Εχει γούστο να είναι έτσι τα πράγματα!
Του Ντίνου Λασκαράτου, Επίτιμος Δικηγόρος.
Οι άνθρωποι εκτός από νερό, φαϊ, κινητό κτλ., χρειάζονται για να ζήσουν και έναν ρεπόρτερ γιά να τους κρατάει σε επαφή με
την πραγματικότητα, καθώς και έναν παραμυθά γιά να τους
προφυλάσσει από αυτήν. Ετσι επιτυγχάνεται μια ισορροπία. Δυστυχώς όμως οι ρεπόρτερ δεν κάθονται ήσυχα και προσπαθούν να κάνουν το ρεπορτάζ κάπως σαν παραμύθι, για να είναι πιό πιασάρικο, και οι παραμυθάδες κοπιάζουν να δώσουν στο
παραμύθι τους έναν αέρα ρεπορτάζ γιά να φαίνεται πιο
ρεαλιστικό. Αυτό όμως μπερδεύει τα πράγματα.
Μετά από αυτή την εισαγωγή θα προσπαθήσω να σας πώ μιά ιστορία που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, και ελπίζω να κρατήσει καλή παρέα στο καφεδάκι σας.
Τέλη του 827 μ.Χ., σαλπάρισε απο την Βενετία o “Αγιος Νικόλαος,” ένα εμπορικό πλοίο με προορισμό την Αλεξάνδρεια. Πλοίαρχος ήταν ο Μπόνο ντα Μαλαμόκκο και υποπλοίαρχος ο Ανδρέας ντα Τορτσέλλο πιό γνωστός με το παρατσούκλι ο “Χωριάτης” (Rustico).
Ο “Αγιος Νικόλαος” εκτελούσε μυστική αποστολή του Δόγη της Βενετίας και ούτε λίγο ούτε πολύ, αντικείμενο είχε την απαγωγή του λειψάνου του Αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστή απο την Αλεξάνδρεια και τη μεταφορά του στην Βενετία. Εφθασε που λέτε το πλοίο στην Αλεξάνδρεια, και οι δύο βενετσιάνοι άρχισαν τά πάρε δώσε με τους δύο μοναχούς που φύλαγαν το λείψανο του Αγίου Μάρκου, τον Σταυράκιο και τον τον Θεόδωρο. Τελικά το λείψανο του Ευαγγελιστή μεταφέρθηκε στόν “Αγιο Νικόλαο” κρυμμένο κάτω από φορτίο παστού χοιρινού. Μαζύ μπαρκάρισαν και οι δύο μοναχοί. Οι άραβες τελωνειακοί έκαναν έναν τυπικό έλεγχο στό φορτίο, που για αυτούς ήταν “ακάθαρτο” (χοιρινό) και έδωσαν απόπλου. Τό πλοίο κατά την επιστροφή βρήκε πολύ κακό
καιρό και παρά λίγο να σκυλοπνιγούν. Πολύ ωραία θα ήταν να
είχαν βρεί προσωρινό καταφύγιο στην Πάτρα, αλλά ατυχώς δεν
προέκυψε κάτι σχετικό απο το ρεπορτάζ. Τελικά ο “Αγιος
Νικόλαος” έφθασε στην Βενετία την 31η Ιανουαρίου του 828 μ.Χ., όπου το λείψανο έγινε πανηγυρικά δεκτό.
Η Βενετία, πρίν μεγαλοπιαστεί και γίνει “Βασίλισσα της Αδριατικής” και “Γαληνοτάτη,” είχε ως πολιούχο έναν έλληνα Αγιο. Τόν Αγιο Θεόδωρο τόν τήρωνα (δηλαδή τον νεοσύλλεκτο) , απο την Αμάσεια του Εύξεινου Πόντου. Οι Βενετσιάνοι τον αποκαλούσαν “Σάν Τόνταρο.” Ομως η Βενετία είχε μεγάλες φιλοδοξίες και καταχάρηκε όταν απέκτησε το λείψανο του Αγίου Μάρκου, που έγινε (και παραμένει) ο πολιούχος της Βενετίας, και μαζί απέκτησε και το σύμβολο του Ευαγγελιστή, το γνωστό φτερωτό λιοντάρι πού κρατάει το ευαγγέλιο του Μάρκου.
Ανήκει όμως πράγματι το λείψανο στον Αγιο Μάρκο, η μήπως είναι κάποιου άλλου; Το 323 π.Χ., αποχαιρέτισε τα εγκόσμια ο μέγας Αλέξανδρος. Τό σώμα του ταριχεύθηκε και επρόκειτο να μεταφερθεί στις Αιγές της Μακεδονίας (σημερινή Βεργίνα) προκειμένου να ταφεί. Ο εκ των διαδόχων του Αλέξανδρου στρατηγός Περδίκκας ανέλαβε την όλη επιχείρηση. Νά σου όμως άλλος επίγονος και στρατηγός, ο Πτολεμαίος ο οποίος αρπάζει το σώμα του Αλέξανδρου και το μεταφέρει στην Αίγυπτο το 321 π.Χ. Καταφθάνει αμέσως ο Περδίκκας με στρατό για να ανακτήσει το σώμα του μεγάλου στρατηλάτη, ο στρατός του όμως στασιάζει στις όχθες του Νείλου και ο Περδίκκας δολοφονείται. Ο Πτολεμαίος τοποθετεί τον ταριχευμένο Αλέξανδρο στην Μέμφιδα και πολύ αργότερα ο μέγας πολέμαρχος αναπαύθηκε στην Αλεξάνδρεια σε ένα εντυπωσιακό ταφικό μνημείο το “Σήμα.”
Τον τάφο του Αλέξανδρου επισκέφθηκαν οι Ρωμαίοι ηγέτες της εποχής, αναμεσά τους ο Ιούλιος Καίσαρ και ο πρώτος ρωμαίος αυτοκράτορας ο Οκταβιανός Αύγουστος. Ο νικητής του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Τήν επίσκεψη του αυτοκράτορα Οκταβιανού στό λείψανο του Αλέξανδρου μας δίνει πολύ γλαφυρά στά ελληνικά ο Δίων ο Κάσσιος (155-235 μ.Χ.) ρωμαίος με ελληνίδα μάνα, ιστορικός και πολιτικός. Στήν πολύτομη ρωμαϊκή ιστορία του (Βιβλίο 51, παρ. 16.5) ο Δίων μας περιγράφει ότι ο Οκταβιανός “μετά ταύτα το μεν Αλεξάνδρου σώμα είδε και αυτού και προσήψατο, ώστε τι της ρινός, ως φασί, θραυσθήναι.” Μάλιστα. Ο αυτοκράτορας άγγιξε τον ταριχευμένο Αλέξανδρο και του έσπασε ένα κομάτι από την μύτη!
Ο τάφος τελικά σφραγίστηκε και έκλεισε γιά το κοινό το 215 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Καρακάλλα. Αργότερα στα χρόνια της επικράτησης του χριστιανισμού, το Μαυσωλείο του Αλέξανδρου πήρε τον χαρακτήρα ειδωλολατρικού μνημείου, και βρέθηκε και αυτό στή δίνη των καταστροφών που προξένησαν φανατικοί μοναχοί υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο, γύρω στα 390 μ.Χ. Ετσι ο τάφος και το λείψανο του Αλέξανδρου χάνονται από το προσκήνιο, σε σημείο που ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος να αναρωτιέται “που γαρ ειπέ μοι το σήμα Αλεξάνδρου δείξου μοι.” Διαπιστώνοντας έτσι έμμεσα με το ρητορικό αυτό ερώτημα, την άγνοια πλέον της ύπαρξης του τάφου (σήματος) και του λειψάνου.
Την ίδια εποχή που χάνονται τα ίχνη του λειψάνου του Αλέξανδρου, εμφανίζεται το λείψανο του Αγίου Μάρκου. Ο Αγιος Μάρκος μαρτύρησε το 68 μ.Χ., με τον αλεξανδρινό όχλο να σέρνει στούς δρόμους με ένα σχοινί δεμένο στο λαιμό, το σώμα του Μάρκου, το οποίο μετά έκαψαν, μέχρι να το πάρουν με κίνδυνο της ζωής τους ευσεβείς χριστιανοί. Είναι πρακτικά αδύνατο να ταριχεύθηκε το σώμα του Αγίου Μάρκου, πέραν του ότι η ταρίχευση ήταν εκτός χριστιανικής πρακτικής. Μένει λοιπόν το ερώτημα τίνος ήταν το ταριχευμένο λείψανο που “ξαφνικά” εμφανίζεται ως λείψανο του Αγίου Μάρκου, ίσως για να σωθεί από τους φανατικούς κυνηγούς των ειδωλολατρικών μνημείων; Μήπως του Μεγάλου Αλέξανδρου; Και τι δουλειά έχουν στην κρύπτη της βασιλικής του Αγίου Μάρκου στην Βενετία, ανάγλυφα πού παριστάνουν μιά ασπίδα με τόν μακεδονικό ήλιο και τμήματα μακεδονικών όπλων (δόρατος, ξίφους και κνημίδων); Τό ερώτημα απασχολεί ερευνητές και σήμερα, με αίτημα έρευνας από ιταλούς αρχαιολόγους το 2005 και το 2009 και τις εκκλησιαστικές Αρχές να απαντούν ότι το θέμα έχει ξεκαθαρίσει από το 1815, όταν το λείψανο εξέτασε οπτικά ο ιστορικός Leonardo Manin, ανηψιός του τελευταίου Δόγη. Λέτε ο Μεγαλέξανδρος να αναπαύεται στη Βενετία;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
