Τροχείο Σκούτα: Το παλαιότερο κατάστημα της Πάτρας!

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Με τον αμείλικτο χρόνο να έχει απλώσει πάνω σε αυτό το κτίριο τις τρυφερές πινελιές του και να το περιβάλλει προστατευτικά με την αχλή μιας θρυλικής ιστορίας 124 χρόνων, το παραδοσιακό τροχείο του Θανάση Σκούτα στην οδό Κανακάρη 96, είναι πρόθυμο να μας διηγηθεί την πολυκύμαντη πορεία του, που ξεκινάει από την νοσταλγική Πάτρα του χθες και καταλήγει στην πολύβουη πολιτεία του σήμερα.

Η ατμομηχανή στο περιπετειώδες ταξίδι της ιστορικής αυτής επιχείρησης, ξεκινάει να κυλάει ξεφυσώντας στις ράγες της ιστορίας της, κατά το έτος 1898: Είναι η χρονιά που ο Νικόλαος Ρόγγης, παππούς του σημερινού ιδιοκτήτη ανοίγει το πρώτο κατάστημα, στην οδό Αγ. Νικολάου, στο ύψος των οδών Μαιζώνος και Ρήγα Φεραίου. Ηταν παράλληλα και το πρώτο τροχείο της Πάτρας, που αναλάμβανε να τροχίζει ξυράφια, λεπίδες, ψαλίδια προβάτων και χειροποίητα μαχαίρια εκδορέων!

Τη μοναδικότητα στο είδος του, το τροχείο του Νικόλαου Ρόγγη, τη διατήρησε έως την δεκαετία του 1950. Ο ιδιοκτήτης του, λες και ήταν γεννημένος γι’ αυτή την τέχνη: Από μικρός τρόχιζε μαχαίρια για σφαγή, ενώ μόνος του κατασκεύαζε μεγάλες μαχαίρες, αλλά και τα εργαλεία για το τρόχισμα!
Εως τότε, τα μαχαίρια κατασκευάζονταν από σούστες τρένων, που τις βάφανε σε καμίνι, ενώ τα χερούλια, σχηματίζονταν από κέρατα προβάτων και τράγων. Αργότερα ήρθε και η «εξέλιξη»: Οι σούστες των φορτηγών αντικατέστησαν αυτές των τρένων!

Η ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ

Ο ιδρυτής της επιχείρησης απεβίωσε το 1946. Λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του, και ενώ πλέον το κατάστημα απασχολούσε και υπαλλήλους, το μετέφερε στην συμβολή των οδών Κορίνθου και Αγ. Νικολάου, οπότε το 1968 κατάληξε στην σημερινή του θέση. Στην οδό Κανακάρη, λίγο πριν τη συμβολή της με την Αγ. Νικολάου.

Την συνέχεια στην σκυταλοδρομία της επιχείρησης, έδωσε ο γιος του ιδρυτή και θείος του σημερινού ιδιοκτήτη Ευάγγελος Ρόγγης.

Από μικρός μάθαινε την τέχνη δίπλα στον πατέρα του και από το 1960, για να ικανοποιήσει το ασίγαστο επιχειρηματικό του πνεύμα, πραγματοποιεί ταξίδια σε Ιταλία και Γερμανία, προκειμένου να εξοπλίσει το μαγαζί του με σύγχρονα για την εποχή του, μαχαίρια και ψαλίδια.

Εκεί οφείλετο η ειδικευμένη και πληθωρική γκάμα των προϊόντων, που ξεχείλιζαν από τις προθήκες και τα ράφια του καταστήματος και που το καθιστούν ακόμα πιο ξακουστό.

Ο Ευάγγελος Ρόγγης, κράτησε τα γκέμια της επιχείρησης έως και την συνταξιοδότησή του, το έτος 1992, περνάει στα χέρια του ανιψιού του και σημερινού ιδιοκτήτη, Θανάση Σκούτα.

Κάτι που συνέβη, μετά από την επιμονή του Ευάγγελου Ρόγγη: «Στην αρχή δεν ήθελα να το αναλάβω», μας λέει ο Θανάσης Σκούτας, για να συμπληρώσει:

«Ξεκίνησα να μαθαίνω την τέχνη, δίπλα στον θείο μου από το 1984. Οταν έφθασε η στιγμή να βγει στην σύνταξη, εγώ ήμουν αρνητικός για να το λειτουργήσω. Χρειάστηκε να επιμείνει πεισματικά ο θείος μου και να απαρνηθώ μια σίγουρη θέση στο δημόσιο, για να το αναλάβω. Και σήμερα που μιλάμε, μπορώ να πω ότι εκείνη η απόφαση ήταν η καλύτερη!»

Οπως μας εξομολογείται ο κ. Σκούτας, αυτό που τον γοητεύει στο επάγγελμα, είναι το ζωντανό στοιχείο της παράδοσης!

Και αν και αντικειμενικά θεωρείται σήμερα ως ένας από τους καλύτερους τεχνίτες σε ολόκληρη την Ελλάδα, ο ίδιος δηλώνει με σεμνότητα, ακόμα μαθητής: «Κάθε χρόνο που περνάει, μαθαίνω στη δουλειά και κάτι καινούργιο!

Είναι ομολογουμένως δύσκολο επάγγελμα, αλλά όταν το μάθεις είναι εύκολο. Εγώ χρειάστηκε να περάσουν 4-5 χρόνια σκληρής και επίπονης προσπάθειας, για να μάθω βασικά στοιχεία της τέχνης αυτής. Πιο δύσκολο απ’ όλα είναι το τρόχισμα των ξυραφιών, της πένσας μανικιούρ και πεντικιούρ».

ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΕΓΓΙΧΤΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Εδώ και χρόνια, η φήμη του Θανάση Σκούτα έχω απλωθεί σε μεγάλο μέρος της χώρας. Πελάτες έρχονται «συστημένοι» από την Καλαμάτα και την Κόρινθο, έως τον Πύργο και το Αγρίνιο! Πάντως το επαγγελματικό τοπίο έχει μεταλλαχθεί οριστικά εδώ και πολλά χρόνια και ο ορίζοντας των τροχείων έχει μειωθεί:

«Εχουν κλείσει τα εργοστάσια που μας τροφοδοτούσαν με δουλειά. 0 Κρητικός και η Πατραϊκή, ο Ηλιόπουλος και η Lemmy, καθώς και τόσα άλλες μικρές βιοτεχνίες και ιδιωτικά ραφεία στην περιοχή, που έκαναν φασόν προϊόντα αυτών των βιομηχανιών. Παράλληλα άρχισαν πριν από 20 χρόνια να κλείνουν και τα ραφεία, ενώ τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος δεν τροχίζει.

Προτιμάει να αγοράζει φθηνά μαχαίρια και ψαλίδια, αν και βέβαια έχουν μικρή διάρκεια ζωής και περιορισμένες δυνατότητες. Πάντως όσοι διαθέτουν παλιά τέτοια αντικείμενα, τα ανασύρουν από τα μπαούλα τους και μου τα φέρνουν για τρόχισμα!

Σήμερα δουλεύουμε περισσότερο με εστιατόρια και κουζίνες καραβιών, με σούπερ μάρκετ και κρεοπωλεία, ενώ κατά κύριο λόγο οι κάτοικοι των χωριών εξακολουθούν να είναι πελάτες μας, αφού επιμένουν να μην καταφεύγουν στα βιομηχανοποιημένα μαχαίρια και ψαλίδια».

Ο ίδιος ούτε που σκέφτεται να εκσυγχρονίσει το τροχείο του, αφού θέλει να παραμένει ανέγγιχτος από τη μόδα. Ακόμα και η επιγραφή έχει μείνει η ίδια, με το όνομα του αείμνηστου θείου του να φιγουράρει επιβλητικό στην είσοδο!

Οσο για τα συλλεκτικά αντικείμενα που ξεχωρίζουν στα ράφια του καταστήματος; Είναι πολλά, όπως: Ενας κόφτης αμερικανικής κατασκευής του 1910, ένα ψαλίδι του 1911, μια γερμανική μηχανή κουρέματος του 1950, ένα ακόνι για τα ξυράφια, που κατασκευάστηκε το 1940 και τόσες άλλες αθάνατες κατασκευές.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω