Το αγαπημένο μας του Θεοδωράκη

«Τη δεκαετία του ’60 ο Μίκης έμαθε σ’ ένα λαό που προσπαθούσε να βρει τη δύναμη να πάει μπροστά ότι η αληθινή δύναμη είναι η δύναμη της Τέχνης: Εμαθε στον ταπεινό μεροκαματιάρη Ελληνα, στον αγρότη, στον φτωχό του Θεού που δεν είχε τελειώσει το σχολείο, στον μαχητή της ζωής που είχε άλλες έγνοιες και θεωρούσε το τραγούδι ένα απάγκιο, πως η μουσική είναι πράξη αντίστασης, αλλά και κατάθεση ψυχής, δημιουργία αλλά και βάλσαμο. Του έμαθε να τραγουδά Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη, Αναγνωστάκη, Λειβαδίτη. Πήρε τον Ρίτσο και τον έβαλε στην καθημερινότητα της χώρας, στην πορεία και στη διαδήλωση. Πήρε τον Σεφέρη και τον έβαλε στους έρωτές μας. Πήρε τον Ελύτη και του ‘δωσε τη μεγαλοπρέπεια του χαμένου ανθυπολοχαγού, χωρίς να του στερήσει τη γλύκα του Αιγαίου που τον ακολουθούσε…».

Aντώνης Καρπετόπουλος…

-Εσάς, ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι του Μίκη; Ποιο σας έκανε, ακούγοντάς το, ν’ ανατριχιάζετε;

ΑΝΝΗ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ – «Θα αναγνωρίσει τον καθρεφτισμένο του εαυτό»

Οι παλμοί από την μαγεία της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη εναρμονίζονται με εσωτερικές ποιότητες και αποχρώσεις της δικής μας ψυχοσύνθεσης. Διαπερνούν την ψυχή μας με τόση πολλή ομορφιά, ζωή, έρωτα, ενθουσιασμό, αγάπη,
δύναμη…! Θησαυρός και ωκεανός το πνευματικό του DNA, που γέννησε αυτό το μουσικό σύμπαν. Και εμείς τυχεροί, που ζήσαμε στην εποχή που δημιούργησε όλο αυτό τον πλούτο και επηρέασε την αισθητική και την κουλτούρα μας. Οταν η ποιότητα αυτή συνδυάσθηκε με αντίστοιχης ποιότητας ποίηση, το αποτέλεσμα μοναδικό ! Δικό μου πολυαγαπημένο και πολυπαρουσιασμένο τραγούδι είναι οι «Δρόμοι παληοί», σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη. Λυρικά, λιτά και αφηγηματικά εξελλίσεται η μελωδία. Στις λέξεις του ποιήματος κάθε άνθρωπος θα αναγνωρίσει τον καθρεφτισμένο του εαυτό. «Δρόμοι παληοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα… …Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά… …Κρατώντας μιά σπίθα τρεμοσβηστή, στις υγρές μου παλάμες…». Επικό και δυναμικό το φινάλε, συνεπικουρούμεν

Δ. Κωστακιώτης – «Στης νύχτας το μπαλκόνι παγώνει ο ουρανός»

Εσπειρα στον κήπο σου χορτάρι

να ‘ρχονται το βράδυ τα πουλιά

τώρα ποιο φεγγάρι σ’ έχει πάρει

κι άδειασε τού κόσμου η αγκαλιά

Στης νύχτας το μπαλκόνι

παγώνει ο ουρανός

κι είν’ η αγάπη σκόνη

και τ’ όνειρο καπνός

Κύλησαν τα νιάτα στο ποτάμι

κι έγινε ο καιρός ανηφοριά

Ήμουνα στον άνεμο καλάμι

κι ήσουνα στην μπόρα λυγαριά

«Τ’ όνειρο καπνός»

Στίχοι: Νίκος Γκατσος

Είναι το ποίημα που μιλά για την φθαρτότητα, τα χαμένα όνειρα, την πορεία προς τον θάνατο και την απώλεια όλων αυτών που μας στήριζαν, στην προσωπική μας πορεία σε αυτή τη ζωή, μετά από τον κόπο που κάναμε να τα δημιουργήσουμε… Απελειών είτε ανθρώπων και ανθρωπίνων σχέσεων είτε ιδεών και κοινωνικών-πολιτικών θεωριών.

Με εκφράζει προσωπικά. Και είναι φυσικά μια υπέροχη μελωδία…

Νίκος Τσούκαλης – Λαϊκό ορατόριο, ύμνος στην εθνική συμφιλίωση

«Οταν, όπως έχω ήδη εκμυστηρευτεί, τα τραγούδια του Μίκη ήταν η μουσική υπόκρουση του θηλασμού μου, συνιστά αφόρητη δοκιμασία η ερώτηση «ποιο είναι το αγαπημένο τραγούδι του και ποιο με κάνει να ανατριχιάζω». Γιατί στη πολιτική και κοινωνική διαδρομή του καθενός διαφοροποιούνται τα κριτήρια επιλογής.

Λοιπόν, σήμερα, επιλέγω δύο τραγούδια, που κατά την άποψή μου προσδιορίζουν αντίστοιχες εμβληματικές στιγμές της πληθωρικής παρουσίας του. Η πρώτη είναι το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού». Ενα λαϊκό ορατόριο, ύμνος στην εθνική συμφιλίωση, όπως διατυπώνεται σπαρακτικά από τη χαροκαμένη μάνα,

«Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε, να πιεις να ξεδιψάσεις».

H δεύτερη στιγμή μέσα από το λυρικό του έργο και τη μελοποίηση των ανεπανάληπτων στοίχων του Μανώλη Αναγνωστάκη στο «Δρόμοι παλιοί».

 

Μυρτώ Καμβισίδη – Με τη σπαρακτική μελοποίηση του Μίκη…

Το μεγαλείο του Μίκη δεν μπορεί να περιγραφεί. Είναι αναντίρρητα ο σπουδαιότερος Ελληνας συνθέτης κοντά στον άλλον αγαπημένο, τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά το έργο του είναι εν πολλοίς άγνωστο. Τα συμφωνικά του έργα είναι θησαυρός που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί, όπως και χιλιάδες άλλα έργα του. Μελοποιώντας ποίηση χάρισε το υπέρτατο δώρο στην ελληνική μουσική, ένα δώρο που θα νικήσει τον άπειρο χρόνο.

Αγαπημένο έργο; Αγαπώ πολλά… Αν πρέπει να αναφέρω ένα, τότε ας είναι το Ασμα ασμάτων από το Μαουτχάουζεν. Πάντοτε με συγκλόνιζε η εξαιρετική μουσική ένδυση των αυτοβιογραφικών ποιημάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ιδίως οι στίχοι στο εν λόγω ποίημα:

«Κανείς δεν ήξερε πως ήταν τόσο ωραία…Κοπέλες του Αουσβιτς…

Του Νταχάου κοπέλες…

Μην είδατε την αγάπη μου;».

Με τη σπαρακτική μελοποίηση του Μίκη, όταν το άκουσα, ήταν σαν να τελείωνε ο κόσμος, αν δεν μπορεί να σωθεί η ομορφιά, τότε τι.

 

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω