Το μπρέκφαστ φεύγει στις οκτώ

Κωνσταντίνος Μάγνης

Υπάρχει στα αγγλικά μια παροιμία που λέει πως πρωινό πουλί είναι εκείνο που θα φάει το σκουλήκι. Εννοείται, το πουλί που θα κινηθεί πιο νωρίς από τα άλλα. Εμείς βλέπουμε το θέμα σκουληκοκεντρικά:

Αν το σκουλήκι της ιστορίας έβγαινε προς το μεσημέρι, ίσως και να τη γλίτωνε.
Η ελληνική κουλτούρα δεν τα έχει καλά με το πρωινό ξύπνημα, ενδεχομένως λόγω του κλίματος, αν και το καλοκαίρι ξυπνάμε ευκολότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μας ενθουσιάζει το άνοιγμα των βλεφάρων. Το παρατηρούμε τα πρωινά, στον δρόμο προς το γραφείο: Τα αυτιά μας πιάνουν συνεχώς σχόλια και κλισέ που αποδίδουν στο πρωινό ξύπνημα ιδιότητες παθογόνες. Πώς έτσι πρωινός- βγήκες πουρνό πουρνό ή πρωί πρωί- δεν έχω ανοίξει τα μάτια μου- δεν έχω πιεί καφέ ακόμα (=δεν τον έχω τελειώσει).

Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, που είναι πολύ διαδεδομένη, το ξύπνημα όχι απλώς δεν συνεπάγεται αυτόματη έναρξη καθημερινών δραστηριοτήτων, αλλά θεωρείται βάρβαρο να απαιτείται η έναρξη αυτή. Διατηρούμε το δικαίωμα στη βαθμιαία δραστηριοποίηση ή και στην επ’ αόριστον αναβολή, σύμφωνα με το αυτονόητο άλλοθι που μας δίνει ο πρωινός καφές, που όλο και περισσότεροι δεν πίνουν πλέον στο σπίτι, αλλά πριν το ξεκίνημα των όποιων ασχολιών, αν και για πολλούς από μας, ο πρωινός καφές είναι η κύρια ασχολία, και μάλιστα καθαγιασμένη και νόμιμη: Δεν πίνουμε καφέ, αλλά ενημερωνόμαστε, διασταυρώνουμε απόψεις, πιάνουμε κοινωνικό σφυγμό, δημιουργούμε κλίμα υπέρ των θέσεών μας ή των συμφερόντων μας. Δεν καθόμαστε, με άλλα λόγια, δεν σπαταλιόμαστε, αλλά επενδύουμε χρόνο δημιουργικά. Επιτέλους, δεν ζούμε μόνο για να δουλεύουμε, άλλωστε.

Η κοινωνικότητα είναι μια ανάγκη. Δεν θα μας αλλοτριώσει το σύστημα, είμαστε άνθρωποι στο κάτω κάτω της γραφής. Η ανάγνωση αυτή θέλει την εργασία και τους καθημερινούς ρυθμούς να μην αποτελούν ανθρώπινη κατάσταση, γιατί μας αποξενώνει και μας επιτρέπει να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του εαυτού μας.

Είναι ίδιον του ελληνικού- ίσως και του μεσογειακού- τρόπου ζωής να ξεκινάμε από το διάλειμμα. Πριν προλάβουμε να κουραστούμε, μας κυριεύει η ανάγκη για αποφόρτιση. Οι δουλειές είναι δέσμευση και καταδυνάστευση, κάτι που κρατά από την παιδική μας ηλικία σε σχέση με τη μόρφωση και κάθε τι που απαιτούσε προσπάθεια, ανάληψη ευθύνης, δοκιμασία, αυτοπειθαρχία και σοβαρότητα. Η αντίληψη αυτή μας συνοδεύει και στην ώριμη ηλικία.

Η άρνησή μας να μεγαλώσουμε, ωστόσο, εν μέρει οφείλεται στην χαϊδευτική ανατροφή μας, εν μέρει και στον πόλεμο που μας ασκεί η ελληνική καθημερινότητα, που σε πλείστες περιπτώσεις είναι ανοργάνωτη, μη φιλική και επιθετική. Όταν η ζωή έχει μούτρα, της κρατάς μούτρα και εσύ, αν και η άγρια αγάπη μας για την ελευθερία και την κατάλυση των δεσμεύσεων σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην απροθυμία μας να αποδεχθούμε ιεραρχίες, αυθεντίες και κανόνες. Αυτό είναι το αφήγημα του ελληνικού αναρχισμού, μιας αντίληψης που ισορροπεί άτσαλα ανάμεσα στην ανάγκη για ανεξαρτησία και την κακομαθημένη παιδικότητα. Και που έχει καταστήσει το μαχμουρλίκι ατομικό δικαίωμα, προστατευτέο στους κόλπους της οικογένειας, της συναναστροφής και της εργασίας.

Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε ταχείς ρυθμούς με το ξύπνημά τους, θεωρούνται αλλόκοτοι και ενοχλητικοί για εκείνους που θέλουν τον χρόνο τους και που τελικά μπορεί να μην μπουν ποτέ σε ταχείς ρυθμούς και που η δραστηριοποίησή τους είναι μια διαδικασία επαχθής, που κυλάει βραδύκαυστα ανάμεσα σε διαλείμματα. Άλλος δεν μπορεί να σηκώσει τις ευθύνες, επειδή είναι αγχώδης, και άλλος γίνεται αγχώδης όταν δεν ξεμπερδεύει το νωρίτερο δυνατό με τις ευθύνες που του αναλογούν. Δεν συναντώνται ποτέ, πέρα από το επίπεδο της τριβής. Ο μεν διερωτάται γιατί κάθεσαι και ζαρώνεις με ένα τσιγάρο και με ένα ατέλειωτο σερφάρισμα, ο δε απορεί ποια μύγα σε τσιμπάει και γίνεσαι σβούρα «πρωί πρωί». Είναι να απορείς: Γιατί κοιμόμαστε, εάν πρόκειται ο ύπνος να μας χαλάει τόσο πολύ τη διάθεση. Και μετά θυμάσαι έναν Γερμανό που διασταυρωνόσουν μαζί του 7.30 το πρωί σε έναν ξενοδοχείο και σε πολυβολούσε με ένα γκούτεν ταγκ σαν σαλπιγκτής. Πώς να το έλεγες στα γερμανικά: Αδελφέ μου, δεν χρειάζεται να έχουμε τόσο υψηλό ηθικό από τόσο νωρίς. Ασε κι ένα ξεσταύρι να φύγει ανάμεσα από τα δόντια σου, πριν επιτεθείς στα αναμαλλιασμένα αυγά σου. Ας γλιτώσει και κανένα σκουλήκι, μια στο τόσο, για να αναπαράγεται το είδος, δεν είναι και εύκολο να ζευγαρώνεις χωρίς χέρια και πόδια.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω