Κωνσταντίνος Μάγνης

Πού τον θυμήθηκαν τον Πίπινγκ Τομ; Ο οποίος μας πάει στη μεσαιωνική Αγγλία, στον μύθο της Λέιντι Γκοντάιβα- την έχουν τραγουδήσει και οι Κουίν- που διέσχισε την πόλη γυμνή
πάνω σε ένα άλογο, για να πείσει τον άρχοντα σύζυγο να άρει έναν σκληρό φόρο. Οι πολίτες θα έπρεπε για λόγους αλληλεγγύης, σεβασμού και αξιοπρέπειας να σφαλίσουν τα παραθύρια ώστε η διέλευση να έχει τις ελάχιστες επιπτώσεις για την αρχόντισσα, αλλά ο Τόμας την έκανε την κουτσουκέλα: Εκανε μπανιστήρι στην Γκοντάιβα. Και από τότε το όνομά του έδεσε με το παρατσούκλι Πίπινγκ, συνώνυμο του αχρείου ματάκια. Και από αυτόν πήραν το όνομά τους οι Πίπινγκ Τομ, που έγιναν διάσημοι γιατί ένας χορευτής τους ανάρτησε πανό υπέρ της ξαναφυλάκισης του Δημήτρη Λιγνάδη, αλλά και μας έδωσαν την ευκαιρία να θυμηθούμε έναν από τους πιο αισθησιακούς θρύλους όλων των εποχών, που
μας θυμίζει με τη σειρά του ότι έναν Πίπινγκ Τομ τον έχουμε όλοι μέσα μας: Ποιος παίρνει όρκο ότι στα σίγουρα δεν πρόκειται να ρίξει ματιά σε απαγορευμένα κάλλη, εάν έχει την πεποίθηση ότι δεν θα γίνει αντιληπτός, μόνο και μόνο επειδή είναι ηθικά ανάρμοστο; Εκεί βρίσκεται το κουμπί των σεξουαλικών αδικημάτων: Στην ιδέα ότι η ηθική αντίσταση είναι μια επίκτητη πολιτισμική επιταγή και ότι στην ουσία ο ερωτισμός δεν πρέπει να έχει όριο.

Οι πόθοι πρέπει να ικανοποιούνται: Το αδίκημα είναι να αντιστέκεσαι. Κάτι μας λέει ότι αυτό το αφήγημα, ίδιον των αλαζόνων, πρέπει να έχει διαποτίσει τον αρνητικό ήρωα της
γνωστής ιστορίας που μας σκανδάλισε και τώρα μας διχάζει. Πιστεύει ότι ο ανώτερος δικαιούται την ηδονή, διότι έχει την ηθική γενναιότητα να γκρεμίσει τους φραγμούς προς την αλήθεια του σώματος, και ο κατώτερος που την αρνείται είναι ένας αξιοκατάκριτος, περιφρονητέος δέσμιος της κατωτερότητάς του.

Εχει ενδιαφέρον ότι η ιστορία αυτή τείνει να αντιστρέψει τις παραδοσιακές τάσεις. Υποτίθεται ότι οι συντηρητικοί τάσσονται υπέρ των σκληρών ποινών, διότι είναι υπέρ της εξαφάνισης των προβλημάτων, ενώ οι προοδευτικοί είναι της επιείκειας, διότι τους
απασχολούν τα κοινωνικά υπόβαθρα, ενώ πιστεύουν πως η ποινική μεταχείριση πρέπει να θεραπεύει και όχι να εξοντώνει ή να τιμωρεί. Στην προκείμενη περίπτωση οι αριστεροί τάχθηκαν υπέρ της σκληρότερης ποινής και βέβαια έβγαλαν φλύκταινες με την
απελευθέρωση. Οι δεξιοί δεν ξέρουμε τι λένε για τον Λιγνάδη ακριβώς, αλλά τείνουν να προστατεύουν το σύστημα από τις επιθέσεις των αριστερών. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, στα
σεξουαλικά αδικήματά έχουμε άλλου τύπου αντίδραση: Ο δεξιός είναι υπέρ της ήσσονος διατάραξης του συστήματος, συνεπώς ευκολότερα εκδηλώνει συγκατάβαση και συγκαλυπτική διάθεση, ενώ είναι πιο ευεπίφορος στο αφήγημα της συνευθύνης του
ανίσχυρου. Αντίθετα, ο αριστερός, θεωρεί τη σεξουαλική βία εκδοχή της επιβολής του ταξικά ισχυρού έναντι του αδυνάτου, και ερεθίζεται ευκολότερα, παραβλέποντας τεκμήρια αθωότητας και τα ρέστα. Ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο σοβεί το απωθημένο της
εκμετάλλευσης του ανίσχυρου από τον ισχυρό παντί τρόπω, συναινούντος του ανίσχυρου, πολύ συχνά, και αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί ευνοιοκρατικές μεταχειρίσεις ατάλαντων και αποκλεισμό ταλαντούχων αλλά και εκβιαστικές συνθήκες σε βάρος νέων καλλιτεχνών που φλέγονται για δουλειά, απελπισμένοι από την ανέχεια. Ο Λιγνάδης πληρώνει και αυτό το άχτι.

Η κυβερνητική πλευρά και οι υποστηρικτές της αμύνονται στην κατακραυγή με το επιχείρημα ότι οφείλουμε σεβασμό στις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Αλλά η στάση αυτή δεν διασκεδάζει την προκατάληψη που ήδη υπάρχει απέναντι στο δικαστικό σύστημα, κάποιοι υπηρέτες του οποίου διαχρονικά την έχουν νομιμοποιήσει την προκατάληψη αυτή. Πού ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει τις υπεραπλουστευτικές θεωρίες που χωρίζουν τον κόσμο σε Καλούς, Πτωχούς πλην Τίμιους και Ισχυρούς, άρα Ατιμους και Βίαιους, ενώνοντας την παραδοσιακή αριστερή θεώρηση με τον Φώσκολο. Φαίνεται ότι το πρωθυπουργικό περιβάλλον πληρώνει την σπουδή της εξουσίας να επιδεικνύει ευμένεια απέναντι στους
καλλιτέχνες υψηλής στάθμης, για λόγους πρωτίστως επικοινωνιακούς.

Το επιχείρημα, βέβαια, της άλλης πλευράς ότι «εσείς τον διορίσατε διευθυντή», σπιλώνει ανέντιμα την κυβερνητική εξουσία με την αναπόδεικτη και εξωφρενική κατηγορία ότι παρέκαμψε
επιλήψιμες ερωτικές συμπεριφορές για τις οποίες ήταν ή όφειλε να είναι ενήμερη. Με τη λογική αυτή θα πρέπει να απορρίπτονται εξ ορισμού οι καλλιτέχνες που διέπονται από ιδιαιτερότητες, γιατί ποιος ξέρει τι θα μας ξημερώσουν. Να προτιμάμε νοικοκυρεμένα
άτομα, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, όπως κάνουμε με τις βαπτίσεις, που βαπτίζουμε μόνο τα παιδιά ετεροφύλων, και όχι των γκέι, όπως κάνουν οι Ελπιδοφόροι, με την πεποίθηση ότι κανενός γκέι το παιδί δεν έχει βαπτιστεί, κανένας γκέι δεν έχει τεκνοποιήσει,
κανένας δεν έκανε ετερόφυλο γάμο, κανένας δεν έκρυβε την ταυτότητά του. Ή κι αν την έκρυβε, σημασία έχει ότι δεν ξέραμε την αλήθεια. Εκκλησία και αλήθεια δεν τέμνονται πάντοτε.

Πίπινγκ Τομ, μαζέψου, φαίνεσαι και πες της γυμνής να ντύνεται, επιτέλους.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News