Παρουσιάστηκε το «Κβάντι» του Μίνου Ευσταθιάδη στο Πίξελbooks

Είναι εξαιρετικά θετικό και ελπιδοφόρο που σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται και να προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες εκδηλώσεις για παρουσιάσεις βιβλίων.

Η αποχή τόσο καιρό από τη διά ζώσης επαφή με τους συγγραφείς και το έργο τους, δημιούργησε πλήθος διψασμένων βιβλιόφιλων, οι οποίοι με την παρουσία τους καταδεικνύουν τη στέρησή τους.

Αυτό έγινε εμφανές το βράδυ της Τετάρτης 27 Απριλίου, οπότε o όμορφος χώρος του Πίξελbooks γέμισε από φανατικούς του βιβλίου, οι οποίοι παρακολούθησαν την παρουσίαση του μυθιστορήματος «Κβάντι» (εκδ. Ικαρος) του Μίνου Ευσταθιάδη. Με τον φιλόλογο Γιάννη Δημογιάννη, την ψυχολόγο Μαριανή Παπανικολάου και τον ίδιο τον συγγραφέα στο πάνελ.

Μετά τις εισηγήσεις των δύο ομιλητών, που έβαλαν το κοινό στο κλίμα του βιβλίου χωρίς να κάνουν, ως όφειλαν, κανένα σπόιλερ (κακή συνήθεια), ο Μίνως Ευσταθιάδης εξήγησε πώς έγραψε το βιβλίο του, το οποίο ξεκινάει με έναν φόνο στο Παρίσι και το μυστήριο που τον καλύπτει και προσπαθεί να εξιχνιάσει ο γνωστός μας από τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα ιδιωτικός ντετέκτιβ Κρις Πάπας, φτάνει ως τα βάθη της Μαύρης Ηπείρου:

«Ταξίδεψα στην Αφρική τρεις φορές, εκ των οποίων τις δύο για να κάνω σερφ. Διασχίζοντας λοιπόν τη Μαύρη Ηπειρο, είχα ξεχάσει και τις δυο φορές τον λόγο που είχα πάει, γιατί το σοκ που είχα ζήσει περνώντας από αυτά τα μέρη ήταν τεράστιο. Δεν υπάρχουν κανόνες, ασφάλεια, φαγητό, νερό, τίποτα. Ηθελα λοιπόν να γράψω γι’ αυτά. Το βιβλίο δεν είναι κοινωνική ή πολιτική ανάλυση για το αφρικανικό δράμα, γιατί περί δράματος πρόκειται, αλλά μια αποτύπωση, σε μια πολύ μικρή εικόνα, των όσων συμβαίνουν εκεί».

«Ληστεύουμε τον πλανήτη» πρόσθεσε ο συγγραφέας, «και η Αφρική είναι από αυτά τα μέρη που ληστεύουμε συστηματικά. Με επιμονή χωρίς καμιά τύψη. Ο,τι έχει βγάλει αυτή η ήπειρος, σε ορυκτά, τα έχουμε πάρει και τα χρησιμοποιούμε καθημερινά (υπολογιστές, κινητά κ.λπ.) χωρίς να ενδιαφερόμαστε τι συμβαίνει εκεί κάτω:

Εγκλημα, θάνατοι, βιασμοί, συμμορίες… Εμείς, ο δυτικός κόσμος χρηματοδοτούμε το μακελειό που γίνεται εκεί κάτω χωρίς να έχουμε ιδέα».

Πέρα, λοιπόν, από την ιστορία που έγραψε, «προσπάθησα να πω κάτι γι’ αυτό τον πανέμορφο τόπο, τον οποίο αν και επισκέφτηκα τρεις φορές μόνο, νιώθω ότι κάτι συνέβη μέσα μου και τον αγαπώ» κατέληξε ο Μίνως Ευσταθιάδης.