Ομοβίζιον

Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».

 

Το λεγόμενο τρίτο φύλο έχει ανδρικό και γυναικείο πρόσημο, αλλά από την εποχή της κοινωνικοποίησής μας και μέχρι να λειανθούν κάπως οι αντιλήψεις για την περίπτωση των ομοφυλοφίλων, οι αναφορές στους «τρίτους» στόχευαν σχεδόν αποκλειστικά στους
άνδρες. Η συγκεκριμένη σεξουαλική κατηγορία- που αντιμετωπιζόταν ως ενιαία, τσουβαληδόν, παρά τις αποκλίσεις των συμπεριφορών και των τάσεων- ήταν συνώνυμη του κακόφημου, του διεφθαρμένου ή του διαφθείροντος και «απαντούσε» (ή έκανε πως δεν τους άκουγε)σε όρους απαξιωτικούς, περιπαικτικούς και αγοραίους ή τους αυτοσαρκαστικούς που είχε επινοήσει η ίδια η κοινότητα των ομοφυλοφίλων για να αυτοπροσδιορίζεται συνωμοτικά η απροκάλυπτα. Ο ηπιότερος όρος ήταν «η δικιά μας».

Ασφαλώς υπήρχε και υπάρχει ο όρος ομοφυλόφιλος, αλλά είναι ιατρικός και λόγιος. Ο μη ομοφυλόφιλος δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ τον όρο «ετεροφυλόφιλος» για να ξεκαθαρίσει τους προσανατολισμούς του, αν δεν θέλει να προκαλέσει ειρωνικά χαμόγελα.

Η λύση δινόταν με τον όρο «κανονικός», που είναι βέβαια ανορθόδοξος. Πολλοί διατείνονται ότι, και αν ακόμα ενοχλεί ο όρος, είναι δόκιμος γιατί αυτή είναι η κατεύθυνση που δίνει η φύση στα άτομα. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε ότι η φύση εφευρίσκει απλά
τρόπους για να αναπαράγει και να προστατεύει τη ζωή. Πώς θα χρησιμοποιήσει κανείς τον εαυτό του είναι δικό του ζήτημα. Αν η φύση ήθελε να απαγορεύσει τις αποκλίσεις, θα είχε βρει τρόπους, όμοια που βάζει αγκαθια στον αχινό για να μην του την πέφτουμε. Βλέπεις, η φύση δεν έχει σκέψη. Συμβαίνει όμως η κοινωνία να καταλήγει σε ηθικούς κανόνες προκειμένου να υπηρετήσει αυτό που μαθαίνει να εννοεί ως συμφέρον της. Και η ομοφυλόφιλη δραστηριότητα κρίθηκε ως ασύμφορη.

Αλλά γιατί ξεσηκωνόμαστε υπό τον φόβο της «διαφθοράς» κάτω από το κράτος μιας επιρροής; Γιατί ξέρουμε ότι οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι: Η φύση δεν είναι και τόσο πολύ αποφασισμένη για την περίφημη ταυτότητά μας. Και επειδή η ομοφυλοφιλία θεωρήθηκε
παράγοντας τρυφηλότητας, κρίθηκε ανεπιθύμητη, και μετά ανάρμοστη, και μετά αμαρτωλή, και μετά πήγε φυλακή ο Οσκαρ Ουάιλντ και επιτέλους αποφάσισε η κοινωνία ότι το παράκανε.

Παράγραφος: Η αγγλοσαξονική κουλτούρα μας έδωσε τη λύση, εισάγοντας την περίφημη διάκριση «γκέι- στρέιτ», την οποία μπορούμε να χρησιμοποιούμε ευσχήμως για να συνεννοηθούμε στα βασικά σεξουαλικά, χωρίς να καταφεύγουμε ούτε σε χύδην
προσδιορισμούς ούτε σε λόγιες και μη χρηστικές γλωσσικές γραφικότητες. Αλλά οι σλανγκ όροι εξακολουθούν να επισείονται και να χρησιμοποιούνται, καθώς δεν έχουμε θεραπευθεί από προκαταλήψεις και εξακολουθούμε να κάνουμε χιούμορ και καζούρα γύρω από τους ερωτικούς προσανατολισμούς, μέσα από στερεότυπα.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης απάντησε σε μια μεμονωμένη- αλλά όχι μειοψηφική- αντίδραση, μετερχόμενος τον όρο με τον οποίο εκδηλώθηκε η αντίδραση, με προφανή σκοπό να τον
αποδραματοποιήσει και να τον εξουδετερώσει. Σαν να πιάνει τη χειροβομβίδα και να λέει: Ορίστε, έσκασε. Και τι μας έκανε; Υπό την έννοια αυτή, η αντεπίθεσή του ήταν χρήσιμη, μολονότι εξεζητημένη και θεωρητικά ανάρμοστη αφ’ ης στιγμής ως σχολιαστής δεν εκπροσωπούσε τον εαυτό του, αλλά απασχολείτο για λογαριασμό της δημόσιας τηλεόρασης, και μάλιστα σε ώρα μαζικότατης τηλεθέασης. Είναι δόκιμο να πρέπει να εξηγούμε σε ένα παιδί δέκα ετών ποια είναι η αδελφή, ποια η κακιά και ποια η καλή;

Αλλά ίσως με το ερώτημα αυτό εθελοτυφλούμε μπροστά στο μείζον. Και το μείζον είναι να καταβρεχτούν οι προκαταλήψεις. Όμως, χρειάζεται μια διαχείριση το κοινωνικό ρεύμα που λέει «δεν έχω τίποτα με τους γκέι, αλλά δεν θέλω και να διαφημίζουν τον ερωτικό τους προσανατολισμό». Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τους εξηγήσεις ότι και αυτό είναι δικαίωμά τους; Όμως ο κόσμος αυτός πιστεύει ότι η γκέι κοινότητα «έχει κυριαρχήσει» και αυτό προκαλεί ανισορροπίες καθώς τα πολιτιστικά σχήματα έχουν προσλάβει μεγαλύτερη γκέι σφραγίδα από αυτή που πληθυσμιακά αναλογεί στους γκέι. Όμως η ευρεία κοινωνία το αποδέχεται, εξ ου και συναπαντήματα όπως η Γιουροβίζιον έχουν τεράστια κοινωνική
αποδοχή μολονότι (ή επειδή;) επικρατεί η απόλυτη κατάλυση των φυλετικών, πλέον και των εθνικών, διαφορών. Μαζί και των πολιτισμικών: Το τραγούδι που κέρδισε ήταν μια αμερικανιά με σλάβικα εθνικά στοιχεία και απόλυτη ενδυματολογική παρδαλοσύνη. Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα πάρτι, που θέλει είτε πανικό- επειδή δεν ξέρεις τι σου γίνεται- ή πολύ διάβασμα, αν θέλεις να καταλάβεις, εν τέλει, τι σου γίνεται.

Σήμερα οι γκέι είναι περισσότερο αποδεκτοί από ποτέ, εξαιρουμένης της αρχαίας Ελλάδας. Αλλά και πάλι, ισχύει η θέση «δεν έχω τίποτα με τους γκέι, αρκεί να μην…», κάτι που
σημαίνει ότι χρειαζόμαστε λίγο περισσότερο Καπουτζίδη.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ