Κωνσταντίνος Μάγνης

Ο πρωθυπουργός αποκάλεσε Μπλακ Φράιντεϊ την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ομάδα του κάγχασε πανηγυρικά, η αξιωματική αντιπολίτευση το πήρε βαρέως- διέκρινε ότι η ατάκα θα γράψει στα σόσιαλ- και επιδόθηκε σε σκληρές απαντήσεις μέχρι αργά το βράδυ, μπας και περισώσει λίγο εδαφάκι στη μάχη των εντυπώσεων. Οι δημοσιογράφοι παράτησαν τα πάντα και εστίασαν στη φράση της βραδιάς. Ο νικητής της εβδομάδας στην ατακομαχία ήταν ο πρωθυπουργός. Και εκεί πρώτος. Σαν τους εκνευριστικούς άριστους συμμαθητές, που πρώτευαν στην Αλγεβρα, στη Φυσική, στα Νέα Ελληνικά, νικούσαν στο τρέξιμο και στο μπάσκετ, στο τέλος κέρδιζαν το κορίτσι. Είχαν και λεφτά. Και ντύνονταν καλύτερα. Για να τους αντιμετωπίσεις, άλλαζες πίστα, άφηνες μούσια και μαλλιά, παρίστανες τον ρόκερ χωρίς να ξέρεις κάποιο όργανο, και το έριχνες στο τάβλι. Αλλά και εκεί έχανες. Και μη ρωτάς για κορίτσι.

Ο πρωθυπουργός έχει χιούμορ, λοιπόν. Δεν ξέρουμε αν σκέφτηκε ο ίδιος το αστείο- οι κορυφαίοι πολιτικοί και αγορητές αγοράζουν αστεία από πνευματώδεις κειμενογράφους για να ξεκινούν χαριτωμένα τις ομιλίες τους πριν αρχίσουν να κατεβάζουν κοιμήσικες αναφορές για την πράσινη μετάβαση, την αειφόρα ανάπτυξη- αλλά και μόνο το γεγονός ότι το υιοθέτησε και το εξέφερε και σωστά, με τον κατάλληλο χρονισμό, τον κατάλληλο τονισμό και το κατάλληλο σημείο, δείχνει έναν άνθρωπο που εκτιμά το αστείο.

Εχουν χιούμορ οι πολιτικοί; Βεβαίως και έχουν, αρκεί να πρόκειται για χιούμορ που τους εξυπηρετεί, συνεπώς μιλάμε για ένα χιούμορ που γδέρνει τον αντίπαλο. Αλλά και αν ακόμα ο πολιτικός έχει χιούμορ παθητικού χαρακτήρα, δεν έχει χιούμορ ο λαός. Ο πολιτικός που αυτοσατιρίζεται γίνεται αποδεκτός μόνο στα χαμηλά κλιμάκια. Ο ηγέτης πρέπει να λέει βαθυστόχαστους χρησμούς, σαν τον ιδρυτή Καραμανλή, επιβάλλοντας στον περίγυρο σεβαστική σιωπή η οποία θέτει περιορισμούς ακόμα και στις πτήσεις μυγών, ή σαν τον Ανδρέα που πέταγε λεβέντικους αστεϊσμούς από αυτούς που διασκέδαζαν μόνο τους ανδρεϊκούς και βέβαια τον ίδιο τον Ανδρέα. Ιδιωτικά, οι πολιτικοί φέρεται ότι αυτοσαρκάζονται ευκολότερα. Αλλά ο ιδιώτης εαυτός του πολιτικού είναι ένα σαρκίο άσχετο με τη δημόσια σφαίρα, είναι μια ρόμπα που φορά κανείς επιστρέφοντας στο σπίτι και στη μοναχικότητα της ατομικής γύμνιας με την οποία καθείς πορεύεται εκ γενετής, αντιπαλεύοντάς την ως κοινωνικό, επαγγελματικό, συντροφικό, πολιτικό ζώο.

Το ευφυολόγημα του πρωθυπουργού διακρίνεται από εμφανές έλλειμμα ιπποσύνης που δεν ταιριάζει ηθικά και αισθητικά στους ευγενείς. Στο νοκ ντάουν  σε βάρος του αντιπάλου, ο πυγμάχος αποσύρεται στη γωνία του. Η πολιτική είναι αγριότερη σαν σπορ, είναι αμείλικτη και δεν έχει πολεμικός κώδικα. Επιβάλλει ακόμα και την αλαζονεία, την οποία κατά τα λοιπά ο πρωθυπουργός συνιστά στους υπουργούς και τους βουλευτές του να αφίστανται. Ο Μητσοτάκης, βέβαια, έχει τραβήξει πολλά από τον ΣΥΡΙΖΑ, και είναι ανθρώπινο να παίρνει τη ρεβάνς, αλλά ξεχνά ότι τα λόγια του πολιτικού είναι σαν την Πόλι του ποιητή: Θα τον ακολουθούν πάντοτε, άλλοτε ως δάφνες, άλλοτε ως δεσμεύσεις, άλλοτε ως αμαρτήματα, άλλοτε ως ζωύφια που σε τσιμπούν ανελέητα όταν σε πετύχουν ευάλωτο. Και η πολιτική είναι η διαδρομή ανάμεσα σε σταθμούς ευαλωτότητας και αδυναμίας. Το καλύτερο χιούμορ από όλους το έχει η ζωή.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News