσω τη διπλωματική μου.
Ονειρεύεσαι να…
Να γίνουν, για όλους μας, η τέχνη και η φύση τα κίνητρα για τη φροντίδα του περιβάλλοντος και για την παγκόσμια ειρήνη.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
