Το κρυφτό της Ρούλας

Κωνσταντίνος Μάγνης

Η Ρούλα Πισπιρίγκου ηττάται από το προφανές. Η ενοχή της, φαντάζει ως εξόφθαλμη και μόνη πειστική εξήγηση σε μια διαπιστωμένη, πλέον, παιδοκτονία. Για όσους σκέπτονται λογικά, γιατί υπάρχουν και οι άλλοι.

Μέλημά της, κατά τα φαινόμενα, ήταν να εμφανιστεί ο θάνατος ως μη ποινικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, ως παθολογικό ελάττωμα ή έστω ως ατύχημα κατά τη θεραπεία. Φαίνεται ότι είχε διαβάσει καλά στα διαδίκτυα περί της συμπεριφοράς των ουσιών, όπως  οι δολοφόνοι στα έργα της Αγκαθα Κρίστυ, όπου- μεσοπόλεμος- ήταν αρκετά πιθανό η περιφερειακή αστυνομία και οι τοπικοί παθολογοανατόμοι να ήταν ακατατόπιστοι για ένα καινούργιο ή σπάνιο δραστικό δηλητήριο. Αλλά τώρα βρισκόμαστε στο 2022, όπου οι δορυφόροι, οι ανιχνευτές, τα εργαστήρια μπορούν να βρουν τα πάντα. Αρκεί να σε υποψιαστούν.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου, ωστόσο, κατάφερε να προηγηθεί του προφανούς με 3-0. Ακόμα και με τον τρίτο θάνατο, οι υγειονομικές αρχές και ο περίγυρος το μόνο που είχαν να πουν ήταν «δεν του χωράει ανθρώπου νους», σε σχέση με το πολλαπλό δράμα που- απίστευτο, ε;- έπληξε το ίδιο σπίτι. Η γονιδιακή ανωμαλία φάνηκε πιο εύλογη εξήγηση από την αστυνομική, ακόμα και όταν οι γιατροί δήλωναν κατάπληκτοι, καθώς η κατάπληξή τους έμενε στα όρια της κατάπληξης και δεν απλωνόταν στην περιοχή της εναλλακτικής λογικής εξήγησης. Χρειάστηκε να πάρει το θέμα πάνω του ένας άνθρωπος του περιβάλλοντος και να καταφύγει- όχι σε εισαγγελέα αλλά- σε δημοσιογράφο και να ανοίξει τα μάτια όλων απέναντι στο προφανές, που λέγαμε.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου είχε καταφέρει να υπνωτίσει το σύμπαν όλο και να αντλεί συλλυπητήρια αντί για τις κατάρες που της απεύθυνε η δικαιόφιλος κοινωνική πανίδα των σόσιαλ μίντια, της γειτονιάς και της Ευελπίδων, ένας κόσμος που αποδεικνύει ότι υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος στη χώρα μας. Το εξωφρενικό ήταν ότι ο υπνωτισμός ήταν τέτοιος που ακόμα και οι ανορθόδοξες συμπεριφορές της, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες για πολύ καιρό, μέχρι που παρατηρήθηκαν. Από το σημείο εκείνο και μετά, η βάρκα τούμπαρε και οποιοδήποτε στοιχείο του χαρακτήρα της, της προγενέστερης ζωής της, των εκδηλώσεών της, θεωρήθηκε τεκμήριο εγκληματικής φυσιογνωμίας. Τσακώθηκε με τον άντρα της; Αρα σκότωσε το παιδί.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου προδόθηκε από τον βαθύτερο εαυτό της. Ηταν μια εξαιρετική ηθοποιός, αλλά έπαιξε λάθος ρόλο. Φαίνεται ότι απόλαυσε την όλη ιστορία τόσο που έμοιασε με το παιδάκι που διασκεδάζει τόσο πολύ με την ιδέα ότι έχει βρει την τέλεια κρυψώνα που ξεπροβάλλει για να δει τους άλλους να την ψάχνουν και να μη τη βρίσκουν. Εδειξε να πείθεται τόσο εύκολα από την «γονιδιακή εξήγηση» που δεν πολέμησε κανέναν γιατρό και κανέναν νοσοκόμο όπως κάνουν άλλοι συγγενείς όταν τους πεθαίνει ο παππούς στα 95 του «ενώ πριν ήταν μια χαρά και πήγαινε στην εκκλησία».   Ακόμα και όταν ο τύπος άρχισε να πετάει τις ανοιχτές μπηχτές, αντί να εκπλαγεί, να εξοργιστεί, να γυρέψει εξηγήσεις, έστω μέσω ενός πληρεξουσίου αγανακτισμένου οικείου, εκείνη έπαιξε τον σκακιστή που απλά αποφεύγει το ματ πεισματικά, και – ενώπιον του ανακριτή- απεγνωσμένα, γιατί δεν θέλει να πιστέψει πως αυτή η τετραπέρατη αράχνη είναι δυνατόν να πιαστεί στον ιστό της. Αραγε είναι ένα στοιχείο του σαδομαζοχιστικού  της παιγνίου ή το σύμπτωμα μιας ξεκούδουνης μεγαλομανίας;  Υπάρχουν και Δονκιχώτες επικίνδυνοι, που ξεσκίζουν όχι ανεμόμυλους αλλά ανθρώπους, όταν χάνει η θολή τους κρίση τα όρια της διαφοράς.

Η φράση της, «είμαι μια μάνα που έχασε τρία παιδιά και τώρα βρίσκεται με το ένα πόδι στη φυλακή», συναγωνίζεται ως καλτ χιούμορ τον πατροκτόνο που ζητά επιείκεια γιατί είναι ορφανός. Φαίνεται ότι η εξήγηση στην όλη ιστορία είναι ότι η απύθμενη ποταπότητα του παρανοϊκού ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας και της λογικής των άλλων, ακόμα και αυτού του ίδιου του παρανοϊκού που ακολουθεί σαν πιστός σκύλος τις οδηγίες του τρελαμένου εαυτού.

Οι ψυχιατρικού ενδιαφέροντος όροι χρησιμοποιούνται στο κείμενο αυτό με την έννοια που τους δίνει η κοινή μας κουλτούρα της κατανόησης και ενσωμάτωσης αυτών των εννοιών στη διάλεκτό μας. Το επιστημονικό- κλινικό σκέλος μας ξεπερνάει και, προφανώς, το αφήνουμε στους ειδικούς. Η γνωμάτευσή τους θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα όρια μεταξύ παραφροσύνης και συγγνωστής εγκληματικότητας , τα όρια μεταξύ τρελού και καθάρματος. Εν τέλει φαίνεται πως η παράνοια έχει τη λογική της, όπως βέβαια και εμείς οι γνωστικοί, είμαστε ικανοί να φτάσουμε στο ακραίο, στο παράλογο, στο κατώτερο, στο ανήθικο, στο έξαλλο, στο γελοίο, στο αβυσσαλέο, μέσα από μια  επαγωγική, λογική επεξεργασία των δεδομένων. Δεν θέλει και πολύ.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω