Ονειρα γλυκά

Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για τον Τζέιμς Μποντ.

Μην το πεις παραπέρα, αλλά τον Τζίμι Γκριβς που πέθανε στα 81 του, τον προλάβαμε στα ντουζένια του ως σέντερ φορ  της Τότεναμ και της Εθνικής Αγγλίας. Επίσης μην το πεις, αλλά έχουμε προλάβει όλους τους ηθοποιούς που έπαιξαν τον Τζέιμς Μποντ, από τον Σον Κόνερι μέχρι τον Ντάνιελ Κρεγκ, ο οποίος αποσύρεται από τον ρόλο. Θα είναι εφεξής πρώην Μποντ ή 007 επί τιμή ή ομότιμος ή κάτι τέτοιο. Υποθέτουμε ότι ο νέος Τζέιμς Μποντ θα είναι καμιά 25αριά χρόνια μικρότερός μας. Όταν είμασταν παιδάκια φαντασιωνόμαστε ότι θα γίνουμε κι εμείς Μποντ. Τώρα, στην καλύτερη περίπτωση να σου δώσουν τον ρόλο του Μ, του εφευρέτη που εφοδίαζε τον πράκτορα με στιλό- πιστόλια ή γομολάστιχες που γίνονταν υποβρύχια, αλλά και πάλι δεν το θεωρούμε και πολύ πιθανό. Μένει μόνο να ευχηθούμε στον εαυτό μας να είμαστε εν ζωή και γεροί όταν έρθει η ώρα να αποσυρθεί και ο επόμενος Τζέιμς Μποντ, και βέβαια να έχουμε τη διαύγεια να αναγνωρίζουμε για τι πράγμα πρόκειται και να μην συγχέουμε τον Μποντ με τον Φελπς, τον ήρωα του Μίσιον Ιμπόσιμπλ, και ακόμα χειρότερα, να μην τον συγχέουμε με τον Πίτερ Παν ή τους Φράνκο και Τσίτσο.

Δεν ήταν ίδιες οι ταινίες για τον Μποντ μεταξύ τους, άλλαζαν οι εποχές και οι παραγωγοί έπρεπε να προσαρμοστούν σεναριογραφικά και στιλιστικά, αλλά και εμείς δεν είμαστε ίδιοι κάθε φορά που βλέπαμε την καινούργια και την καινούργια ταινία. Ξεκινήσαμε με δέος, σαν να επρόκειτο για κάποιο αιμοσταγές θρίλερ, συνεχίσαμε με καζούρα, όταν στην πλοκή εμφανίζονταν κάτι ανθρωποκαρικατούρες που έπεφταν από το αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο και εμφανίζονταν στην τελευταία σκηνή ζωντανοί- και ο Μποντ έπεφτε χωρίς αλεξίπτωτο, αλλά όλο και κάποιον εύρισκε πέφτοντας και έπαιρνε το δικό του- και κάποια στιγμή σταματήσαμε να συνεχίζουμε: Επίσης μην το πεις παραπέρα, αλλά κόψαμε να παρακολουθούμε τις νέες ταινίες. Βαρεθήκαμε , αφενός, και μερικώς σοβαρευτήκαμε. Λέγαμε, μια ταινία την εβδομάδα προκάνω να βλέπω, ας πάω να δω κάποια παραγωγή καταθλιπτική, με υπαρξιακά αδιέξοδα, σκοτεινά χρώματα, κλειστοφοβία και κυκλοθυμικά σύνδρομα, να γελάσει και λίγο το χείλι μας. Η ταινία για τα 50χρονα του ήρωα, ωστόσο, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ηταν η πρώτη φορά από όσο θυμόμαστε, με την εξαίρεση του Πρετ Α Πορτέ του Ολτμαν, όπου μια ταινία έχει σαν ήρωα τον εαυτό της, και μέσα από αυτήν τον εαυτό όλων μας, γιατί τότε μπήκες στο νόημα: Ο Μποντ δεν έπαψε να είναι ο εαυτός σου, όπως τον είχες ονειρευτεί, αλλά κάποια στιγμή, μέσα στη ρωγμή του ονείρου, παρεισφρέει η αίσθηση της ματαιότητας και της αυταπάτης. Τι κυνηγούσα όλα αυτά τα χρόνια; Τίποτα δεν με γέμισε. Ούτε καν το ταξίδι.

Σήμερα είναι 21 του μήνα. Αυτό πες το και παραπέρα. Το φθινόπωρο αρχίζει και θα μας οδηγήσει μετά από 26 εβδομάδες σε μια ακόμα ισημερία, την ανοιξιάτικη, εκείνη που σε κάνει να βλέπεις μισογεμάτο το ποτήρι της ζωής, ακόμα και αν εκείνο αδειάζει. Η εφημερίδα σε ενημερώνει (εντάξει: η ιστοσελίδα) ότι  έρχεται η τρίτη δόση του εμβολίου. Πού είσαι βρε Μ, να μας φωνάξεις ένα πρωί, όπως έκανες με τον Μποντ, και αντί να μας δώσεις αναπτήρες που ανατινάζουν τους αντιπάλους, να μας κάρφωνες στο μπράτσο τη σύριγγα με την τρίτη και την τέταρτη δόση του εμβολίου της θαλερότητας. Σίγουρα θα γίνει αυτό, έστω και αν σε μια από τις τελευταίες ταινίες ο Μ πέθανε και τον αντικατέστησε μια νεότερη γυναίκα. Να δεις που προσεχώς ο Μ θα επανεμφανιστεί με τη σύριγγα που λέγαμε, και θα μας δώσει τη δόση. Και αυτό να το πεις παραπέρα: Ο κόσμος έχει ανάγκη από καλές ειδήσεις, όμορφες προσδοκίες και όνειρα γλυκά.

 

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ