Ζητείται «ελπίς»

Παναγιώτης Φίλιας

Η ελπίδα κάθε άλλο παρα κακοκαιρία είναι. Με τον οικείο όρο περιγράφεται μια ανθρώπινη κατάσταση η οποία έχει ως θεμέλιο λίθο το αίσθημα της προσδοκίας ενός ευχάριστου,επιθυμητού γεγονότος. Ως εκ τούτου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δύναμης για ζωή στον άνθρωπο απο την αρχή της ιστορίας του.

Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί γύρω απο την εν λόγω λέξη όμως ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε με αρνητικό πρόσημο. Αλλωστε,ηδη απο την αρχαιότητα και το μύθο που την ακολουθεί, η ελπίδα αποτελούσε το μόνο ψυχολογικό αποκούμπι για το ανθρώπινο είδος κόντρα στις δυστυχίες της ζωής. Στις μέρες μας,η ελπίδα ήρθε ως χιονοστιβάδα φανερώνοντας τις τραγικές αδυναμίες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του πολυδιαφημισμένου επιτελικού κράτους της σημερινής κυβέρνησης.

Εν αρχή, παρακολουθούμε την σημερινή κυβέρνηση να διαμορφώνει την οικονομική πολιτική της στη βαση των αποκρατικοποιήσεων και κατ’ επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων. Το κράτος ειτε συμμετέχει με έλασσον ποσοστό ειτε δεν συμμετέχει καθόλου, γεγονός που δείχνει την ισχνή και πολλές φορές μηδαμινή παρεμβατική του ικανότητα σε κρίσιμες καταστάσεις που απαιτούν την κινητοποίησή του.Το αποτέλεσμα της μη παρέμβασης του κράτους διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και δημιουργείται μια χαώδης κατάσταση με μόνο ζημιωμένο τον ταλαιπωρημένο πολίτη.Απο την άλλη μερία,το ιδιωτικό συμφέρον είναι καταδικασμένο απο τη φύση του να κυνηγά το κέρδος με όποιο κόστος, καταπατώντας τις περισσότερες φορές νόμους και ηθικόυς φραγμούς, πράγμα που έχει δείξει καταφανώς η παρελθούσα και παρούσα ιστορία παγκοσμίως.

Η πολιτικοοικονομική θεωρία που υποστηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι άλλη απο τον νεοφιλελευθερισμό.Ο τελευταίος, προυποθέτει οτι η παρουσία του κράτους θα είναι σχεδόν… καλλωπιστική!Κι όμως,με τη φράση «αφήστε την αγορά να αυτοριθμιστεί» οι υποστηρικτές της εν λόγω θεωρίας βάζουν φρένο στην ικανότητα του κράτους να κατευθύνει,να παρεμβαίνει και να νομοθετεί και ως εκ τουτουδεν μπορεί να διαφυλάττει τα συμφέροντα των πολιτών του. Στην χώρα μας,για παράδειγμα, κυρίαρχης σημασίας τομείς πέρασαν στα χέρια ιδιωτών όπου δέν υπάρχει αμφιβολία οτι τους διαχειρίζονται κατα το δοκούν αψηφώντας οποιοδήποτε κράτος. Στα πλάισια του υπάρχοντος συστήματος,της επικράτησης νεοφιλελέυθερων ελιτ παγκοσμίως,της ιδεολογικής κατεύθυνσης της υπάρχουσας κυβέρνησης και το συσχετισμό δυνάμεων μπορούμε να το κατανοήσουμε απολύτως.

Τι συμβαίνει όμως όταν επιχειρείται η εισχώρηση του ιδιωτικού κεφαλαίου σε ζωτικούς για την ανθρώπινη οντότητα και αξιοπρέπεια τομείς; Η παιδεία και η υγεία αποτελόυν ύψιστα αγαθά για το ανθρώπινο γίγνεσθαι και δεν επιδέχονται ιδιωτικές παρεμβάσεις.Οχι γιατι πρέπει να μείνουν δημόσια ΑΛΛΑ διότι δεν πρέπει να χαθεί ο δημόσιος και ολιστικός χαρακτήρας τους. Η συγκεκριμένη σημειολογία είναι εξαίρετης σημασίας διοτι μας ξεχωρίζει ως είδος απο όλα τα είδη σε αυτόν τον πλανήτη. Οι κοινωνίες θα πρέπει να προστατεύουν το όλον και να εργάζονται για αυτό. Ειδάλλως, το ανθρώπινο είδος θα χάσει τον παράγοντα που το καθορίζει. Την ανθρωπινότητά του.

Η τωρινή κυβέρνηση, με όχημα το νεοφιλελεύθερο μοντέλο,οδεύει πρός όλεθριες για τους πολίτες καταστάσεις. Από τις φιοριτούρες για το επιτελικό κράτος(που δεν είδαμε ποτέ)μέχρι την κατα γενική ομολογία απαράδεκτη διαχείριση της πανδημίας είναι ορατή η αδυναμία της να διαχειριστεί κρίσιμες καταστάσεις.Το παραπάνω έχει επιφέρει την ολοκληρωτική απόσχισή της απο την κοινωνία και τα ουσιαστικά προβλήματα που την περιβάλλουν. Οσο για όλους εμάς,περιμένουμε αγωνιωδώς την πραγματική ελπίδα να έρθει χωρίς καν να την έχουμε προσδιορίσει. Η ευκαιρία είναι κατάλληλη για συνειδητοποίηση της κατάστασης και καθορισμό μιας νέας ελπίδας. Αναστοχαστείτε!

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω