Θέατρο: Ταξίδι επώδυνης μνήμης

Χριστίνα Κόκκοτα

Αν και κατά την Κική Δημουλά η «μνήμη είναι κύριο όνομα των θλίψεων», το θέατρο «Αττις» επιμένει σε μια συνεπή πορεία δημιουργικής αντίστασης στη λήθη, επιδιώκοντας να μεταποιήσει σε τέχνη τον πόνο και το πένθος για κοινωνικά γεγονότα και προσωπικά τραύματα καθόλου παροδικά και εφήμερα αλλά άξια της θύμησής μας.

        Τη σημασία της μνήμης πρόκειται να αναδείξει και στο «Ρέκβιεμ», τη νέα του παράσταση, που αναμένεται σύντομα να έλθει στο φως της σκηνής, μέσα από ένα θραυσματικό σύνολο λέξεων, ήχων και αφηγηματικών εικόνων, ως το τέταρτο μέλος μιας τετραλογίας (μετά το «Alarme», «Amor» και «Encore») με θεματικό επίκεντρο τα θύματα των γυναικοκτονιών. Μια ποιητική προσέγγιση, όχι με την ελαφρότητα ενός ρεπορτάζ και την επικαιρότητα μιας επιφυλλίδας σε εφημερίδα, αλλά εις βάθος και με νηφαλιότητα, με χαμηλούς τόνους και μέσα από εύγλωττες σιωπές.

Δύο γυναίκες, θύματα γυναικοκτονίας, συναντώνται, σχεδόν αιωρούνται σε χρόνο ρευστό και χώρο απροσδιόριστο, που μπορεί να είναι ο Κάτω Κόσμος. Οσο η μια αρνείται να αναγνωρίσει την τωρινή της κατάσταση και να ανακαλέσει τον εφιάλτη, η άλλη επιμένει φορτικά να την κάνει να θυμηθεί, οδηγώντας την σ’ ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο ταξίδι μνήμης.

Αν και αντιμετωπίζουν την κοινή τους εμπειρία με διαφορετικό τρόπο, δεν στέκονται αντιμέτωπες, ούτε προκαλεί η μία την άλλη. Τις χωρίζει απόσταση επί σκηνής και σα να ανήκουν σε διαφορετικούς κόστους, ξετυλίγουν το δικό τους θρήνο. Ωστόσο η συνάντησή τους καταλήγει θετικά και λειτουργεί καθαρτικά, καθώς αποτελεί έκφραση αλληλεγγύης και μνήμης για τα θύματα της γυναικοκτονίας.

Σ’ ένα κόσμο της λήθης και του εφήμερου, που διαπερνά την καθημερινότητά μας, ο Θόδωρος Τερζόπουλος επιστρέφει στο «θυμήσου», πάγιο αίτημα του θεάτρου του τα τελευταία χρόνια. Στόχος του να αναζητήσει την αλήθεια με τροφοδοτικό μηχανισμό τη μνήμη και να φωτίσει ένα θέμα, το οποίο αν και τον τελευταίο καιρό βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου, ξεχνιέται από φόβο, και απωθείται ως εφιάλτης, επανερχόμενο μόνον, όταν η επικαιρότητα το καλέσει.

Το «Ρέκβιεμ» δεν οπτικοποιεί με ποιητικό και χαμηλόφωνο τρόπο μόνο την οδύνη και το πένθος, που προκαλεί η βαρβαρότητα της γυναικοκτονίας. Είναι και ένα αφιερωματικό ταξίδι ευγνώμονης μνήμης για την απώλεια στενών συνεργατών και αγαπημένων ανθρώπων του Θόδωρου Τερζόπουλου, που έφυγαν από τη ζωή μέσα σε ένα χρόνο: Της Σοφίας Μιχοπούλου, που ήταν η ψυχή του «Αττις» και διέπρεψε στον ρόλο της Αγαύης, της Αννέζας Παπαδοπούλου, που μαζί της άρχισε να κάνει θέατρο και άφησε σπαρακτικό αποτύπωμα στη βακχική της Γέρμα, αλλά και του αδελφού του Χαράλαμπου Τερζόπουλου, που είχε την ευθύνη των σκηνικών για σαράντα χρόνια.

Πολύπλευρο παρών δίνει ο διεθνώς αναγνωρισμένος σκηνοθέτης στο «Ρέκβιεμ», καθώς όχι μόνο σκηνοθετεί, υπογράφει τη σκηνική εγκατάσταση με τη συνδρομή των γλυπτών του αδελφού του αλλά και φωτίζει την παράσταση. Τις δύο γυναίκες ερμηνεύουν η Σοφία Χίλλ και η Αγλαΐα Παππά, με τη Λουκία να τις ντύνει με την ευαίσθητη αισθητική των «νερένιων» κοστουμιών της. Το ηχητικό περιβάλλον επιμελείται ο Παναγιώτης Βελιανίτης.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω