Το φιδάκι ο Διαμαντής

Κωνσταντίνος Μάγνης

Πρέπει να έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που είδαμε τους Σκόρπιονς στην Πάτρα, σε μια συναυλία που οι ίδιοι έλεγαν ότι ήταν μέρος του τελευταίου κύκλου πριν τα διάλυσή τους. Εν τέλει ο ισχυρισμός αποδείχθηκε διαφημιστικός κράχτης, έκτοτε οι Σκόρπιον έκαναν και άλλους τελευταίους κύκλους και ακόμα δεν έχουν διαλυθεί. Και γιατί να το κάνουν; Περνάνε καλά, έχουν σημαντική εισπρακτική επιτυχία, αλλά τους οξυγονώνει και η απήχηση του κοινού. Εχει γούστο που σταμάτησαν να έχουν ιδιαίτερη όρεξη για τους Σκόρπιονς οι ηλικιακές τάξεις που συνέπεσαν με την αιχμή τους γύρω στο ‘80, και τρέχουν
από πίσω τους οι τριαντάρηδες και οι νεότεροι. Η ροκ σκηνή που μεσουράνησε στο τελευταίο τέταρτο του 20υ αιώνα κατάφερε να ριζωθεί μέσα από εκπροσώπους πουεξελίχθηκαν σε θρύλους, πιθανότατα για τον λόγο ότι η μουσική τους, τα ρεφρέν και τα ριφ
τους, όπως και το στιλ τους, σφράγισαν την εποχή τους και τις συνειδήσεις.

Αξιόλογοιμουσικοί βγήκαν με τη σέσουλα στη συνέχεια, και αγαπήθηκαν και λατρεύτηκαν, αλλά δεν χάραξαν τον κορμό του δέντρου με το όνομά τους όπως οι προηγούμενοι. Οι ίδιοι οι
Σκόρπιονς ήταν πολύ καλοί μουσικοί, έξυπνα στιλιζαρισμένοι, πριμοδοτημένοι από την αλλόκοτη φωνή του Μάινε- μια πιο εξευγενισμένη εκδοχή της ενίοτε ανυπόφορης υψίφωνης βραχνάδας του Ρόμπερτ Πλαντ- και την εξαιρετική επιτηδειότητα του Σένκε στηνκιθάρα, αλλά μεταξύ μας, ήταν και λίγο μούφες: Μουσική για το πλατύ κοινό και πολύ σόου. Και κάπου εκεί διασταυρώνονται στα γεράματα με τον Αλις Κούπερ, με τον οποίο έκλεισαν εμφάνιση, κάτι που συνηθίζεται στους ρόκερ μεγάλης ηλικίας, πλέον, για λόγους εν μέρει βιολογικούς, εν μέρει εισπρακτικούς.

Ο Κούπερ. Αυτός κι αν ήταν μούφας. Όχι πως η μουσική του δεν ήταν επιτυχημένη και φρέσκια, αλλά το σερβίρισμά της, με μακάβρια ντυσίματα και χθόνια στοιχεία, απόκοσμο μακιγιάζ, μαύρο χιούμορ, φιδομάνι και σκορπιούς καρικατούρα μεσαιωνικού μάγου, επέλεξε να κάνει τον αποκλειστικό αντιπρόσωπο ενός λάιτ σατανισμού, που αναδείκνυε μια νεκρόφιλη, παγανιστική θεώρηση της ροκ μουσικής, επίσης για λόγους εντυπωσιασμού. Ο ίδιος ο Αλις Κούπερ ούτε ανακόντες είχε στο σπίτι, ούτε με σκελετούς έκανε παρέα, όλα αυτά ήταν εργαλεία και ρούχα της δουλειάς. Ούτε ο ταχυδακτυλουργός έχει περιστέρια στο διαμέρισμα και δεν πετάει μαχαίρια στη γυναίκα του παρά μόνο στην προπόνηση, οπότε και την κόβει στη μέση μια στο τόσο για να ξετρίβουν.

Μούφες είμαστε όλοι μας, βέβαια. Το ροκ σταμάτησε ήδη πριν το ’70 να είναι επανάσταση, διατηρώντας για αρκετούς υπηρέτες του (και άρχοντές του, ταυτόχρονα), ένα κλίμα που απεργαζόταν την αυτοκαταστροφή. Για τους πολύ, πολύ περισσότερους, μουσικούς και κοινό, ήταν μια συναρπαστική, διασκεδαστική, εκτονωτική και- σε κάποιες ελεγμένες δόσεις- προσχηματικά πεισιθάνατη τελετουργία που εθελουσίως αποτίναξε τα ανατρεπτικά της χαρακτηριστικά.

Εμβληματικό ήταν το πέρασμα των Ρόλινγκ Στόουνς από το
Σατισφάξιον στο Μις Γιου, ένα κανονικότατο ντισκοτράγουδο, και των Κουίν στα ανεκδιήγητα Ράντιο Γκα- Γκα, όπως και η οριστική εγκατάσταση του Ντέιβιντ Μπάουι στο μουσικοχορευτικό στάιλινγκ. Είναι βέβαια γνωστό ότι ο καπιταλισμός βιομηχανοποιεί ό,τι θεωρητικά μπορεί να απειλήσει το σύστημα και να βγάζει ένα σκασμό λεφτά από αυτό, όπως έκανε με τα μπλου τζιν: Από το να τα φοβάται σαν σύμβολο αντικομφορμισμού, προτίμησε να τα υιοθετήσει. Κάπου εκεί και εμείς σαν κοινό, αφομοιώσαμε τη δυναμική των κιθαρωδών, μιμηθήκαμε τις κινήσεις τους με τα χορευτικά μας σκέρτσα, αντιγράψαμε τα κουρέματά τους, κάναμε τις παραμάνες τους αξεσουάρ για καρναβάλι, και αποστήκαμε
κάθε κινηματική πρόκληση, πέρα από το επίπεδο της ρηχής συνθηματολογίας. Καλές οι επαναστάσεις, αλλά φτάνει μία κάθε 200 χρόνια. Ετσι κι αλλιώς η ζωή επαναστατεί καθημερινά χωρίς να μας ρωτάει, με μεταβολές, τομές, ανακαλύψεις, καταβυθίσεις και
σαρωτικά ρεύματα που είτε μας παίρνουν μαζί είτε μας αφήνουν πίσω. Αυτή είναι ο πραγματικός ροκάς, κι εμείς χορεύουμε στα ριφ της, ενσυνειδήτως ή όχι.

Και τώρα χειροκροτήστε τους Σκόρπιονς και τον Αλις Κούπερ, σκορπιοί εκείνοι, κροταλίες αυτός, σιγά τα δηλητήρια, έχουν όλα ξεθυμάνει, αλλά είναι ένας ωραίος τρόπος να βγαίνεις στη σύνταξη, να παίζεις τη μουσικούλα σου φορώντας τα αγαπημένα σου νεανικά σου ρούχα και από κάτω χιλιάδες κόσμος να τραγουδάει Χάρικεϊν. Χάρικεϊν, στα 75 σου. Κι εμείς από τα 50 γκρινιάζαμε για τη μέση μας. Και Χάρικεϊν πονάει η μέση, αλλά δεν τολμάει να το παραδεχθεί. Ούτως ή άλλως, τελευταία περιοδεία κάνει, αυτή που ξεκίνησε στα μέσα του ’70.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω