Δημήτρης Μπαβέλλας: «Η “Λώρα” είναι όλα τα δεινά που πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος για να ολοκληρώσει ένα έργο»

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Η δράση «Σινεμά ο Σταθμός» επιστρέφει και μπορεί φέτος να μην την έχουμε στην Πάτρα, όμως στο γειτονικό Αίγιο, την Τετάρτη 20 ΙΟυλίου και ώρα 21.30, θα προβληθεί η ταινία του Δημήτρη Μπαβέλλα «Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» ενώ παρών θα είναι και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Σε αυτή, βλέπουμε δύο φίλους τον Αντώνη Τιτσάνη και τον Χρήστο Φερτάκη, που συγκατοικούν σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Άνεργοι και πλήρως αποκομμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο, ζουν όπως μπορούν, είτε με τα ελάχιστα έσοδα από τις μικροδουλειές που κάνουν, είτε με τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας του Χρήστου. Τους δυο φίλους ενώνει ο κοινός, πλατωνικός έρωτας για τη Λώρα Ντουράντ, μια μυθική πορνοστάρ της δεκαετίας του ’90, τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι αποφασίζουν κι αυτοί να πάνε κόντρα στην τύχη τους ξεκινώντας την αναζήτηση της Λώρα.

Σήμερα, ο Δημήτρης Μπαβέλλας μιλά στο pelop.gr για την δική του «Λώρα Ντουράντ», τις αναζητήσεις των ηρώων του, τη μουσική και τον ρόλο που παίζει τόσο στη ταινία όσο και στη ζωή του, την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα όσον αφορά τον χώρο του κινηματογράφου κ.ά.

Αν σας ζητούσα να μου περιγράψετε το τι είναι η «Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ», τι θα μου λέγατε και γιατί;

Θα έλεγα ότι είναι ένα ταξίδι στα σύνορα της φαντασίας με την πεζή πραγματικότητα από την οποία όλοι μας θέλουμε λίγο-πολύ να ξεφύγουμε.

Και στην πρώτη σας ταινία στο «Runaway Day» όσο και στην «Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» οι πρωταγωνιστές σας ταξιδεύουν. Τι ψάχνουν πραγματικά;

Στις μέχρι τώρα ταινίες μου (που δεν είναι και πολλές), οι ήρωες αναζητούν την ελευθερία που συνεχώς υπεκφεύγει. Είτε με τη μορφή της Λώρα, είτε με τη μορφή της φυγής από τη μεγαλούπολη. Υπάρχει μια τάση φυγής γενικότερα, η οποία ολοένα και μεγαλώνει με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Τι είναι αυτό που εσείς ψάχνετε; Αν σας ζητούσα να μου πείτε το δικό σας ταξίδι – κυριολεκτικά ή μεταφορικά – ποιο θα ήταν αυτό; Ποια είναι η δική σας «Λώρα Ντουράντ»;

Χα, ωραία ερώτηση. Για μένα η Λώρα απεικονίζει το ταξίδι της δημιουργίας και των πολλών εμποδίων που πρέπει να περάσει ένας σκηνοθέτης για να ολοκληρώσει μια ταινία. Με την ευρύτερη έννοια, είναι όλα τα δεινά που πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος για να ολοκληρώσει ένα έργο. Ένα οποιοδήποτε έργο που για αυτόν έχει τόση σημασία ώστε να αγνοεί την πραγματικότητα προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Όπως οι δύο φίλοι της ταινίας που, απελπισμένοι, ξεκινούν ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η μουσική, που έχει ξεχωριστό, δικό της ρόλο. Τι σημασία παίζει τόσο στην ταινία όσο και στη ζωή σας η μουσική;

Είναι γεγονός ότι, τόσο στις ταινίες όσο και στη ζωή μου, η μουσική παίζει πρωταρχικό ρόλο. Σαν άνθρωπο με κάνει να ηρεμώ και να χαλαρώνω. Σαν σκηνοθέτη με βοηθάει να δίνω ενέργεια στις σκηνές της ταινίας και να δημιουργώ καινούργιο νόημα στα πλάνα συνδυάζοντας την εικόνα με τον ήχο.

Μέχρι να τα διαλύσει όλα η πανδημία, έβαζα μουσική σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Σε ένα από αυτά, το Café Valparaiso Society στο Κουκάκι του συγχωρεμένου φίλου μου Μάριου Μπότσαρη (που ερμηνεύει και ένα μικρό ρόλο στην ταινία), είχα ακούσει μια φοβερή κουβέντα από μία πελάτισσα: «Η μουσική είναι κάτι τόσο όμορφο που λειτουργεί σαν διεγερτικό, δεν πρέπει να ακούμε πολύ και σε μεγάλες δόσεις».

Πάντως σε σχέση με τη Λώρα, μας προξενεί ακόμα εντύπωση το γεγονός ότι ο Γιώργος Μπουσούνης δεν ήταν υποψήφιος με το πρωτότυπο σάουντρακ της ταινίας στα λεγόμενα βραβεία «Ίρις» του 2021.

Η «Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία και τα τελευταία χρόνια μιλάμε για μία αναγέννηση του ελληνικού κινηματογράφου. Ποια είναι όμως η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα όσον αφορά την δημιουργία και παραγωγή ταινιών; Πόσο «ρόδινα» είναι τα πράγματα;

Για την παραγωγή νομίζω ότι όσοι ασχολούμαστε με αυτή τη δουλειά, γνωρίζουμε πως τα πράγματα μόνο ρόδινα δεν είναι. Συνεχίζουμε ωστόσο να προσπαθούμε για ότι καλύτερο με την απαράμιλλη βοήθεια των συνεργατών μας που αποτελούν κάτι σαν δεύτερη οικογένεια για τον κάθε σκηνοθέτη.

Θέλω να σταθώ όμως σε κάτι που μου έκανε κακή εντύπωση και αναφέρομαι στις φετινές επιλογές του Φεστιβάλ Δράμας. Δεν αμφιβάλλω ότι οι ταινίες που θα διαγωνιστούν είναι σε ψηλό επίπεδο. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως είναι γιατί ταινίες σκηνοθετών όπως ο Γιώργος Ευθυμίου, ο Κυρηναίος Παπαδημάτος και ο Αλέξης Χατζηγιάννης αποκλείστηκαν από το πρόγραμμα. Ο Κυρηναίος Παπαδημάτος είναι ένας αιρετικός εικονοκλάστης με συμμετοχές και βραβεία σε σημαντικά Φεστιβάλ του εξωτερικού. Οπότε είμαι σίγουρος ότι και η τελευταία του μικρού μήκους, που ανήκει μάλιστα στο δύσκολο είδος του animation, έχρηζε μεγαλύτερης προσοχής.

Για τις άλλες δύο ταινίες των σκηνοθετών που αναφέρω μπορώ να μιλήσω πιο συγκεκριμένα αφού τις έχω δει: Η ταινία του Γιώργου Ευθυμίου είναι μια εικαστική κατάδυση σε ένα διαφορετικό κόσμο, γυρισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους υπόνομους των Αθηνών. Έναν κόσμο πλήρως συντονισμένο με το προσωπικό σύμπαν του σκηνοθέτη, γεμάτο από δυνατές συμβολικές εικόνες.

Για την ταινία του Αλέξη Χατζηγιάννη που είχα την τύχη να παρακολουθήσω από την προετοιμασία της, έχω να πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα buddy movies που έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με εξαιρετικό καστ, σφιχτό ρυθμό και ένα πολύ τρυφερό σενάριο βασισμένο σε διήγημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Αν ήταν μεγάλου μήκους ταινία θα έφερνε αρκετά από τα χιλιάδες εισιτήρια που λείπουν στο ελληνικό σινεμά.

Όπως έλεγε και μια παλιότερη ταινία του Κυρηναίου (που είχε προβληθεί στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας) «Πού πάμε»;

Η ταινία παρουσιάζεται στο Αίγιο στο πλαίσιο της δράσης «Σινεμά ο Σταθμός» και μάλιστα σε έναν παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό που ανοίγει ειδικά για την προβολή. Πώς πιστεύετε θα λειτουργήσει ο συνδυασμένος με το ταξίδι αυτός χώρος, σε σχέση με την ταινία;

Καταρχήν είμαι περήφανος που η Λώρα αποτελεί κομμάτι του «Σινεμά ο Σταθμός» γιατί είναι μια εξαιρετική δράση που ξεχώρισε από πέρυσι όταν πρωτοξεκίνησε. Υπάρχει και μια ευχάριστη συγκυρία, η προβολή στο Αίγιο συμπίπτει με τον ένα χρόνο διανομής της ταινίας στη χώρα (βγήκε στις αίθουσες τον Ιούλιο του ’21).

Όπως θα δείτε, οι φίλοι της ταινίας ταξιδεύουν με διάφορα μέσα: Αυτοκίνητα, τελεφερίκ, ακόμη και με τα πόδια. Γιατί λοιπόν να μην τους δούμε να κάνουν το ταξίδι τους μέσα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό; Μου φαίνεται εξαιρετική ιδέα!

• Η ενέργεια τελεί υπό τη Διοργάνωση της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, με την αρωγή του Δήμου Αιγιαλείας, της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Αιγιαλείας, του ΟΣΕ και της Κινηματογραφικής Λέσχης Αιγίου. Είσοδος ελεύθερη.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News