Πάει για τη δόση του

Κωνσταντίνος Μάγνης

Δεν είχαμε δει άνθρωπο τόσο χαρούμενο να πηγαίνει για εμβόλιο. Είχε νοσήσει προ μηνών, δεν είχε εμβολιαστεί και ένοιωθε όπως στο σχολείο όπου όλα τα άλλα παιδιά είχαν ξεκινήσει αγγλικά κι εσύ όχι. Ηρθε η ώρα και του και κίνησε για το εμβολιαστικό κέντρο, δεσμευόμενος να μας περιγράψει την εμπειρία του, να έχουμε κι εμείς κάτι να γράφουμε, για να βγάλουμε το ψωμί μας. Επέστρεψε σε καλή κατάσταση, δεν είχε βγάλει σημάδια ζέμπρας και η κόπωση που ένοιωθε ήταν αυτή που όλοι νιώθουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Παραδέχθηκε ωστόσο ότι για μερικά δευτερόλεπτα είχε αρχίσει να νιώθει παρενέργειες του εμβολίου πριν κάν κάνει το εμβόλιο: Επρόκειτο για την τεράστια δύναμη της υποβολής. Μόλις η γλυκιά γιατρός τον προειδοποίησε τόσο γλυκά και προ-παρηγορητικά ότι μπορεί να νιώσει πονοκέφαλο, πόνο στο χέρι, κούραση, ρίγη, εκείνος άρχισε να νιώθει πονοκέφαλο, πόνο στο χέρι (και σ’ αυτό όπου έκανε το εμβόλιο και στο άλλο), κούραση και ρίγη. Υστερα πήγε και έκανε το εμβόλιο και για μερικά δεύτερα ήταν μεταξύ θρόμβωσης, λιποθυμίας, μυοκαρδίτιδας και αλλεργικού σοκ. Ισως ήταν μια υποσυνείδητη επιθυμία του εαυτού του να πάθει κάτι επί τόπου για να τον προσέξει η γιατρός, για να τη δικαιώσει, όπως κουνούσαμε το τετράδιό μας τελειώνοντας την ορθογραφία κάτω από τη μύτη της δασκάλας, κοιτάξτε κυρία, έγραψα σωστά την «κωδωνοκρουσία», κοιτάξτε γιατρέ, έβγαλα τις πετάλες που λέγαμε. Αλλά πέρασαν τα δεύτερα και δεν ήρθαν τα δέκατα. Κούμπωσε το πουκάμισό του και πήγε για το στάδιο της καλού κακού αναμονής, μαζί με άλλους πέντ’ έξι, που όλοι έπαιζαν με τα κινητά τους, αναμονή χωρίς οθόνη δεν γίνεται. Κανείς δεν έβγαζε χαυλιόδοντα, κανείς δεν άλλαζε ντι εν έι για να μεταμορφωθεί σε Σούπερ Γκούφι ή σε κοάλα ή κάτι εντελώς ανορθόδοξο. Καλώς ή κακώς, όλοι έμεναν με το ντι εν έι που είχαν. Και έφυγαν. Και έφυγε και ο φίλος.

Ε, του είπαμε, δεν είναι και πολλά αυτά που μας περιγράφεις. Σχεδόν δεν είναι τίποτα. Θα σου πω και αύριο, μας είπε.  Τι να μας πεις αύριο, τον ρωτήσαμε. Θα ξαναπάω αύριο, μας εξήγησε. Να κάνει τι; Για τη δεύτερη δόση. Μα δεν κάνει να κάνεις δεύτερη δόση, έχεις νοσήσει και η νόσηση πιάνεται για πρώτη δόση, και επιπλέον η δεύτερη δόση θέλει ένα μήνα, και η δόση- σουβενίρ πάει πολύ μακρύτερα, για όσους τη χρειαστούν. Μας διέκοψε: Δεν εννοούσε  δεύτερη δόση εμβολίου. Εννοούσε δεύτερη δόση εμπειρίας. Να πάρει το ΙΧ του, να οδηγήσει ήρεμα στα δεξιά της Ακτής Δυμαίων, ακούγοντας τραγουδάκια από το ραδιόφωνο. Να τον υποδεχθούν μια σειρά κατατοπιστικότατες πινακίδες στο νέο λιμάνι: Προς εμβολιαστικό κέντρο, πιάστε αριστερή λωρίδα. Και ύστερα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη πινακίδα. Προς εμβολιαστικό κέντρο, καλά πάτε, μια χαρά, συνεχώς αριστερά, μπράβο. Και ενώ βλέπεις μπροστά  σου μια πελώρια ταμπέλα ΚΕΝΤΡΟ  οι πινακίδες να συνεχίζουν, και μετά μια τελευταία να σου λέει στρίψε, έεεεετσι μπράβο, και να σε περιμένει χώρος πάρκινγκ μπροστά από το ΚΕΝΤΡΟ, και σε υποδέχονται τέσσερα γελαστά πρόσωπα, καλώς τον κύριο που ήρθε στο ΚΕΝΤΡΟ μας, και να σου ζητήσουν  χαρούμενα και ήρεμα το παραπεμπτικούλι σου και το ταυτοτητουλάκι σου και να σε οδηγήσουν μέσα στο ΚΕΝΤΡΟ ,όπου και πάλι τακτοποιημένα και χαλαρά, αλλά σοβαρά και προσεκτικά θα ταυτοποιηθείς, θα σε στείλουν στη γιατρό, που θα σε προετοιμάσει για το εμβόλιο, και μετά με σαφήνεια, βελάκι, βελάκι, βελάκι, θα σε οδηγήσουν στον χώρο του εμβολιασμού, όπου πριν καταλάβεις τι γίνεται θα έχεις εμβολιαστεί με ένα χέρι τρυφερό που μπορεί να σφάξει αρνί και το αρνί να μην το καταλάβει και να νομίζει ότι θα ξαναπάει στο παχνί του, ενώ αιμορραγεί , και μετά βελάκι, βελάκι, θα πας στην αίθουσα που λέγαμε, και μόλις βαρεθείς να κοιτάς την οθόνη, σηκώνεσαι και φεύγεις από το ΚΕΝΤΡΟ ενώ όλοι οι άνθρωποι του ΚΕΝΤΡΟΥ σε κατευοδώνουν και σε ευχαριστούν, και εσύ αναχωρείς ξανά γεμάτος τραγουδάκια, με μια αίσθηση εμπιστοσύνης και ικανοποίησης γι’ αυτή την όαση πολιτισμού, οργάνωσης, αποτελεσματικότητας και σεβασμού στον πολίτη, και μια διάθεση να φωνάξεις Ζήτω η Δημοκρατία μας και όλο το δημοκρατικό μας τόξο, καθώς νιώθεις πλέον την 3^η δόση δικαίωσης της μεταπολίτευσης. Δόμηση δημοκρατικών θεσμών, η1η δόση,  βιοτικό επίπεδο  η δόση, και πλέον οργάνωση κανονικού κράτους, η 3^η δόση. Γι’αυτό, μας λέει ο φίλος, θέλω να πηγαίνω κάθε, κάθε μέρα, να παίρνω τη δόση μου, και μετά να πηγαίνω στη δουλειά μου, νιώθοντας πως αξίζει να ζω σ’ αυτή τη χώρα. Μετά, βέβαια, μπαίνω στην Αγίου Ανδρέου και 6-7 διπλοπαρκαρισμένα κόβουν την κίνηση. Δεν είναι να πλησιάζεις το  ΚΕΝΤΡΟ.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω