Θέατρο: Μεταμοντέρνο αντιπολεμικό αφήγημα

Χριστίνα Κόκκοτα

«Και όταν λαμπρό φανερωνόταν το φως του ήλιου, ν’ ανθίζει βλέπαμε το πέλαγο του Αιγαίου, πνιγμένους Αχαιούς και καραβιών ερείπια», σημειώνει ο Αισχύλος σε μια από τις αποστροφές του για τον πόλεμο. Θέμα που στάθηκε πηγή έμπνευσης για την καθηλωτική περφόρμανς «Κλυταιμνήστρα, μουσική δωματίου για ένα όργανο», που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (2021-2022) και επαναλήφθηκε φέτος στον υποβλητικό χώρο της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών.

       Μια ηθοποιός του ψυχικού σθένους και της υποκριτικής κλάσης της Σοφίας Χιλλ στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας, μόνη στο κέντρο της σκηνής, κινεί τα χέρια της σαν μουσική παρτιτούρα, πολλαπλασιάζει με τις ρυθμικά πειθαρχημένες εκπνοές της την τραγικότητα του λόγου του Αισχύλου, με όχημα τα χορικά και τους μονολόγους της συζυγοκτόνου ηρωίδας στον «Αγαμέμνονα», αφήνοντας έντονα την αίσθηση της άσκησης και της μακράς θητείας της στο ιδιαίτερο περιβάλλον του θεάτρου «Αττις».

Στην πρώτη γραμμή της αφήγησής της, ο πόλεμος ως φρικαλέα και καταστροφική επανάληψη της ιστορίας του ανθρώπου, τα δεινά της εξουσίας, η δίψα του ανθρωπίνου είδους για υπεροχή και επικράτηση, που λειτουργεί καταστροφικά απέναντι στη ζωή και την αγάπη για τον άνθρωπο, καθώς πορεύεται ανεξέλεγκτη και εκτονώνεται χωρίς λογική διαχείριση και κατευνασμό.

Ας σημειωθεί ότι η πολύπτυχη στην ερμηνεία της Κλυταιμνήστρα δεν είναι μόνο μια ηγεμονική και δεσποτική παρουσία, έκφραση μιας πρώιμης μητριαρχίας, που διαιωνίζει τη σύγκρουση, το αίμα και την αυτοδικία, αλλά και μια κακοπαθημένη από τον πόλεμο γυναίκα, που στερήθηκε τη συζυγική ζωή όσο και μητέρα που βίωσε τη θυσία του παιδιού της στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ωστόσο η περφόρμανς, αν και προσεγγίζει το υλικό του Αισχύλου από την πλευρά της τραγικής ηρωίδας, δεν παρεκκλίνει από τον κυρίαρχο στόχο της, όπως βεβαιώνει ο σκηνοθέτης της Κωνσταντίνος Χατζής, υπογραμμίζοντας ότι είναι «μια μελέτη του πολέμου» και προς αυτή την κατεύθυνση κατατείνει και η μουσική του Γιώργου Κουμεντάκη, που συνδιαλέγεται διαρκώς με την αφήγηση και ακούγεται σαν μοιρολόι.

Η συνύπαρξη επί σκηνής ενός γιαϊλί ταμπούρ, που παίζει ο Ευγένιος Βούλγαρης και ενός πιάνου, που διαχειρίζεται ο σκηνοθέτης, λειτουργεί ως ηχητική συνέργεια για τη μετάδοση μιας οικουμενικής θρηνωδίας για τον πόλεμο, που δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, είναι πάνω από τον τόπο και το χρόνο, άλλοτε ως ισχυρή κραυγή και άλλοτε ως διαπεραστική σιωπή για τη σπατάλη της ζωής.

Την ιδέα της έμπνευσης για την παράσταση πρόσφεραν οι καθηλωτικές φωτογραφίες με τον τίτλο «Αφρικα» του ακτιβιστή Σεμπάστιο Σαλγκάδο, στο πρόσωπο του οποίου η Σοφία Χιλλ είδε ένα σύγχρονο Αισχύλο, που αφηγείται μέσα από την εικόνα την πανανθρώπινη τραγωδία του πολέμου. Επειτα η αρχική έμπνευση απέκτησε σώμα και ψυχή, σαρκώθηκε με τον αισχυλικό λόγο και ντύθηκε με εμπνευσμένη μουσική.

Τη σκηνική εγκατάσταση, στην οποία το φως των κεριών επέτεινε την επιδραστικότητα του μηνύματος, υπέγραψαν ο σκηνοθέτης και η ηθοποιός. Το κοστούμι, που στην επανάληψη άλλαξε για να προσαρμοστεί στην ιδιαιτερότητα του εκκλησιαστικού χώρου, σχεδίασε η Λουκία.

Μια νέα, ευαίσθητη ματιά στο ανδρικό παιχνίδι που λέγεται «πόλεμος», με την ευχή να επιστρέψει στη σκηνή.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω