Κωνσταντίνος Μάγνης

Ηταν κάτι παιδιά που επέστρεφαν στο σπίτι πληγωμένα: «Δεν με παίζουν. Κανόνισαν τις ομάδες και με άφησαν πάλι απέξω». Αλλά δεν αργούσαν να βρουν το κόλπο. Εφερναν εκείνα τη μπάλα για το παιχνίδι, συνήθως οι μη χαρισματικοί ήταν και πιο χαρτζηλικωμένοι. Οπότε κανόνιζαν και τις συνθέσεις. Ο Κασσελάκης, με τη σειρά του, βούτηξε τη μπάλα με το σπαθί του. Κατά τους επικριτές του και με το χαρτζιλίκι του. Αλλά και πάλι δεν τον παίζουν. Οι εκλογές που έγιναν για την ανάδειξη αρχηγού τελούσαν υπό τη σιωπηλή αίρεση ότι το αποτέλεσμα θα ήταν έγκριτο. Όχι πως ο Φίλης, ο Σκουρλέτης ή ο Τζουμάκας, θα δέχονταν εύκολα κάποιον άλλον από τον Φίλη, τον Σκουρλέτη ή τον Τζουμάκα. Αλλά ο Κασσελάκης τους έδωσε το υπέροχο δικαίωμα να τον αμφισβητήσουν στα θεμελιώδη: Δεν είσαι αριστερός, ρε φίλε. Είσαι καπάτσος στα επικοινωνιακά, αλλά είσαι ντεμέκ περίπτωση. Φέρε τη μπάλα πίσω. Αλλά η μπάλα χάθηκε. Ετσι κι αλλιώς, βέβαια, είχε ξεφουσκώσει.

Ο Κασσελάκης φέρνει άλλη μπάλα. Οι συντεταγμένες του δείχνουν να προσδιορίζουν ένα ιδεολογικό νεφέλωμα που προορίζεται να μας προταθεί ως ένα πιο εκλόγιμο ΠΑΣΟΚ. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με το αστραφτερό, καινοφανές και γυμνασμένο της περίπτωσης, εκτιμήθηκε ενστικτωδώς από τον κόσμο, που έκρινε ότι ένας τέτοιος αρχηγός είναι πιο αξιόμαχος από την κατεστημένη φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ, ένα σώμα προσώπων που εκφέρουν γλώσσα αριστερού φροντιστηρίου. Από αυτές που θέλει διάβασμα για να την παρακολουθήσεις.

Η πλατφόρμα της Αχτσιόγλου ήθελε δεύτερη ανάγνωση, όπως οι Αρχές του Δικαίου, του Αραβαντινού, εφιάλτης των πρωτοετών της Νομικής. Ένας αυτοκτονημένος Πουλαντζάς πλανάται πάνω από τον χώρο.  Το ερώτημα, και προ Κασσελάκη, ήταν εάν ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ θα είχε προοπτική ρεπετισιόν στην εκλογική επιτυχία του 2015, αφ’ ης στιγμής είχε κάτσει η αντιμνημονιακή αντάρα που φούσκωνε το χαλί του Τσίπρα και το έκανε ιπτάμενο, ως ιδανικό για την περίσταση πρέσβη μιας «εναλλακτικής», ή έστω ενός καταλληλότατου αντιπροσώπου του παλλαϊκού αιτήματος για διαμαρτυρία πίσω από την οποία κρύφτηκε η άρνηση πραγματικότητας.

Ο Τσίπρας έντυσε  την εθνική ανάγκη νομιμοποίησης της πλάνης. Αλλά ο ορθολογισμός κέρδισε την αναμέτρηση, όχι χωρίς τραύματα, όχι χωρίς να συνοδεύεται από την πίκα του «θα ήθελα να με σώσει ο ναυαγοσώστης του Μπέι Γουότς, και όχι οι αμερικανοσπούδαστοι εξυπνάκηδες». Όπως η ιστορία έχει αποδείξει, είναι η φύση της περιπέτειας που καθορίζει το πρόσωπο του ναυαγοσώστη. Το ’40 ήταν του Δαβάκη τα άξια παλικάρια. Στην περίπτωση της κρίσης είναι ο Στουρνάρας, ο Βενιζέλος και ο Κυριάκος. Όχι οι καταλληλότεροι σε οντισιόν για Τζέιμς Μποντ. Αλλά αυτοί κουρεύουν τα χρέη.

Στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν αφορά την αμφισβήτηση του Κασσελάκη, την αντιδεοντολογική συμπεριφορά στελεχών που δεν αποδέχθηκαν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που εξελίχθηκε κατά το καταστατικό, τους επιμέρους ρόλους Πολλάκηδων και λοιπών, αλλά το ερώτημα της ταυτότητας και της φυσιογνωμίας του αξιόμαχου αντιπολιτευτικού πόλου στη νέα εκδοχή του δικομματισμού που συγκροτείται αργά και επεισοδιακά. Για όλα αυτά θα μιλήσει η ζωή και μάλλον όχι τα γεύματα Τσίπρα- Παπανδρέου: Άλλο το να τρως, και άλλο το να είσαι φαγώσιμος ο ίδιος. Η ζωή μιλάει μέσω της κοινωνίας. Αυτό δεν είναι πάντα για καλό, αλλά η ζωή έχει και αδυναμίες.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News