Πάτρα: “Το 10 το καλό”, ο Πέτρος Λεβεντάκος και ο πρόλογος του Κωνσταντίνου Μάγνη

Πελοπόννησος Newsroom

Πριν από πέντε χρόνια και ένα μήνα, είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του Πέτρου Λεβεντάκου με ιστορίες από την τεράστια ποδοσφαιρική του καριέρα.

Ο θρυλικός ποδοσφαιριστής της Παναχαϊκής είχε ζητήσει από τον διευθυντή σύνταξης της “Π” Κωνσταντίνο Μάγνη να προλογίσει το βιβλίο.

Το pelop.gr δημοσιεύει σήμερα το κείμενο του Κωνσταντίνου Μάγνη:

Ο Κωνσταντίνος Μάγνης είχε μιλήσει στην Αγορά Αργύρη την ημέρα της παρουσίασης του βιβλίου “Το 10 το Καλό”

Ηταν μια Τύχη.
Στο άλμπουμ με τις εικόνες των ποδοσφαιριστών, που συνόδευαν τις γκοφρέτες μέλο. Ή σοκολάτες ήταν; Τις λέγαμε Τύχες τις εικόνες αυτές. Συμπληρώναμε τις ενδεκάδες και κερδίζαμε μια μπάλα, αλλά δεν ήταν και εύκολη υπόθεση να πετύχεις τον Σινάτκα των Τρικάλων, τον Λυκουρίνο του Αιγάλεω, τον Ιορδάνου της ΑΕΚ, τον Καπαματζιάν του Πανιωνίου.
Και τον Λεβεντάκο, του Εθνικού.
Ναι, η πρώτη μας επαφή μαζί του, παιδιά δημοτικού, σεζόν 1968-69, ήταν μέσω μιας Τύχης, ήταν η εικόνα ενός «κυρίου» (οι ποδοσφαιριστές στα έξι σου, φαίνονται μεγάλοι), ντυμένου στα λευκά, που είχε τη θέση του στο άλμπουμ μας, μαζί με τον Ελευθεριάδη, τον Χατζηιωαννίδη, τον Κρεμμύδα, τον Νικηφοράκη, τον Ρασιδάκη, τον Τούντα, τον Χατζηιωάννογλου και τον Κρητικόπουλο.
Μετά μάθαμε ότι ήταν Πατρινός. Και ξαναήρθε στην Παναχαϊκή. Φόρεσε τη φανέλα με το 10, διότι ο Δαβουρλής πήρε τη φανέλα του Καπανδρίτη, που φορούσε το 11, αλλά έφυγε.
(Όταν είσαι 7-8 χρονών, το γήπεδο σου φαίνεται κόλαση. Τα κορμιά των μεγάλων σε πνίγουν στην είσοδο, το εισιτήριο στο χέρι είναι κάτι σπάνιο και ακριβό, το κάθισμα του φελιζόλ θεόρατο και πολύτιμο, διότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ, οι φωνές, τα σφυρίγματα, τα πανηγύρια σου μαστιγώνουν το λαβύρινθο, οι συνθέσεις των ομάδων είναι το ξετύλιγμα θρύλων μπροστά σου, οι βρισιές είναι μια μετάβαση σε έναν καινούργιο κόσμο)
Αλλά τώρα ο Λεβεντάκος έχει τη μπάλα. Είναι γρήγορος, ευέλικτος, δαιμόνιος, επινοητικός. Πασάρει, εκμεταλλεύεται χώρους, σεντράρει, σουτάρει, σκοράρει. Δεν δεσπόζει, δεν φιγουράρει, δεν είναι Δομάζος, είναι από τα ποδοσφαιρικά αερικά όπου θα μπει το γκολ και θα σου πάρει κάποια ώρα για να καταλάβεις τι έγινε ακριβώς.
Όπως μπήκε το 1-0, στο ματς με τον Ολυμπιακό, τότε που ο Γουλανδρής έκτιζε την ομάδα, αλλά στην Πάτρα, στο ξερό, έφαγαν δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο, πριν πάρουν είδηση τι συμβαίνει.
Η ομάδα μας, είναι σπουδαία. Δεν θα πάρει πρωτάθλημα ποτέ, αυτές οι δουλειές χρειάζονται κάτι που δεν έχεις, και μάλλον δεν ψάχνεις κάν να το βρεις, έχεις παραχωρήσει την αποκλειστικότητα στα ποδοσφαιρικά αφεντικά του κέντρου. Αλλά αυτή η συνύπαρξη ετερόκλητων προσωπικοτήτων και ταλέντων, φτιάχνει ένα σύνολο απρόβλεπτο, καταιγιστικό κατά καιρούς, ακωδικοποίητο από τις αντίπαλες άμυνες.
Όταν είσαι εφτά, εννιά, έντεκα χρονών, δεν μπορείς εύκολα να το συγκρατήσεις και να το περιγράψεις.
Αλλά μπορείς να βεβαιώσεις ότι συνέβη. Και ήσουν εκεί. Ηταν ένας κοκκινόμαυρος αέρας που έτσουζε και που χόρευε μαζί με τα σμήνη των αποδημητικών πουλιών που τα έπαιρνε μαζί του το φθινόπωρο πάνω από το γήπεδο της «Μίσκο», μαζί με τρίμματα των φελιζόλ, και τις έκτακτες συνδέσεις με τα άλλα γήπεδα, από τα τρανζιστοράκια των φιλάθλων.
Και ήσουν εκεί.
Ηταν μία Τύχη.
Και σαρανταπέντε χρόνια μετά, έρχεται ο Πέτρος ο Λεβεντάκος. Παραμένει ευέλικτος, γρήγορος, ντελικάτος, αλλά φευγάτος, ακόμα απρόβλεπτος, ποτέ δεν ξέρεις αν θα στρίψει ή θα πάει ίσια κάτω τη Γούναρη. Τον βλέπεις να περπατάει, και καταλαβαίνεις γιατί έπαιζε τη μπάλα που έπαιζε. Σου λέει, με αυτό το ανάμεικτο ύφος, που ισορροπεί ανάμεσα στη σεμνότητα, τη χάρη και την καπατσοσύνη: Θα βγει ένα βιβλίο, ξέρεις. Θέλεις να γράψεις κάτι;
Αυτό κι αν είναι Τύχη.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News