Τα παιδιά μας τα έχουν για τον Καιάδα – Συγκλονίζει η Βασιλική Μπασκούτα, μητέρα δύο παιδιών με αυτισμό

Μαρίνα Ριζογιάννη

Εν έτει 2024 χιλιάδες άτομα που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού παραμένουν αόρατοι ανάμεσά μας. Οι οικογένειές τους βιώνουν έναν Γολγοθά χωρίς τέλος, αγωνιζόμενοι για τα αυτονόητα που αφορούν στη διάγνωση, τη θεραπευτική στήριξη, την εκπαίδευση και τη διαβίωση των παιδιών τους.

Η ημερίδα που διοργάνωσε το Σωματείο Γονέων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Αχαΐας «ΜΙΤΟΣ» με πρόεδρο τον Θωμά Γκορίλα, προχθές το απόγευμα στην Αγορά Αργύρη, έφερε στην επιφάνεια με τον πιο ηχηρό τρόπο τα άτομα με αυτισμό, τις ανάγκες τους, καθώς και την απραξία της κεντρικής και της τοπικής διοίκησης σε σχέση με τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους.

Συγκλόνισε η Βασιλική Μπασκούτα, μητέρα δύο παιδιών και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΚ) Αχαΐας, καταθέτοντας το προσωπικό της βίωμα.

«Θέλω να με θυμάστε εμένα και όλες τις οικογένειες που μεγαλώνουμε παιδιά με αυτισμό όχι μόνο την 2α Απριλίου, αλλά κάθε μέρα, για να γίνει η κοινωνία μας καλύτερη. Γιατί θεωρώ ότι εμείς ως γονείς και τα παιδιά μας αξίζουμε μία θέση σε αυτήν» ανέφερε και πρόσθεσε:

«Το 2008 γέννησα τον πρώτο μου γιο, τον Χρήστο. Μέχρι και 16 μηνών το παιδί μου είχε μία τυπική ανάπτυξη. Στους 22 μήνες κάνει απώλεια κεκτημένων και σταματάει να με κοιτάει, να γυρίζει όταν άκουγε το όνομά του, να καταλαβαίνει τι του λέω, να εκτελεί εντολές. Τον θυμάμαι να στερεοτυπεί με ένα σφυράκι που χτυπούσε συνεχόμενα το τραπέζι του σαλονιού και μ’ ένα ντιβιντί διάρκειας 30 δευτερολέπτων που το έβαζε να παίζει και να ξαναπαίζει. Εγώ δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει, προσπαθούσα να τον σταματήσω και το παιδί φυσικά τσίριζε.

Ο πρώτος άνθρωπος που απευθύνθηκα ήταν η παιδίατρός μας. Ευτυχώς είχα την τύχη να γνωρίζει για τον αυτισμό και το λέω αυτό διότι δυστυχώς δεν γνωρίζουν όλοι οι παιδίατροι και αποδίδουν πολλά συμπτώματα στην ηλικία. Από τότε ξεκίνησα μία σειρά εξετάσεων, ώστε να αποκλείσουμε και κάποιο παθολογικό αίτιο. Όσο προγραμμάτιζα αυτές τις εξετάσεις παράλληλά διάβαζα για τον αυτισμό. Όταν έμαθα ότι πρόκειται για ισόβια αναπηρία, έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές, πηγαίνοντας να πάρω αποτελέσματα εξετάσεων, να εύχομαι το παιδί μου να έχει κάτι παθολογικό.

Ποια μάνα θα το ζητούσε αυτό για το παιδί της; Το ζήτησα εγώ για τον Χρήστο. Οι εξετάσεις βγήκαν όλες άριστες και τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς της αναζήτησης βοήθειας. Τι να κάνω; Πού να πάω; Δεν έπρεπε να υπάρχει ένας δημόσιος φορέας να απευθυνόμαστε και να μας καθοδηγούν, ώστε έγκαιρα να βοηθάμε το παιδί μας; Αυτό συνέβαινε κι αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα. Έψαχνα να βρω έναν γιατρό να με κατευθύνει. Άκουσα εντελώς αντιφατικές απόψεις μέχρι που κάποιος μου είπε ότι το παιδί μου είναι “καμένο χαρτί’’. Δεν ήθελα άλλη διάγνωση, ήθελα να με κατευθύνουν για να βοηθήσω το παιδί μου. Ξεκίνησα λογοθεραπεία, εργοθεραπεία κ.ά. και μαζί με αυτό κι εγώ, ώστε να μπορώ να επικοινωνώ μαζί του…

Το 2012 έφερα στον κόσμο τον δεύτερο γιο μου, τον Δαμιανό. Ήταν ένα διαφορετικό παιδί, αλλά υποψιασμένη από τον Χρήστο εντόπισα από τους πρώτους μήνες κάποια σημάδια. Το πώς δεν έχασα το μυαλό μου τότε δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Έτσι φτάσαμε να έχουμε δύο παιδιά με αυτισμό. Αυτό πέραν των άλλων σήμαινε τα διπλά έξοδα για τη θεραπεία τους και τη φροντίδα τους. Ως παράδειγμα σας αναφέρω όταν πας το παιδί σου στο κολυμβητήριο πληρώνεις 40 ευρώ τον μήνα. Αν πας το αυτιστικό παιδί στο κολυμβητήριο πληρώνεις 50 ευρώ την ώρα, διότι γίνεται ατομικό μάθημα.

Αντίστοιχα, για 30 λεπτά ιππασίας πρέπει να πληρώσεις 30 ευρώ. Αλλά και υγειονομικά δεν υπάρχει καμία κρατική μέριμνα. Χρειάστηκε να κάνει δύο απονευρώσεις ο Χρήστος και δεν τον δέχονταν στα δημόσια νοσοκομεία. Ετσι χρειάστηκε να βρούμε στον ιδιωτικό τομέα γιατρό, χειρουργική αίθουσα, αναισθησιολόγο και πολλά άλλα, ώστε να αντιμετωπιστεί το οδοντιατρικό πρόβλημα. Δεν σας κρύβω ότι ζούμε με τον φόβο μήπως τα παιδιά μας χρειαστούν νοσηλεία, διότι δεν υπάρχει καμία μέριμνα. Τα δικά μας παιδιά είναι στον Καιάδα…».

Αναφερόμενη στην εκπαίδευση, η κ. Μπασκούτα περιέγραψε μία ακανθώδη πορεία από τον παιδικό σταθμό μέχρι το λύκειο. Κλειστές πόρτες και αρνήσεις αποδοχής, σχολεία σε ακατάλληλα κτίρια, χωρίς εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς, με αποτέλεσμα να προσφέρουν στην καλύτερη των περιπτώσεων απλή φύλαξη.

«Ζούμε απομονωμένοι και απελπισμένοι. Η εργασία για τους δύο γονείς είναι πολυτέλεια. Πρέπει να υπάρχουν παππούδες ή γιαγιάδες υγιείς και δυναμικοί για να αναλάβουν τη φύλαξη των παιδιών. Εμένα ήρθε η μητέρα μου από το εξωτερικό για να μπορέσει να εργαστεί ο σύζυγός μου. Η Πολιτεία είναι απούσα. Η κοινωνία είναι πολύ πίσω. Δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται το παιδί με αυτισμό. Φτάνεις να είσαι μόνος σου. Τα παιδιά μας χρειάζονται στέγες και δομές χωρίς λίστες αναμονής, να μπορούμε οι γονείς να ξεφύγουμε, να πάμε να εργαστούμε και ακολούθως να έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι μας με ηρεμία, ώστε να τα φροντίσουμε όπως πρέπει».

Διαβάστε επίσης: 

Γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους: Σοκάρουν οι διάλογοι μετά τη δολοφονία της Κυριακής – ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητά την άσκηση ποινικής δίωξης στους 11 βουλευτές των Σπαρτιατών και στον Κασιδιάρη – Ανεξαρτητοποιήθηκε ο Γιώργος Μανούσος

Δολοφονία στους Αγίους Αναργύρους: «Θανατική ποινή σε όποιον το κάνει αυτό στις γυναίκες» – Τα λόγια του πατέρα της Κυριακής

Βενετία: Βάζει εισιτήριο εισόδου στην πόλη

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News