Τον γελοίο κανένας δεν τον σέβεται

Ο Θόδωρος Καμπέρος είναι οικονομολόγος.

Οι άνθρωποι σαν άτομα, σαν ομάδες, σαν σύνολα, πάντα συγκρούονταν στη διάρκεια των χρόνων. Οι αιτίες μπορούσαν να είναι από ατομικές διαφορές έως συλλογικές αντιπαραθέσεις και διεκδικήσεις. Αυτές ακριβώς τις τελευταίες τις διευθετούσαν ώστε να επιλυθούν ή να εξομαλυνθούν, κυρίως μέσα από τις «πολιτικές διεργασίες».

Η σύγκρουση μπορούσε να παίρνει, κάθε φορά, διαφορετικές διαστάσεις. Μπορεί να ήταν ήπια, έντονη, έκρυθμη ή ακραία. Μπορούσε να έχει ακόμα και βίαιο χαρακτήρα με θετική, ωστόσο, αποτίμηση για την ιστορία. Οι νικητές με τους ηττημένους εναλλάσσονταν.

Βασική προϋπόθεση αυτής της «αέναης» διαμάχης ήταν ο εκάστοτε ηττημένος αντίπαλος να συντηρεί τα στοιχεία, που του επέτρεπαν τη μελλοντική ανασυγκρότησή του. Ο αυτοσεβασμός, δηλαδή, των μελών της ομάδας των χαμένων, η συντήρηση του ηθικού τους, που βασίζεται στην πίστη τους για τις αξίες που αγωνίζονται, το «ηθικό τους πλεονέκτημα», δηλαδή.

Ανεξάρτητα από τη συγκυρία, καλό θα ήταν να διασφαλίζεται ότι κανένας από τους αντιμαχόμενους δεν παύει να αποτελεί σοβαρή απειλή για τον άλλο, καθώς επίσης και οι δύο να συντηρούν «διακριτά τα στοιχεία», που τους οριοθετούν στην διαρκή τους αυτή διαπάλη.

Η χειρότερη εξέλιξη, που θα μπορούσε να συμβεί είναι όταν οι χαμένοι αρχίζουν να παρουσιάζουν έντονα στοιχεία «δομικού εκφυλισμού» πλαισιωμένου από μεγάλες δόσεις γελοίου! Και το χειρότερο, ακόμα, όταν όλα αυτά τα προκαλούν μόνοι τους, χωρίς καμιά παρέμβαση των αντιπάλων, οι οποίοι αρκούνται να το διασκεδάζουν, γελώντας σαρδόνια!

Ακόμα, κι αν αυτοί οι φαινομενικά νικητές αντίπαλοι διακρίνουν ότι τα στοιχεία της κωμωδίας, που ορίζουν το γελοίο, είναι ακριβώς αυτά τα ίδια που πρώτοι καθιέρωσαν στην κοινωνική τους ζωή.

Και έτσι ο «μιμητισμός» των άλλων, επί της ουσίας είναι αυτό που εκτοξεύει το ούτως ή άλλως γελοίο της υπόθεσης!

Ωστόσο, τίποτα δεν αλλάζει… ότι τον γελοίο κανένας δεν τον σέβεται και ακόμα χειρότερο ούτε κι ο ίδιος τον εαυτό του.