ΕΠΟΧΗ covid: Υπάρχει ελπίδα; «Δευτεροετείς στα έδρανα της πανδημίας»
ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΤΣΙΦΑ*
Δευτεροετείς φοιτητές στα έδρανα της πανδημίας, τι έχουμε αποκομίσει;
Οι ειδικοί (λοιμωξιολόγοι κλπ) μας επιδαψίλευσαν δυσθεώρητο όγκο εκλαϊκευμένης γνώσης αναφορικώς προς τον ιό: τι είναι ο COVID-19, πώς αντιμετωπίζεται, ποια τα μέτρα κοινωνικής και ατομικής προστασίας. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι ευρίσκεται σε άγνοια ή να σφυρίζει αδιάφορα.
Το πολιτικό σύστημα δεν λοξοδρόμησε ούτε λεπτό από τη μεταπολιτευτική μανιέρα του, σκυλεύοντας τα κουφάρια που καταλείπει η πανδημία: Η μεν κυβέρνηση, αποκλειστικώς υπεύθυνη για τη διαχείριση, απομειώνει τα σφάλματά της και ακκίζεται περί δήθεν πανευρωπαϊκών επιτευγμάτων (άλλα λένε οι ευρωπαϊκοί δείκτες πια). Η αντιπολίτευση μονολογεί στείρες καταγγελίες, ισοπεδώνοντας κάθε προσπάθεια και δίχως δικές της εποικοδομητικές προτάσεις. Περί άλλων τυρβάζουν αμφότεροι, είναι προφανές. Στο τέλος της εξίσωσης του πολιτικού βίου χάσκει ο διχασμός. Ο πολιτικός κόσμος είναι ασύγχρονος προς τα άγχη του πολίτη.
Νυχθημερόν δεχόμαστε καταιονισμό ασυνάρτητων πληροφοριών από τα ΜΜΕ, όπου οι εναλλασσόμενες εικόνες μετατρέπουν την πραγματικότητα σε θολό τοπίο. Οι κεντρικοί τηλεοπτικοί σταθμοί κραδαίνουν τη ρομφαία της ηθικής στους τηλεθεατές, προς άγραν τηλεθέασης. Επικαλούνται την ατομική ευθύνη και σείουν ασύστολα το δάχτυλο σε όλους εμάς, που και σπίτι μείναμε, και τις δουλειές μας χάσαμε, και οι ζωές μας διαβρώθηκαν.
Σοκ και δέος τα πλάνα από θαλάμους κλινικών COVID και ΜΕΘ. Στα αυτιά μας μαίνεται ο αχός μιας μάχης, που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, εγκιβωτίζοντάς την στους τέσσερις τοίχους των νοσοκομείων. Δεν πρέπει να αγνοούμε, απλώς και μόνο επειδή συνηθίσαμε.
Τέλος, το διαδίκτυο, ω! αυτός ο λαμπρός Ιστός. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους απανταχού συνωμοσιολόγους, που εγκόλπωσαν τα blogs και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καταχρώμενοι του εξαιρετικού αυτού εργαλείου. Αλήθεια, και τι δεν διαβάσαμε! Ψευδείς ειδήσεις γρατσουνίζουν οχληρά τα αυτιά μας αδιάκοπα. Βots και λοιπά άψυχα trolls διασπείρουν όποια θεωρία είχε αραχνιάσει από τις εποχές των Ροδόσταυρων και των Μαγισσών του Μεσαίωνα.
Νυχτώνει, η απαγόρευση πλησιάζει, η πόρτα κάθε νοικοκυριού κλείνει ερμητικά αφήνοντας έξω τον κοπετό. Η οικογένεια συγκεντρώνεται στην εστία της, αποκαμωμένη από τις συνθήκες άλλης μιας ημέρας, που μόλις διέρρευσε κενή. Μιας ημέρας τόσο ίδιας με όλες τις προηγούμενες, σε βαθμό που η έννοια χρόνος και διαδοχή να έχουν καταρρεύσει.
Στο δεύτερο έτος της πανδημίας, ελάχιστα πράγματα μάς είναι άγνωστα πια. Τι πρέπει να πράξουμε;
Πρέπει να απομακρυνθούμε από τη δίνη που βουλιάζουμε και να αναστοχαστούμε τα τεκταινόμενα. Ηρθε η ώρα να μετουσιώσουμε την πληροφορία (καταιγιστική, επαναλαμβανόμενη κι εξαντλητική) σε γνήσια γνώση. Τι σημαίνει αυτό; Ήρθε η ώρα ο καθένας μας να συνδυάσει τις απειράριθμες ψηφίδες που συνέλεξε, να απομακρυνθεί από το ψηφιδωτό που συνέθεσε και να αντικρύσει τη μεγάλη εικόνα. Να αναλογισθεί τι πρέπει πλέον να κάνει, πρωτίστως για το δικό του καλό, για το καλό των οικείων του, για το κοινωνικό σύνολο. Τώρα πια δεν χρειαζόμαστε υποδείξεις αλλά μόνον εσωτερικός αναστοχασμό, κριτική σκέψη, ενεργή λογική. Αυτό δεν μας διαφοροποιεί από τα ζώα άλλωστε;
«Είμαστε όλοι στον υπόνομο, μερικοί από εμάς όμως κοιτάζουν τα άστρα», ψιθυρίζει ο Wilde ανά τους αιώνες…
* Ο Ανδρέας Κότσιφας είναι δικηγόρος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
