Σουκρού Ιλικακ

Η Τουρκία περιμένει, με κομμένη την ανάσα, τις δημοτικές εκλογές στις 31 Μαρτίου. Οχι λόγω της προσδοκίας ότι θα αλλάξει κάτι, αλλά της πεποίθησης όλων, από διακεκριμένους οικονομολόγους μέχρι απλούς πολίτες, ότι μετά τθα πέσει ατομική βόμβα στην ήδη αποδιοργανωμένη Οικονομία.

Ο κόσμος είναι πεπεισμένος ότι η Κυβέρνηση διατηρεί την Οικονομία με «μηχανική υποστήριξη» μέχρι τις εκλογές κι ότι αμέσως μετά η πρίζα θα τραβηχτεί, ενεργοποιώντας μια ελεύθερη πτώση.

Δεν ξέρω αν θα πέσει ποτέ αυτή η βόμβα. Είναι φανερή όμως η ασυνήθιστη ανησυχία στους κοινωνικούς τομείς. Οι οικονομικές συνθήκες προτάσσονται στα κοινωνικά αιτήματα κι αυτή τη φορά η απελπισία για το μέλλον είναι παραλυτική. Ο κόσμος μοιάζει σαστισμένος, σαν τα κουνέλια, που έχει πέσει στα μάτια τους προβολέας. Νιώθει ότι όχι μόνο τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια του, αλλά και ότι σαπίζει.

Mετά τις βουλευτικές εκλογές του 2023, 1 στους 2 ψηφοφόρους έχει γίνει «αναποφάσιστος». Αυτή είναι μια πάρα πολύ παράξενη κι άνευ προηγουμένου κατάσταση για την Τουρκία. Φαίνεται ότι η Οικονομική πολιτική λεηλασίας, που ακολούθησε το καθεστώς, εδώ και μια δεκαετία, έχει φτάσει στα «φυσικά της όρια».

Σύμφωνα με την Κρατική Στατιστική Υπηρεσία, την οποία δεν εμπιστεύονται ούτε οι οι ψηφοφόροι του Eρντογάν, ο πληθωρισμός είναι 64%, ενώ σύμφωνα με Ερευνητική Ομάδα Ανεξάρτητων Οικονομολόγων, 121,98%. Ο υψηλότερος στον κόσμο μετά την Αργεντινή και τον Λίβανο. Το κόστος ζωής έχει εκτοξευθεί. Σε ένα καλό εστιατόριο στην Πόλη, πληρώνεις τιμές Λονδίνου. Τα ενοίκια κατοικιών αυξήθηκαν 110%. Στο Καντίκιοϊ – «απελευθερωμένη ζώνη» στην ασιατική πλευρά της Πόλης, ζητούν 1.000 ευρώ για ένα μέτριο διαμέρισμα. Από την άλλη, μεγάλα τμήματα του λαού βρίσκονται σε μέγγενη «βαθιάς φτώχειας», ζουν κάτω από το όριο της πείνας, χωρίς πρόσβαση ούτε στα πιο βασικά τους δικαιώματα, και εξαρτώνται από την ελεημοσύνη του κόμματος Ερντογάν, για επιβίωση. Ιστορίες ανθρώπων, που σηκώνονται στις 4π.μ και στήνονται στην ουρά επί 8 ώρες για να αγοράσουν 1 κιλό φτηνό κιμά από το κρατικό «Ιδρυμα Κρέατος και Γάλακτος».

Αυτοί που λένε… «ας έσπαγε το χέρι μου και να μην τον ψήφιζα» δεν είναι λίγοι, κυρίως μεταξύ συνταξιούχων. Σε άλλη χώρα θα περίμενε κανείς να τιμωρήσουν το κόμμα που είναι στην εξουσία εδώ και 20 χρόνια για την επαίσχυντη οικονομική κατάσταση, αλλά το καθεστώς συνεχίζει να έχει υποστήριξη σε ποσοστό 40%.

Εχουν πολώσει την κοινωνία τόσο πολύ ώστε η μισή Τουρκία μισεί την άλλη μισή, δεν μιλάνε μεταξύ τους και αντιμετωπίζουν η μία την άλλη ως ανύπαρκτη. Είναι γεγονός ότι έχουν δημιουργήσει πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους τους μέσω της πρόσληψης εκατομμυρίων στο Κράτος και της τεράστιας μεταφοράς πλούτου μέσω μηδενικών δανείων, από δημόσιες τράπεζες.

Οι οπαδοί του Ερντογάν πιστεύουν ότι, αν χάσει την εξουσία, θα πληρώσουν πολύ βαρύ τίμημα και θα χάσουν τα προνόμια, που έχουν αποκτήσει. Μεταξύ αυτών η μαντίλα εξακολουθεί να είναι σημαντική. Η ρητορική ότι… «αν έρθουν οι άλλοι, θα αφαιρέσουν με τη βία τις μαντίλες από μητέρες και αδελφές» είναι από τις πιο αγαπημένες του Ερντογάν και ακόμα μπορεί να κινητοποιεί το κοινό του με αυτή.

Οπως συμβαίνει σε κάθε πολωμένη χώρα, οι οπαδοί του δεν βλέπουν αυτά που δεν θέλουν να δουν, δεν ακούν αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν και δεν θέλουν με τίποτα να πειστούν. Προφανώς, εφόσον «γυρίζει ο μύλος», παραμένουν ευτυχείς στο δικό τους σύμπαν κι ας καεί η μισή χώρα! Αν τους ρωτήσεις, για την κατάσταση, φταίνε οι άτιμες «ξένες δυνάμεις», τα σούπερ μάρκετ, οι μαγαζάτορες, κι όχι οι «Ερντογανικοί», που εφαρμόζουν τη μία πολιτική λεηλασίας μετά την άλλη.

Γι’ αυτό, οι προεκλογικές εκστρατείες γίνονται σε ατμόσφαιρα βουλευτικών εκλογών. Οι υποψήφιοι μιλούν περισσότερο για το καθεστώς παρά για τις υπηρεσίες που θα παρέχουν στις περιφέρειές τους.

Αυτές οι δημοτικές εκλογές θα είναι δημοψήφισμα για το καθεστώς Ερντογάν. Αν η αντιπολίτευση χάσει τις μεγάλες πόλεις, κυρίως την Κωνσταντινούπολη, η αλλαγή καθεστώτος θα έχει επισφραγιστεί!

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News