Χριστίνα Κόκκοτα

Τα φετινά είναι τα πρώτα ελεύθερα από περιορισμούς Επιδαύρια στη μετα-covid εποχή -69α στην ιστορία του θεσμού- και φέρουν μια νότα δροσιάς στο πρόγραμμά τους, καθώς τη θέση του καθιερωμένου επί χρόνια Αριστοφάνη παίρνει μ’ έναν τρόπο ένας μακρινός του απόγονος, αντάξιος της μεγάλης παράδοσης του κωμικού στο θέατρο, ο πάντα δημοφιλής και αξιαγάπητος Μποστ.

Οκτώ παραστάσεις αναμένονται στο κοίλο του ωραιότερου ανοικτού θεάτρου στον κόσμο (από 1η Ιουλίου έως 20 Αυγούστου), οκτώ σκηνικές προτάσεις για το αρχαίο δράμα από Ελληνες και ξένους σκηνοθέτες, επιδιώκοντας να ανταποκριθούν στη δίψα ενός κοινού, που στερήθηκε επί μακρόν την ελεύθερη πρόσβαση στο ιερό αλώνι και αυτό το καλοκαίρι επιστρέφει χωρίς φόβους, αναστολές και ανασφάλειες – θέλουμε να ελπίζουμε. Παρά τη σκιά του ανοικτού ακόμα πολέμου στην Ουκρανία, ευθέως αντιπολεμικό σάλπισμα -είτε μέσα από τραγωδία είτε μέσα από κωμωδία- στο πρόγραμμα δεν υπάρχει, ωστόσο στο μεγάλο μωσαϊκό των ιδεών και των αξιών, που ενσωματώνει το αρχαίο θέατρο, πάντα υπάρχουν ψήγματα για την απανθρωπιά του πολέμου και την ευλογία της ειρήνης.

Εναρκτήρια παράσταση για φέτος η τραγικωμωδία «Αλκηστη» του Ευριπίδη, με ανάγνωση από τον Ολλανδό Γιόχαν Σίμονς, διευθυντή του Schauspielhaus του Bochum, και βασικό στοιχείο της σκηνοθετικής γραμμής του τη μουσική του Γκλουκ στην ομώνυμη όπερα, με τέσσερες λυρικούς τραγουδιστές και ένα εκκλησιαστικό όργανο στη θέση του Χορού. Ενα οικογενειακό δράμα, που προσφέρεται για την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης, που συχνά επικαλείται ο Σίμονς στις θεατρικές του συνθέσεις, καθώς η ομώνυμη ηρωίδα δέχεται να πεθάνει αντί του Αδμητου, υποστηρίζοντας ότι η συζυγική αγάπη της είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Ο Γιάννης Καλαβριανός σκηνοθετεί για το Εθνικό τη «Μήδεια» του Μποστ, καυστική πολιτική και κοινωνική παρωδία της ομώνυμης ευριπίδειας τραγωδίας για τα λάθη και τα πάθη της ελληνικής κοινωνίας, που «φωτογραφίζει τη χώρα ολόκληρη και την εκθέτει γυμνή, ηλίθια και τραγική συγχρόνως», ξορκίζοντας με το γέλιο την τραγικότητα της εποχής, όχι μόνο της μεταπολεμικής, για την οποία εγράφη αλλά και της σημερινής, χωρίς να χάνει τη φρεσκάδα και τη διαχρονικότητά της.

Τους «Πέρσες» του Αισχύλου παρουσιάζει ο Δημήτρης Καρατζάς, τραγωδία με ιστορική βάση, που δομείται πάνω στο σχήμα ύβρις – τίσις, υπενθυμίζοντας σε κάθε σύγχρονη αλαζονική εξουσία, που βασίζεται στο «δίκαιο της πυγμής» και απειλεί την ανθρωπότητα με την επίδειξη ισχύος, ότι είναι αναπόφευκτοι οι τριγμοί και οι ρωγμές στο δήθεν άψογο οικοδόμημά της και αναπόδραστη η ήττα και η κατάρρευσή της.

Ο Γερμανός Ούλριχ Ράσε καταθέτει τη σκηνοθετική του πρόταση για τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, το δράμα που ανοίγει την κορυφαία τριλογία του «Ορέστεια» και δημιουργεί την αίσθηση της επικράτησης της μητριαρχίας από την ανδρόγυνη Κλυταιμνήστρα, που επαναστατεί κατά της ανδρικής κυριαρχίας ως μητέρα και σύζυγος, προβαίνοντας στην πράξη της συζυγοκτονίας. Εύλογα η πρότασή του αναμένεται με ενδιαφέρον σε μια εποχή, που η έμφυλη βία και το κίνημα metoo βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου.

Με την πρώτη του σκηνοθεσία στο αρχαίο δράμα κατεβαίνει στην Επίδαυρο ο Αργύρης Ξάφης, αντιμετωπίζοντας τον «Αίαντα» του Σοφοκλή -δεύτερη παραγωγή του Εθνικού- τραγωδία με πολιτικό υπόβαθρο, που πραγματεύεται το θέμα της τρέλας ως απόρροιας της θιγμένης φιλοτιμίας και της πληγωμένης αξιοπρέπειας του ομώνυμου ήρωα αλλά και το θέμα της προσωπικής ευθύνης και της πολιτικής αδιαλλαξίας.

Στον κύκλο της Αντιγόνης, η οποία αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστική μορφή φέτος με δύο παραστάσεις, ενσωματώνεται η σκηνοθετική προσέγγιση του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις, με την Ελλη Τρίγγου στον ρόλο της ομώνυμης αταλάντευτης ηρωίδας και τον Βασίλη Μπισμπίκη σε εκείνον του Κρέοντα. Τραγωδία «αβανταδόρικη» και «φαβορί» του αρχαίου ελληνικού δραματολογίου κατά τον Αλέξη Σολωμό, καθώς ως σχολικά διδαχθείσα ανακαλεί μνήμες στο νου των θεατών περισσότερο από κάθε άλλη.

Η ματαιωθείσα λόγω της αρνητικής συγκυρίας των περσινών πυρκαγιών «Ελένη» του ΚΘΒΕ επανευρίσκει δικαιωματικά τη θέση της στο πρόγραμμα της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου, με την Εμιλυ Κολιανδρή ως Ελένη και τον Θέμη Πάνου ως Μενέλαο, ενώ ο Θέμης Μουμουλίδης, δέκα χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση, επανέρχεται στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», κλείνοντας τον κύκλο των παραστάσεων με ένα βαθύτατα πολιτικό κείμενο πάνω στο διαχρονικό θέμα της θυσίας στον βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων κάθε εποχής, με μια ολοκληρωμένη μουσική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου να διαρρέει τη σύνολη παράσταση.

Η εμπειρία της πιο μεγάλης θεατρικής γιορτής του καλοκαιριού μάς περιμένει. Ας τη ζήσουμε.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News