Το έγκλημα μιας ανατομίας

Κωνσταντίνος Μάγνης

Πολλές γυναίκες, ίσως και όλες, όσο και να λατρεύουν τα παιδιά τους, διαταγμένες άλλωστε προς τούτο από τη φύση, διακατέχονται από μια υποδόρια και όχι πάντα ασύνειδη οργή γι’ αυτά. Η γέννηση φέρνει πόνο και αλλοιώσεις, παύεις να αγαπάς το σώμα σου, η ανατροφή φέρνει ματαιώσεις, νυχτερινά ξυπνήματα, διατάραξη στις σχέσεις του ζευγαριού, οι άντρες είναι πιο αδιάφοροι, γυρίζουν πλευρό, οι γυναίκες υποφέρουν τους πυρετούς, τα κλάματα του βρέφους, οι γυναίκες γεμίζουν από χυλούς όταν το μωρό
πιτσιλάει αντί να καταπίνει, οι μαμάδες τρέχουν για ρούχα, επιπλάκια, καρότσια, υφάσματα, συσκευούλες, οι μαμάδες χάνουν την παρέα, το τσιγάρο, το καρναβάλι, οι άντρες πάνε για τα ποδόσφαιρα, «για να ξεσκάσουν», θα περάσουν και από μπαρ μετά, οι γυναίκες το πολύ πολύ να κάνουν παρέα με άλλες γυναίκες που έχουν μωρά, και μιλούν για μωρά. Οι μαμάδες οργίζονται μια στο τόσο πολύ με τα παιδιά τους σαν να μη βλέπουν παιδί μπροστά τους αλλά έναν δολοφόνο με πάνες, ένα σατανικό μηχάνημα που απομυζά ενέργεια και αποβάλλει δύσοσμους ρύπους και στριγκλιές και οι άντρες εξεγείρονται: Πώς κάνεις έτσι; Αλλά όταν ο άντρας κουραστεί με όλα αυτά- στο τρίλεπτο- πασάρει τον δολοφόνο στη μαμά του. Εκείνη είναι προικισμένη από τη φύση με τη δυνατότητα να αντέχει την εξόντωσή της. Ποιος ξέρει, ίσως οι γυναίκες βλέπουν στον ύπνο πως ανταποδίδουν τους φόνους και κερδίζουν ηδονικές ξελευτερίες, και προβάρουν νοερά το παλιό τους τζιν. Αραγε οι άντρες θα με θέλουν τώρα; Ξυπνούν και θυμώνουν τώρα με τον
εαυτό τους πολύ, όχι για το όνειρο που είδαν, αλλά για το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται πλέον ούτε καν να ονειρευθούν ελευθερία. Ούτε έναν φόνο δεν μπορείς να κάνεις, πια; Οι άντρες δεν έχουν γυρίσει από το μπαρ.

Αλλά ίσως κάποιες γυναίκες να μην ξυπνούν από το όνειρο. Να μένουν σ’ αυτό. Ψυχρά να βλέπουν τον θάνατο που λέγαμε, για τον οποίο φροντίζει ένας απεσταλμένος της κολάσεως- δεν είναι αυτά για τους λευκούς αγγέλους, ετούτοι είναι για τους κρίνους- οι
οποίοι αίρουν και την ευθύνη για το έγκλημα, εσύ απλά βοηθάς, καθώς ο απεσταλμένος δεν ξέρει το σπίτι, δεν ξέρει πού έχεις τα ψαλίδια, τα χάπια, τις σύριγγες, τα μαξιλάρια που πνίγουν. Στο ίδιο πάλι όνειρο, ο άντρας, και να γυρίσει από το μπαρ, δεν έχει στην ουσία επιστρέψει. Είναι ακόμα εκεί. Στις δουλειές του, στις ασχολίες του, στα ταλέντα του, στις παρέες του, στη μπογιά του που δεν έχει ακόμα περάσει, δεν μπαίνει καν στο σκηνικό του εγκλήματος, δεν μετέχει στα όνειρα, δεν επικοινωνεί, ζει στον ωραίο του Ανδρικό Πλανήτη. Ο σατανάς του ονείρου μεταμορφώνεται σε παρουσιαστή: Κυρία μου, απαντήστε; Το μωρό ή τον άντρα;

Όταν οι σειρήνες ηχήσουν, έχει αρχίσει το δεύτερο μέρος του παιχνιδιού. Είναι το παιχνίδι της άρνησης. Ονειρο είναι, ο,τι θέλεις κάνεις. Το πλατό γεμίζει πλέον με κόσμο. Ο σκηνοθέτης εξηγεί στους κομπάρσους ότι πρέπει να εκπλαγούν, να αγριέψουν, να
αφρίσουν, να πολιορκήσουν το σπίτι, να γράψουν συνθήματα προγραφής, να ξεχυθούν στο διαδίκτυο και να ζητήσουν θάνατο σκληρό, ένας τους ζήτησε βασανιστήρια σεξουαλικά, καθένας με ο,τι φτιάχνεται. Το δύσκολο μέρος του σεναρίου το επωμίζονται οι τηλε- ιατροδικαστές, πρέπει να παίζουν στα δάχτυλα όρους όπως φλεβοτόμος και άλλα ανατριχιαστικά, μεγάλη υπόθεση να είναι σπουδαγμένος ο άνθρωπος, ενώ οι ανταποκρίσεις ρέουν κατά κύματα. Θα πούμε αυτά που ξέρουμε, αυτά που ακούσαμε,
αυτά που εικάζουμε και αυτά που μηρυκάζουμε, ενώ χτυπούν τα τηλέφωνα από το

εξωτερικό. Εσύ, πιστεύεις πως δολοφόνος είναι η μάνα; Ναι, αυτό πιστεύω. Μα πώς είναι δυνατόν; Ποια εξήγηση δίνεις; Πράγματι, όλοι έχουμε ανάγκη να δώσουμε κι από μια εξήγηση. Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει: Ο σκηνοθέτης έχει μαεστρικά ανακατέψει στο
όνειρο της μαμάς το όνειρο του κομπάρσου. Η κάμερα τραβά ενώ ο καθένας μας παίζει τον ρόλο του. Εγώ πιστεύω ότι…. Α, όχι, εγώ πιστεύω ότι… Και την αδελφή; Πού την πας την αδελφή; Εμένα δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι ο σύζυγος…. Και η σπιτονοικοκυρά; Τι
έγινε με τη σπιτονοικοκυρά; Τι; Λες να ξέκανε και τη σπιτονοικοκυρά; Ερευνες στα κοιμητήρια, εκταφές, σκελετοί, τάμπλετ θαμμένα στο χώμα. Ποιο είναι εν τέλει το θέμα; Η
αλήθεια, φυσικά. Αλλά η διαδρομή προς την αλήθεια περνά μέσα από το φίλτρο της συνείδησης του καθενός, της οπτικής του γωνίας, της ψυχοσύνθεσής του, των συμφερόντων του, της ανάγκης του να θρέψει και να φωτίσει το Εγώ του. Ετσι, η αλήθεια μικρή σημασία έχει μπροστά στην αναζήτησή της. Η κάμερα κάνει τράβελινγκ δείχνοντας ανθρώπους να αγορεύουν και να αγορεύουν μπροστά σε οθόνες που όλες τους δείχνουν ένα μπουφάν που περπατάει χωρίς απαραιτήτως να έχει σώμα μέσα. Η πρωταγωνίστρια δεν χρειάζεται. Τώρα γυρίζουν τη δική μας τη σκηνή. Μέχρι και οι άντρες στα μπαρ συζητούν για τους φόνους που έκανε μια μάνα, ενώ οι γυναίκες τους βρίσκονται στο σπίτι, με τα παιδιά, και συζητούν για τους φόνους επίσης. Ο απεσταλμένος της κολάσεως, στο μεταξύ, περπατάει στις γειτονιές και διαλέγει διευθύνσεις.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω