Βαγγέλης Γερογιάννης: «Πρέπει να ζούμε τη ζωή που θέλουμε εμείς»

Θέλει κότσια για να βουτήξεις εντός σου και να αναζητήσεις τον μίτο που θα σε οδηγήσει στην προσωπική σου εξέλιξη. Ο ίδιος, την ανάγκη αυτή την ένιωθε πάντα, αν και συγκεχυμένη. Μεγαλώνοντας, βρήκε τον δρόμο του, δούλεψε με τον εαυτό του, ανακάλυψε την αξία του και αποφάσισε να γράψει το δικό του «υπέροχο ταξίδι». Τη δική του αλήθεια. «Αξίζεις!» τιτλοφόρησε το βιβλίο του (εκδ. «Ανω Τελεία») και σήμερα, ο δημοσιογράφος της «Π» Βαγγέλης Γερογιάννης μάς το συστήνει.

Τι σε έκανε να σκύψεις μέσα σου και να ασχοληθείς με την προσωπική σου εξέλιξη;

Oπως αναφέρω και στο βιβλίο, από μικρός είχα τέτοιου είδους ανησυχίες. Απλώς όταν είσαι νεαρός δεν ξέρεις από πού ακριβώς να αρχίσεις, τι ακριβώς ψάχνεις, πού να κατευθυνθείς. Αναζητάς, δοκιμάζεις, αφήνεις, επιλέγεις και κάπως έτσι βρίσκεις σιγά-σιγά τον δρόμο σου, που δεν είναι ίδιος για τον καθένα.

Επειτα, πώς διένυσες τον δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά σου;

Μετά πάει μόνο του! Προσωπικά, επηρεάστηκα πολύ από βιβλία, τα οποία τυχαία αρχικά βρέθηκαν στον δρόμο μου. Το ένα έφερνε το άλλο. Η προσωπική εξέλιξη είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν ξεκινήσει να παρακολουθούν τέτοιου είδους σεμινάρια στα 60 και στα 70. Στη συνέχεια παρακολούθησα πολλά σεμινάρια Life Coaching και NLP σε Ελλάδα και εξωτερικό (εξ αποστάσεως) και η αλήθεια είναι πως κατά τη διάρκεια της καραντίνας μού δόθηκε η ευκαιρία να τα βάλω όλα σε μία τάξη.

Και φτάνουμε στο «Αξίζεις!». Από ποια ανάγκη/επιθυμία σου προέκυψε;

Προέκυψε παρατηρώντας και καταγράφοντας τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ενα περιστατικό που έδινε την αφορμή να γράψω ένα κειμενάκι. Μια συνάντηση στον δρόμο, μια συζήτηση με τα παιδιά μου, μια ιστορία ενός φίλου μου. Και το κυριότερο, διαπίστωνα όλο και περισσότερο μέσα από αυτή τη διαδικασία ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αντιληφθεί το μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους. Αναλώνονται σε αρρωστημένες σχέσεις, σε τοξικές παρέες, έχουν μείνει κολλημένοι στο παρελθόν, δεν συγχωρούν, δεν παίρνουν την ευθύνη της ζωής τους, δεν εξελίσσονται και συνέχεια παραπονιούνται για τα πάντα. Θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά δεν θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο της σκέψης τους. Γι’ αυτό και παίρνουν πάντα τα ίδια αποτελέσματα.

Η αμεσότητα και η παράθεση πολλών προσωπικών παραδειγμάτων χαρακτηρίζουν το βιβλίο σου. Πες μας για την επιλογή του τρόπου γραφής.

Εχεις απόλυτο δίκιο. Τα στοιχεία που αναφέρεις κυριαρχούν και ήταν επιλογή μου. Η αμεσότητα προκειμένου να μπορεί ο αναγνώστης να πάρει εύκολα ό,τι θεωρεί χρήσιμο, χωρίς να κουράζεται με έννοιες και θεωρίες. Οσο για τα προσωπικά παραδείγματα, θεωρώ ότι βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει ότι είμαι ένας απ’ αυτούς. Αν μπορώ εγώ να χειριστώ μια δύσκολη κατάσταση, αν έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ευγνωμοσύνη για τα πιο απλά πράγματα, τότε μπορεί κι αυτός. Και είμαι σίγουρος ότι μέσα από τις δικές μου προσωπικές ιστορίες, θα αναγνωρίσει και ο ίδιος περιστατικά, που αποτελούν ευκαιρία για μάθημα, ή αφορμή να προβληματιστεί και να αναθεωρήσει πράγματα.

Ευθύς εξαρχής επισημαίνεις ότι πολλοί προτιμούν να ζουν στις «φυλακές» που έχουν χτίσει, αντί να αποδράσουν και να επιχειρήσουν να κάνουν την αλλαγή -αυτό που πραγματικά θέλουν. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η βολή που συντηρούν το «Δεν μπορώ» πόσο εύκολο είναι να ξεριζωθούν;  

Δεν είναι εύκολο, πόσω μάλλον για έναν άνθρωπο που δεν έχει μπει καν στη διαδικασία της προσωπικής ανάπτυξης. Ολοι φοβόμαστε, αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε με τον φόβο μας. Υπάρχουν πολλές περιοριστικές πεποιθήσεις που μας έχουν κολλήσει από μικρή ηλικία οι γονείς, το περιβάλλον μας, το σχολείο, γενικά ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε. Αν από μικροί μαθαίναμε ότι ο κόσμος είναι τρομακτικός, τότε οτιδήποτε ακούμε που ταιριάζει μ’ αυτή την πεποίθηση το δεχόμαστε ως αληθινό. Αν μας μάθαιναν ότι ο κόσμος είναι ασφαλής, θα είχαμε άλλες πεποιθήσεις. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να τα αφήσουμε πίσω για να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε εμείς, όχι οι άλλοι. Χρειάζεται σκληρή δουλειά με τον εαυτό μας, ενδεχομένως και με ειδικούς. Το θέμα είναι να ανακαλύψουμε εσωτερικά τη δική μας αλήθεια και να την εκφράσουμε όποια κι αν είναι αυτή. Είχα διαβάσει κάπου ότι όσο περισσότερο καθορίζουμε τους εαυτούς μας σε σχέση με τους ανθρώπους γύρω μας, τόσο περισσότερο χάνουμε τον εαυτό μας. Οπότε, ας σταματήσουμε να το κάνουμε.

Κριτική των άλλων. Σύνηθες και τοξικό. Εδώ τι γίνεται;

Μας αρέσει να σχολιάζουμε τους άλλους, θεωρώντας ότι έτσι δίνουμε στον εαυτό μας περισσότερη αξία. Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε και γιατί υπερτερούμε των άλλων; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι βιώνει σε προσωπικό επίπεδο ένας άνθρωπος που του υπαγορεύει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, η οποία μοιάζει ξένη προς εμάς, ή και ενοχλητική. Πόσες φορές έχουμε πέσει έξω όταν σχολιάσαμε αρνητικά κάποιον;

Παραδέχεσαι: «Ημουν κι εγώ τρομαγμένος κάποτε και ακόμα υπάρχουν στιγμές που νιώθω έτσι». Είναι μέρες που χάνεις τον δρόμο;

Υπάρχει άνθρωπος που δεν χάνει τον δρόμο; Φυσικά, πολλές φορές. Το καλό είναι όμως ότι τώρα γνωρίζω την κατεύθυνση. Ισως κάνω κάποιες μικρές παρακάμψεις για λίγο, ίσως το GPS… δεν έχει καλό σήμα, αλλά στο τέλος θα μου δείξει εκεί που θέλω να πάω.

Η ενασχόληση με την προσωπική βελτίωση πώς λειτουργεί σε σχέση με τα παιδιά σου;  

Λειτουργεί ευεργετικά χωρίς να σημαίνει ότι ως γονέας δεν κάνω λάθη. Δεν γίνεται να μην κάνεις λάθη. Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι τα παιδιά δεν σου ανήκουν, ότι πρέπει να τους συμπεριφέρεσαι ισότιμα, ότι πρέπει να δώσεις χώρο στο συναίσθημά τους και όχι να τα κρίνεις συνέχεια, ότι μαθαίνεις και εσύ από τα ίδια και πολλά άλλα.

Οι δύο καραντίνες ήταν ευκαιρία για ενδοσκόπηση;

Ηταν τεράστια ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τεστάρουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, να καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά μας. Γνωρίζω ανθρώπους που εξελίχθηκαν, που έμαθαν νέες δεξιότητες, που βρήκαν νέους τρόπους να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους και άλλους που χρειάστηκαν ψυχολογική υποστήριξη. Εξαρτάται από το αν βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο και πού εστιάζεις. Αν εστιάζεις στο αρνητικό, θα τα βλέπεις όλα υπό αυτό το πρίσμα και το αντίθετο.

Ποιες αλλαγές ομόρφυναν την καθημερινότητά σου;

Αγάπησα περισσότερο τον εαυτό μου και εκτίμησα πράγματα που για κάποιους είναι αυτονόητα. Είμαι χαρούμενος που ξυπνάω το πρωί και κερδίζω άλλη μια ημέρα, που έχω δύο πόδια και δύο χέρια, ένα σπίτι, ζεστό νερό, θέρμανση, υγεία. Που έχω τη δυνατότητα να πάω για ποδήλατο, να πιω καφέ με έναν φίλο, που όλοι οι δικοί μου άνθρωποι είναι καλά. Γιατί όλα αυτά είναι αυτονόητα; Ετσι ομορφαίνει η καθημερινότητα.

Η ευτυχία με δικά σου λόγια;

Σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους, συγχώρεση, προσφορά, δημιουργικότητα, επιλογή να είσαι χαρούμενος μ’ αυτά που έχεις.

Συνέντευξη στην Κρίστυ Κουνινιώτη

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω