Μίκης Θεοδωράκης: Η τελευταία παρακαταθήκη

Θεόδωρος Καμπέρος

Και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, αναρωτηθήκαμε σοβαρά για αυτήν την τελευταία επιθυμία του Μίκη να κηδευτεί σαν κομουνιστής. Βεβαίως θα υπάρξουν πολλοί που θα ισχυριστούν, ποιος είσαι εσύ που προσπαθείς να ερμηνεύσεις τη βούληση και την έκφραση ενός συμβόλου με το διαμέτρημα του μεγάλου μας μουσικού, οραματιστή, στοχαστή; Κάποιοι ίσως αποδώσουν ασέβεια , αμετροέπεια ή και θράσος. Ωστόσο εγώ πιστεύω ότι δημοσιοποιώντας την επιθυμία του, πρόθεση του ήταν ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή να προσφέρει τροφή για σκέψη και προβληματισμό στους συμπατριώτες του και σε όσους άλλους ενδιαφέρονται να μοιραστούν αυτή την τελευταία βούληση-κληρονομιά του.

Ο Μίκης έζησε σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων, αλλαγών, εντάσεων. Είδε τον κόσμο να στροβιλίζεται μέσα από καταστροφικούς πολέμους, από ιδεολογίες, όπως ο φασισμός που οδήγησε σε πράξεις που έχουμε κάθε λόγο να ντρεπόμαστε, ως ανθρώπινο είδος.
Έζησε όμως και τον αγώνα για έναν καλλίτερο κόσμο, με την ελπίδα προς τον τότε υπαρκτό σοσιαλισμό.

Ένιωσε την χαρά της πάλης, τον κατατρεγμό και τις κακουχίες, την περιφρόνηση προς τα πρόσωπα των βασανιστών του, την δύναμη του δικαίου, την εσωτερική ισχύ της βαθιάς πίστης σε ιδανικά και αξίες. Ένιωσε όμως και την δύναμη του χρόνου, που δοκιμάζει τα πάντα, του πανδαμάτορα που αποσαθρώνει καταστρέφει, αλλοιώνει ….Θύμα και αυτός ο ίδιος σε μια τέτοια πολυτάραχη ζωή.

Στα χρόνια που πέρναγαν έβλεπε τα πάντα γύρω του να αλλάζουν . Το πολιτικό οικοδόμημα, φάρος εκείνα τα χρόνια για πολλούς οραματιστές του κόσμου, να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος και ο τελευταίος ηγέτης του να διαφημίζει την πίτσα Hat. Έβλεπε και όλα τα άλλα, που βλέπουμε και εμείς όλοι. Την αλαζονεία της μεγάλης Δύναμης, αυτή των ισχυρών του κόσμου, τις εξελίξεις της τεχνολογίας που αδυνατείς να παρακολουθήσεις, την παγκοσμιοποίηση.

Και την τύχη της χώρας του να παραδέρνει, να δοκιμάζεται η συνοχή της, μέσα από την πολιτική σύγκρουση, να απειλείται , να κινδυνεύει να καταρρεύσει κάτω από μια βαθιά οικονομική κρίση Και έπρεπε να είναι παρών, γνωρίζοντας ότι η εμπλοκή του μπορεί να τον οδηγήσει και σε λάθη, σε δυσαρέσκειες , ακόμα και φίλοι του να τον απορρίψουν. Όμως αυτός εκεί, βράχος, εμπιστεύεται την Ψυχή του, θέλει να προσφέρει, να επιστρέψει πίσω, κάτι από αυτό που τόσο πλούσια προικίσθηκε. Ένα ταλέντο προσδεδεμένο και αλληλένδετο με την έμπνευση που συνδέεται από τους μεγάλους αγώνες, τα μεγάλα μεγέθη.

Και φτάνει η ώρα του τελικού του απολογισμού. Γνωρίζει ότι η πολυτάραχη ζωή του θα αναλυθεί από πολλούς. Πολλοί θα τον εξηγήσουν, θα τον κριτικάρουν, θα απορρίψουν πράξεις του, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν να σφετεριστούν προς όφελός τους κάποιες από αυτές .
Όμως για αυτόν όλα αυτά πλέον μοιάζουν με λεπτομέρειες. Γνωρίζει ότι φτάνει πλέον η ώρα.
«Θέλω να φύγω σαν κουμουνιστής» δηλώνει . Η ιδεολογία της αρχέτυπης δικαιοσύνης , της ισότητας των ανθρώπων, τις δικαίωσης των αγώνων μένει εκεί ίδια.

Ο στόχος παραμένει σταθερός. Είναι ο μόνος που μπορεί να περιβάλει με αξίες οικουμενικές τις πολιτικές που καθορίζουν την μοίρα των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Που μπορεί να κάνει την ζωή τους καλύτερη.
.Και είναι αυτός που μπορεί να κάνει τα ταλέντα να μεγαλουργούν, τα μυαλά να ανθίζουν προς όφελος μιας παγκόσμιας Άνοιξης.
Αυτή μόνο μπορεί να είναι η τελευταία του παρακαταθήκη.
Από έναν άνθρωπο τόσο προικισμένο, τόσο χορτασμένο, που μπορεί να νιώθει αγάπη .
Και αφήνει για το τέλος.
Να γίνουν όμως σεβαστοί και οι αγώνες μου για ενότητα των Ελλήνων.
Η ιδεολογία είναι πολιτισμός και ο πολιτισμός είναι ιδεολογία.
Σε ευχαριστούμε Μίκη….
Αθάνατος.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News