Περιμένοντας τους Αβάρους

Κωνσταντίνος Μάγνης

H Αριεντ είχε γράψει για την Κοινοτοπία του Κακού, περιγράφοντας το μοντέλο ενός ναζιστή εγκληματία, που εξωτερικά φαντάζει σαν ένας κοινός, μέσος άνθρωπος. Θα μπορούσε να είχε γράψει και για την Κοινοτοπία του Καλού, αν πεταγόταν, όπως κάναμε χθες εμείς, μέχρι την πλατεία Γεωργίου, στη συγκέντρωση των αρνητών του εμβολίου,  για να τους περιεργαστεί. Θα έβλεπε κάποιες εκατοντάδες καλούς ανθρώπους, με απλό, αξιοπρεπές ντύσιμο, χαμογελαστούς, πλήρεις από ευφρόσυνη πίστη ή από πατριωτική ανησυχία ή από ιδεοληπτική καχυποψία ή και τα τρία. Αυτό δεν διακρίνεται, αλλά το συλλαμβάνει το κοντέρ μας. Είναι σαν τις ταινίες του Χίτσκοκ. Επιλέγει εντελώς μέσες και ουδέτερες φυσιογνωμίες για να τις εμπλέξει σε τρικυμίες. Πλεονάζει το νεαρό στοιχείο. Ηλικίες, σε γενικές γραμμές, 25- 50. Για λόγους που δεν είχαμε παρακολουθήσει, θεωρούν ότι το εμβόλιο αντενδείκνυται θεολογικά και ότι αποτελεί μεθόδευση κερδοσκοπικών κύκλων. Κάποιοι ανάμεσά τους πιστεύουν ακόμα χειρότερα για το σκεύασμα, ότι μας μεταλλάσσει το DNA, από σκοπιμότητα. Ο αφελληνισμός που είχε μεθοδευθεί τα προηγούμενα χρόνια με διάφορους τρόπους, πολιτιστικούς στην αρχή, οικονομικούς στη συνέχεια, υπηρετείται τώρα δια της φαρμακευτικής οδού. Είναι ξεκάθαρο: Το λέει ο Βόβολης. Για τον Βόβολη μάθαμε μόλις χθες. Μας τα εξηγούσε ο συνάδελφος που σεργιανίσαμε την πλατεία παρέα. Αν δεν ξέρετε ούτε εσείς ποιος είναι ο Βόβολης, να σας δώσουμε το τηλέφωνο του συναδέλφου.

Στην αρχή είπαμε, τσάμπα χρόνο χάνουμε, στο πλαίσιο της γνωστής παράστασης ότι ο χρόνος μας είναι πολύτιμος, καθώς οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία ήταν μερικές δεκάδες χωρίς κανένα στοιχείο άξιο περιγραφής. Σαν να έβλεπες πολίτες που περίμεναν ένα πούλμαν για να πάνε στην Επίδαυρο. Μετά σκεφτήκαμε ότι το στοιχείο άξιο περιγραφής ήταν ακριβώς αυτό, ότι δεν υπήρχε στοιχείο άξιο περιγραφής. Ο αντιεμβολιαστής (το γουόρντ  κοκκινίζει τη λέξη, δεν την είχαν ξανακούσει οι λεξικογράφοι) όσο και διανοητικά ή συναισθηματικά μεταλλαγμένο να θέλεις να τον εννοείς, είναι ένας μέσος εμείς. Ανατριχίλα: Θυμηθήκαμε τις μέρες του 2011, τότε που απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, λογικοί και καθημερινοί, μέσα σε μερικές πρωίες βάλθηκαν να σου λένε ότι όλο αυτό είναι στημένο γιατί θέλουν να μας πάρουν τις αρχαιότητες, τα εργοστάσια, τα οικόπεδα, τις δουλειές, τα παιδιά, τα σκυλιά, τα καναρίνια, τον ήλιο και τον αέρα κοψοχρονιά. Εκεί τέλος πάντων που λέγαμε ότι σπαταλάμε τον χρόνο μας, ο κόσμος αρχίζει και πυκνώνει και πυκνώνει. Εγιναν 300 , χωρίς Λεωνίδα, γιατί δεν υπήρχε ηγέτης- δεν μπορούσε να είναι παντού χθες ο Βόβολης- δεν υπήρχε μικρόφωνο, κάποιος είχε έναν τηλεβόα, τηλεβόβολη μάλλον, και μετά έγιναν 500. Και κατέληξαν 1000. Συνεννοημένοι μέσω φέισμπουκ, μεγάλη υπόθεση, κατεβάζεις μια ιδιαίτερη ιδέα, έξυπνη ή σαχλαμάρα, και μετά από λίγο θα δεις κάποιον να την επικροτεί, όντας στο μεταξύ απολύτως ετερόκλητος, αλλά αυτό δεν φαίνεται, γιατί η διαδικτυακή επικοινωνία είναι παραμορφωτική, γράφεις ένα μήνυμα, το διαβάζεις μετά από έναν χρόνο και λες, εγώ το είπα αυτό; Γιατί το είπα; Τι εννοούσα; Ποιος είμαι; Τι εννόησαν αυτοί που το διάβασαν; Ποιοι είναι; Το διαδίκτυο, που λες, σου δημιουργεί μια ψευδαίσθηση αυθυπαρξίας και σου καλλιεργεί την ιδέα ότι μπορείς να νικήσεις τις αυθεντίες και να βρεις άλλες παρέες με σένα ημιπρωταγωνιστή στη θαυμάσια νέα πραγματικότητα. Ποιος γιατρός; Ποιος πολιτικός; Ποιος σύζυγος; Ο Βόβολης. (Μην ξεχάσουμε να σας δώσουμε το τηλέφωνο του Σωτήρη).

Ο εθνικός ύμνος ήρθε αργότερα. Και μετά άρχισε πορεία με ελληνορθόδοξη πλέον ταυτότητα. Ελλάς, Ελλάς, ή ταν, ή επί τας. Κάτω η χούντα του Μητσοτάκη. Και φτάνουν στην Ευμήλου και ζώνουν την Αρχιεπισκοπή, απαιτούν από τον Μητροπολίτη να βγει έξω, να εξηγηθεί γιατί τάχθηκε υπέρ του εμβολίου ενώ όφειλε να ταχθεί κατά, και διερωτώμαστε εάν το 1950 θα ζητούσαν από τον Μητροπολίτη να απορρίψει τα αντιβιοτικά, αλλά ο Μητροπολίτης δεν βγαίνει. Οι σκηνές καλύπτονται με κινητά τηλέφωνα, δεν ξεχωρίζεις τον διαδηλωτή από τον δημοσιογράφο, αλλά πλέον χάρη στο διαδίκτυο καθένας είναι δημοσιογράφος του εαυτού του και της καθημερινότητάς του, η οποία πρωτίστως τον απασχολεί, καθώς ζούμε τον καιρό του Εγωισμού, και η παράσταση πηγαίνει προς το τέλος με τον Ακάθιστο Υμνο.

Φλας μπακ. Ετος 626. Οι Αβαροι πολιορκούν την Πόλη. Είναι στο παρά πέντε η Αλωσή της. Αυτοκράτορας, άρχουσα τάξη, κλήρος και λαός, διανυκτερεύουν στην Αγία Σοφία και ψέλλουν τον Ακάθιστο. Η Υπέρμαχη Στρατηγός συγκινείται από το συγκλονιστικό οξύμωρο της Ανυμφεύτου Νύμφης και την επομένη παρεμβαίνει:  Οι Βυζαντινοί αποκρούουν την ύστατη επίθεση, οι Αβαροι τα απαρατούν και αναχωρούν και η Θεοτόκος δοξάζεται στον αιώνα τον άπαντα. Βέβαια στις άλλες σελίδες του βιβλίου της ιστορίας, είχαμε διαβάσει ότι κάπου είχε βοηθήσει και ο Καλλίνικος με το υγρό πυρ του, που κατάκαιγε όποιον πολιορκητή προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στα τείχη. Πέρασαν κάτι χρόνια, όχι από το 626, αλλά από τότε που μπήκαμε στο επάγγελμα, ώσπου έπεσε στα χέρια μας ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας αναχαίτιζε τις θεωρίες του Φαλμεράιερ περί της φυλετικής ασυνέχειας των Ελλήνων, λόγω προσμείξεων με Σλάβους που αλώνιζαν τον Ελλαδικό χώρο. Εκεί διαβάσαμε ότι είχε και η Πάτρα πολιορκηθεί από Σκλαβηνούς, αλλά την είχε σώσει ο Αγιος Ανδρέας. Μας ήρθε η απορία γιατί στην Πάτρα δεν το έχουμε κάνει μεγάλο θέμα αυτό, αλλά φαίνεται ότι εν τέλει στον κόσμο έμεινε ότι την πόλη την έσωσε ο στρατός του αυτοκράτορα. Δεν είχαμε Βόβολη τότε.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω