Θέατρο: Φουλ του άσου

Χριστίνα Κόκκοτα

Μετά από αλλεπάλληλα sold-out, θεωρήθηκε αναμφισβήτητα η πιο πολυσυζητημένη αλλά και αμφιλεγόμενη, αν και βραβευμένη, παράσταση των δύο τελευταίων χρόνων. Ο λόγος για τους «Παίκτες», του Νικολάι Γκόγκολ, πατέρα του ρωσικού ρεαλισμού, μια μυστηριώδη σατιρική κωμωδία ξέφρενων ρυθμών που παρουσιάστηκε στο θέατρο «Κιβωτός» σε σκηνοθετική ανάγνωση του Γιώργου Κουτλή με μία ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών.

Ο ρώσος συγγραφέας-σύμβολο και σημείο αναφοράς της ρωσικής λογοτεχνίας του 19ου αι., που πλήρωσε με μελαγχολία τις τύψεις του για την προδοσία της ρωσικής ψυχής, γράφει τους «Παίκτες» το 1836 με θέμα το πάθος της χαρτοπαιξίας και της χαρτοκλοπής. Ένα παιχνίδι που φτάνει ως την εξαπάτηση και τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, επιδιώκοντας να καταδείξει τη διαφθορά και τη σήψη, που διαπερνούσε τη ρωσική κοινωνία της εποχής του.

Με όχημα έναν επιδέξιο παίκτη της τράπουλας, που καταφθάνει σ’ ένα επαρχιακό πανδοχείο προκειμένου να αλιεύσει αφελή και ανυποψίαστα θύματα και γνωρίζεται με μια μικρή συμμορία χαρτοπαικτών, ο Γκόγκολ παρακολουθεί με διεισδυτικό και διασκεδαστικό τρόπο τη στρεβλή πορεία της ανθρώπινης συνείδησης και τη συσκότιση του νου, καταγράφοντας την τάση για εξαπάτηση του διπλανού και τη δίψα για επικράτηση, σατιρίζοντας με εξωτερική ιλαρότητα αλλά κατά βάθος με πικρία την απληστία και την κτητικότητα του ανθρώπου.

Οι ήρωές του επιδίδονται ολοένα και περισσότερο σε ένα αδιέξοδο παιχνίδι πάθους και αγωνίας, υπονομεύουν τις μεταξύ τους σχέσεις και βιώνοντας μια διαρκή αβεβαιότητα, βυθίζονται σε μια φασματική ζωή φθοράς και παρακμής. Έχουν την απατηλή αίσθηση ότι ζουν «με οξυδέρκεια και τέχνη», εξαπατώντας τους άλλους αλλά αυταπατώνται. «Αμέτρητοι όπως οι κόκκοι της άμμου είναι τα πάθη του ανθρώπου και ό,τι και να συμβεί, το σώμα θα στηρίζεται πάντα στην ψυχή» κατά το συγγραφέα.

Ακόμα και αν δεχθούμε τη θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο Γκόγκολ έβλεπε τα ανθρώπινα πάθη ως πνευματικές αρρώστιες, που δεν συνδέονται και δεν απορρέουν κατ’ ανάγκη από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, «οι Παίκτες» του, σε μια εφιαλτικά αβέβαιη κοινωνία του σήμερα, δεν χάνουν καθόλου σε επικαιρικότητα.

Η θερμή υποδοχή, που επεφύλαξε το κοινό στο έργο, οφείλεται στη δαιμόνια γραφή του ρώσου δραματουργού, στον τρόπο που ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής επέλεξε να συναντηθεί μαζί του αλλά και στην εμψύχωση των ρόλων από τους ηθοποιούς. Με αλλεπάλληλες εκπλήξεις και ανατροπές, μπλόφες και ανταγωνισμούς η πρώτη, με εξαιρετική ενέργεια, συνεκτικότητα, ταχείς ρυθμούς και ροκ διάθεση η σκηνοθετική προσέγγιση, με μοίρασμα ανάμεσα στην πρόζα, το χορό και το τραγούδι αλλά και τους κινησιολογικούς ακροβατισμούς, οι κεφάτες ερμηνείες των: Γιάννη Νιάρρου, Βασίλη Μαγουλιώτη, Ηλία Μουλά, Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου, Γιώργου Τζαβάρα και Γιώργου Μπουκαούρη (με γκεστ-σταρ το Θανάση Δήμου).

Με τις θετικές εγγραφές να υπερισχύουν έναντι της αντιλογίας για την υπερβολική εξωστρέφεια της παράστασης, που θόλωσε και αποδόμησε το τραγικό υπόβαθρο του έργου, «Οι Παίκτες» έχουν κάθε λόγο να επανακάμψουν. Και επανακάμπτουν καλοκαιρινοί, αφήνοντας τον κλειστό θεατρικό χώρο για τα ανοικτά, κάτω από τον ουρανό, θέατρα της Αττικής. Αν τυχόν βρεθείτε στο δρόμο τους, μη φοβηθείτε ότι θα σας «εξαπατήσουν». Αφεθείτε στον κωμικό τους οίστρο και θα αποζημιωθείτε.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω