Πάτρα – Αρμένιοι: Τώρα μπορούν οι πατεράδες να ησυχάσουν

Πάτρα - Αρμένιοι: Τώρα μπορούν οι πατεράδες να ησυχάσουν

Πρωινό ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Η αρμενική παροικία της Πάτρας εκφράζει ευγνωμοσύνη προς τον Πρόεδρο Μπάιντεν. Για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Οταν λέμε αρμενική παροικία, βέβαια, δεν εννοούμε κάποιον οργανωμένο τοπικό πυρήνα. Αλλά σίγουρα θα επιτρέπουν οι αρμένικης καταγωγής συμπολίτες μας να εκφραστεί και μέρους τους ο λογοτέχνης Σταύρος Ιντζεγιάννης. Η χειρονομία του όπως μπορεί να καταλάβει κανείς διαβάζοντας την ιστορία του, έχει βιωματικά χαρακτηριστικά, σαν σπονδή στη μνήμη δικών του ανθρώπων που πλήρωσαν με αίμα τα τρομακτικά γεγονότα του 1915, ανάμεσά τους ο ίδιος του ο πατέρας.

Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης είναι γεννημένος στην Αρτα. Πολιτογραφήθηκε πατρινός έφηβος, στα 16 του, όταν εγκαταστάθηκε στα μέρη μας ο πατέρας του με τη δεύτερη σύζυγό του, αρμένισσα σμυρνέικης καταγωγής. Η πρώτη δολοφονήθηκε από τους οθωμανούς.

Ο πατέρας του κ. Ιντζεγιάννη ήταν πρόσφυγας από την Αρμενία. Εργαζόταν στην Ελλάδα και κατά διαστήματα επέστρεφε στην οικογένειά του, σε μια περιοχή κοντά στο Ερζερούμ. Οταν έγιναν οι μεγάλες σφαγές έτυχε να επισκεφθεί εκείνες τις ημέρες το σπίτι του. Βρήκε μόνο πτώματα, σορούς άγρια δολοφονημένων ανθρώπων, και κεφάλια καρφωμένα στα κάγκελα.

Η επόμενη κίνηση ήταν να αποδράσει για να αποφύγει τα εξοντωτικά τάγματα εργασίας, που είχαν επινοήσει οι οθωμανοί για να εξοντώνουν επιζώντες- το έκαναν και στη Μικρασία, το’ 22. Βρέθηκε για ένα διάστημα στον ρωσικό στρατό, επιλέγοντας στρατόπεδο στον ρωσο-τουρκικό πόλεμο. Και στη συνέχεια βρέθηκε στην Ελλάδα, όπου και ξανάρχισε τη ζωή του.

Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης δεν άκουσε τίποτα και ποτέ για όλα αυτά από τον πατέρα του, που όπως και άλλοι πρόσφυγες οι οποίοι δοκιμάστηκαν βάναυσα και πλήρωσαν με πόνο και απώλεια το μίσος του Αλλου, επέλεξε τη σιωπή για να θωρακίσει την ψυχή του από τον πόνο της μνήμης. Αλλά την αλήθεια ο γιός την έμαθε από τον αδελφό της πρώτης του συζύγου.

Τι έχει απομείνει από αυτό που λέγαμε αρμένικη κοινότητα της Πάτρας. Τίποτα, παραδέχεται ο κ. Ιντζεγιάννης. Υπάρχουν κάποιοι ενεργοί πολίτες που διατηρούν πιο έντονη αίσθηση καταγωγής. Ο καιρός περνάει και κτίζει ομοιόμορφες κοινωνίες. Αλλά η αίσθηση του χρέους δεν εκλείπει. Για τον λόγο αυτόν, ευχαριστούμε κ. Μπάιντεν. Οι πατεράδες μας μπορούν να ησυχάσουν.

Το δάκρυ της ευγνωμοσύνης

Το κείμενο που απευθύνει δίκην ανοικτής επιστολής ο Σταύρος Ιντζεγιάννης με αποδέκτη τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, αναφέρει:

«Η αρμενική παροικία της Πάτρας ενώνει την έκφραση της ευγνωμοσύνης της -μαζί με τους  Αρμένιους όπου γης-προς τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών για την αναγνώριση της γενοκτονίας των προγόνων τους.

 Μία πράξη δικαίωσης που από χρόνια χτυπάει τις πόρτες των δυνατών της γης ζητώντας την αναγνώριση του εγκλήματος των σουλτάνων αλλά και των νεοτούρκων του  Κεμάλ που δε δίστασαν να σφαγιάσουν όσους δεν προσκυνούσαν το αιματοβαμμένο μισοφέγγαρο το βουτηγμένο στο αίμα των  Αρμενίων, των Ποντίων, των Ασσυρίων και όλων αυτών που δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν στην ενορχηστρωμένη και από χρόνια μελετημένη γενοκτονία   με τη ένοχη αδιαφορία των τότε δυνατών της γης .

«Δεν ειν` εύκολες οι θύρες  σαν η χρεία  τες κουρταλεί» γράφει ο ποιητής και δυστυχώς οι πόρτες είχαν μείνει κατάκλειστές.

Ηδη μαζί με  το πικρό μας δάκρυ στην μνήμη των προγόνων μας, καταθέτουμε και το δάκρυ της ευγνωμοσύνης μας στον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Κύριε Πρόεδρε, αν το ευχαριστώ μας είναι  λίγο, τα δάκρυ της ευγνωμοσύνης μας θα είναι πάντοτε ένα ακόμη παράσημο στα τόσα που στολίζουν τα πεπραγμένα σας .

Με τιμή Σταύρος Ιντζεγιάννης».  

   

   

ΤΟΥ ΚΩΝ. ΜΑΓΝΗ

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ