Κωνσταντίνος Μάγνης

Μια γυναίκα αποχαιρετά τη μητέρα της σε ένα άσημο, πρόχειρο και αφρόντιστο νεκροταφείο στο βομβαρδισμένο Ντνιέπρ της Ουκρανίας.

Το λυπημένο βλέμμα, γεμάτο από το νόημα του προσωπικού απολογισμού, συναντιέται με το άψυχο σώμα σε έναν ποιητικό διάλογο του ενός με το άπειρο της ζωής, των δεδομένων της, των πεπραγμένων, των θεωρητικών δυνατοτήτων και πιθανοτήτων που ακυρώθηκαν από την τυχαιότητα ή από επιλογές της βούλησης και της στιγμής.

Μια τεράστια στιγμή για τον άνθρωπο, και ταυτόχρονα ασήμαντη, όσο ο άνθρωπος.