Πάτρα: Ταλαιπωρία για μητέρα με παιδί με κινητικό πρόβλημα στην Τριών Ναυάρχων – Ζήτησε και δεν της άφησαν διάδρομο!

Πελοπόννησος Newsroom

Σοβαρό πρόβλημα καθημερινότητας έχουν προκαλέσει τα έργα ανάπλασης που εκτελούνται στον πεζόδρομο της Τριών Ναυάρχων.

Σύμφωνα με επιστολή της κυρίας Μαργαρίτας Αναστασοπούλου, κόρης μιας γυναίκας με κινητικά προβλήματα, από τις αρχές της εβδομάδας που ξεκίνησαν τα έργα στο τμήμα ανάμεσα σε Μαιζώνος και Κορίνθου, η ίδια και η μητέρα της έχουν εγκλωβιστεί και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι επειδή αν και είχε ζητηθεί στο Δήμο από τις 8 Ιουλίου, δεν αφέθηκε ένας διάδρομος για να περνά το αμαξίδιο!

Η επιστολή της Μαργαρίτας Αναστασοπούλου αναφέρει:

Ανοικτή επιστολή προς…όποιον μπορεί και θέλει να ακούσει!

Ονομάζομαι Μαργαρίτα Αναστασοπούλου και είμαι κόρη μιας ανάπηρης γυναίκας που κινείται με καροτσάκι. Ζούμε σε μια χώρα και σε μία πόλη που μας πονάει και μας πληγώνει και τις δύο καθημερινά. Το μάθαμε, το συνηθίσαμε και από ένα σημείο και μετά σχεδόν σταματήσαμε και να παραπονιόμαστε. Απλά ψάχνουμε τρόπους να μπορούμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια μας και να μπορούμε να μετακινηθούμε έστω και σε περιορισμένες αποστάσεις.

Πρόσφατα όμως μάθαμε ότι το να είσαι ανάπηρος στην Πάτρα σημαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Σημαίνει ότι η ζωή σου δεν έχει αξία για κανέναν και κανείς απολύτως δεν θα προστατεύσει το, θεωρητικά, αναφαίρετο δικαίωμα σου  στην ασφάλεια. Πρόσφατα μάθαμε, με δύσκολο τρόπο, ότι όσα αιτήματα και αν κάνεις στο Δήμο Πατρέων προκειμένου να σου εξασφαλίσει το, πάντα θεωρητικά, αναφαίρετο δικαίωμα σου να βγαίνεις από το σπίτι σου και να μετακινείσαι, απλά δεν θα έχεις απολύτως καμία τύχη. Πρόσφατα μάθαμε, εξαιτίας των έργων ανάπλασης της Τριών Ναυάρχων, περιοχή στην οποία διαμένουμε και εμείς, ότι ο εργολάβος που έχει αναλάβει το έργο είναι κατά τα φαινόμενα παντοδύναμος και αρνείται να εκτελέσει όχι μόνο τα εύλογα αιτήματα των πολιτών με αναπηρία, αλλά και του ίδιου του Δήμου.

Πρόσφατα  μάθαμε, επίσης, ότι το να είσαι ανάπηρος στην Πάτρα σημαίνει ότι είσαι εκτεθειμένος στην απαξίωση και τη χλεύη του καθενός εργολάβου ή εποπτεύοντα του έργου, ο οποίος με περισσό θράσσος αναρωτιέται γιατί πρέπει ένας ανάπηρος να βγαίνει συνέχεια από το σπίτι του. Να πάει σε ένα νοσοκομείο ή σε έναν γιατρό ναι αλλά τις άλλες μετακινήσεις τι τις θέλει.

Για να γίνω πιο κατανοητή για το τι ακριβώς συνέβη, εξηγώ: Γνωρίζοντας ότι τα έργα ανάπλασης της Τριών Ναυάρχων θα επεκταθούν σύντομα και στο τμήμα της οδού στο οποίο διαμένουμε, απευθύνθηκα στο αρμόδιο τμήμα του Δήμου (Διεύθυνση Αρχιτεκτονικού Έργου) προκειμένου να μεριμνήσουν ώστε να εξασφαλιστεί η δυνατότητα διέλευσης αναπηρικού καροτσιού. Μου ζητήθηκε να κάνω αίτηση στην οποία θα εξηγώ το πρόβλημα και ότι στη συνέχεια οι ίδιοι θα διευθετήσουν το θέμα με τον υπεύθυνο της εταιρείας που έχει αναλάβει το έργο. Έκανα την αίτηση, πήρα αριθμό πρωτοκόλλου (71094/2023), ζήτησα απάντηση εγγράφως, αρνήθηκαν να μου δώσουν ισχυριζόμενοι ότι δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο προφορικά, ωστόσο, με διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και ότι το αίτημα μου θα ικανοποιηθεί.

Ερχόμαστε όμως στο τώρα (1,5 μήνα μετά) που ξεκινούν τα έργα στο τμήμα που μας αφορά και, όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, τίποτα από ΌΛΑ αυτά που συμφωνήθηκαν δεν τηρούνται στην πράξη. Αναγκάζομαι να έρθω σε αντιπαράθεση με έναν κύριο που εποπτεύει το έργο, ας τον πούμε Παπαδόπουλο (άλλωστε αυτό το ψευδές όνομα μου έδωσε και ο ίδιος όταν τον ρώτησα με ποιον κύριο μιλάω), και γίνεται ο διάλογος που προανέφερα σχετικά με το γιατί να βγαίνει από το σπίτι όλη την ώρα η ανάπηρη γυναίκα. Μετά από άπειρα τηλεφωνήματα ένθεν και ένθεν, ο κύριος…Παπαδόπουλος δέχεται να μας αφήσει ανοιχτή τη διέλευση προς την οδό Κορίνθου.

Τη δεύτερη κιόλας ημέρα ¨κατά λάθος¨ οι εργαζόμενοι καταστρέφουν και αυτό το κομμάτι του πεζοδρόμου που διασφάλιζε τη διέλευση μας. Μαζί με το κομμάτι αυτό κατέστρεψαν όχι μόνο τη δυνατότητα μια ανάπηρης γυναίκας να βγει από το σπίτι της για να πάει ΌΠΟΥ αυτή νομίζει, αλλά ουσιαστικά κατέστρεψαν και τη δυνατότητα μια ανάπηρης γυναίκας να σωθεί σε περίπτωση κινδύνου. Μαζί με το κομμάτι αυτό καταπάτησαν την αξιοπρέπεια της, τα λίγα δικαιώματα που της είχαν μείνει και κυρίως την εξέθεσαν σε σωρεία κινδύνων για την οποία δεν αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη.

Ξέρω ότι η επιστολή μου αυτή πιθανόν δεν ενδιαφέρει κανέναν, σίγουρα όχι τους αρμόδιους (αρνούμαι να τους αναφέρω ως υπεύθυνους) όπως ξέρω ότι το πιθανότερο είναι να μην γίνει τίποτα απολύτως. Άλλωστε με διάφορους τρόπους μου κατέστησαν σαφές ότι ό,τι και να κάνω δεν πρόκειται να κερδίσω κάτι. Όμως θέλω έστω και έτσι να γίνω η φωνή της μητέρας μου και να φωνάξω ότι μας πονάει η απαξίωση. Μας πονάει να ζούμε σε μια χώρα και σε μια πόλη που δεν έχουμε κανένα δικαίωμα, πολλώ μάλλον στην ασφάλεια.

Μας πονάει να νιώθουμε ανήμποροι, όχι εξαιτίας της αναπηρίας, αλλά εξαιτίας της αδιαφορίας για το πως θα ζήσουμε και εν τέλει για το πως θα επιζήσουμε. Μας πονάει η αλαζονεία του κάντε ό,τι θέλετε, εμάς δεν μας αγγίζει κανείς. Ξέρω ότι η φωνή μας δεν είναι για αυτούς τίποτα άλλο πάρα ένας απλός…θόρυβος στα αυτιά τους. Όμως εγώ αρνούμαι να μείνω σιωπηλή. Πνίγομαι. Αν ο οποιοσδήποτε πολίτης αισθάνεται αόρατος για τους διοικούντες φανταστείτε ότι ένας ανάπηρος δεν αισθάνεται καν πολίτης. Θα συνεχίσω να φωνάζω για τη μητέρα μου και για κάθε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη, ελπίζοντας ότι μαζί με το δικό μου ¨θόρυβο¨ στα αυτιά τους θα ενωθούν και άλλοι πολλοί ¨θόρυβοι¨ και τότε ίσως αναγκαστούν να ακούσουν.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω