Κρίστυ Κουνινιώτη

Μάχιμη δικηγόρος, στιχουργός με πλούσιο δισκογραφικό έργο μαζί με σημαντικούς συνθέτες και ερμηνευτές, αλλά και συνεργασίες με εικαστικούς και σκηνοθέτες συν μια βράβευση στον Διαγωνισμό Λαϊκού Τραγουδιού «Τσιτσάνεια», κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην ποίηση με το «Ψυγείο των ματαιώσεων» (εκδ. Μετρονόμος) κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Η Αιγιώτισσα Γιώτα Βασιλακοπούλου συστήνεται στην «Π», μιλώντας για την πορεία της, την ποιητική της συλλογή, τη δύναμη της γυναίκας, τη σημασία της «πηγής της ρίζας σου».

Πότε και με ποια αφορμή θυμάστε τον εαυτό σας να πλέκει στίχους; Αυτό το ταξίδι ξεκίνησε κρυφά, από πολύ μικρή ηλικία. Νομίζω το στερητικό περιβάλλον του χωριού σε συνδυασμό με την ανάγκη μου να εκφραστώ, την αγάπη μου για τη μουσική και οι εσωτερικές μου αναζητήσεις οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα.

Ακολουθήσατε τη νομική επειδή…

Ηθελα να βοηθήσω τους αδύνατους, όσους αδικούνται. Να υπερασπιστώ τα δίκια τους. Βέβαια δεν είχα κανένα παράδειγμα στην οικογένεια και καμία επαφή με την πραγματική δικηγορία, υπήρξα αυτό που λένε ουρανοκατέβατη.

Ως στιχουργός, μετράτε σημαντικές συνεργασίες -Κουγιουμτζής Τσεκούρα, Κωχ, Ρικάκη, Ζευγαδέλλης, Πέττα, Γλυκερία, Πασχαλίδης κ.ά.-, καθώς και ένα βραβείο σε Διαγωνισμό…. Πώς θα περιγράφατε την έως τώρα διαδρομή σας;

Κάθε μία συνεργασία με πήγε λίγο πιο παραπέρα στο μονοπάτι της προσωπικής μου αναζήτησης, μου χάρισε φιλίες και με εκπαίδευε ταυτοχρόνως . Κάθε μια είχε τα διδάγματά της και την ομορφιά της. Η επαφή με σκηνοθέτες και ζωγράφους μού έδωσε να καταλάβω ότι η μουσική είναι παντού και όλα έχουν μέτρο και ρυθμό, ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι εμφανές. Φυσικά, για μένα είναι πάντα ζητούμενο η συμπόρευση με αξιόλογους συνθέτες και τραγουδιστές που σέβονται τους δημιουργούς.

Να υποθέσω ότι κρατούσατε στο συρτάρι ποιήματά σας; Και πώς αποφασίσατε να τα συγκεντρώσετε στην πρώτη σας ποιητική συλλογή;

Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή χρειάστηκε αρκετό καιρό να «ζυμωθεί» ώστε να πάρει την τελική της μορφή και χρειάστηκε να ενταχθούν και αφαιρεθούν αρκετά ποιήματα ώστε να καταλήξω, με τη βοήθεια ανθρώπων που γράφουν, τη βοήθεια των οποίων και ζήτησα. Δεν ήταν εύκολο σίγουρα σαν εγχείρημα. Ηταν όμως μονόδρομος.

«Το ψυγείο των ματαιώσεων/και των απογοητεύσεων αδειάζει./Καταβρόχθισα το τελευταίο πικρό ζαχαρωτό/σκέτο δηλητήριο ωριμότητας/χωρίς δάκρυα». Απόσπασμα από το ομότιτλο της συλλογής ποίημα. Διέπεται από μία μελαγχολία, μια συνειδητοποίηση της ήττας; Υπάρχει αόρατο νήμα που τα συνδέει;

Δεν θα έλεγα ότι η συνειδητοποίηση και η παραδοχή για το πέρας των ματαιώσεων αποτελεί παραδοχή ήττας. Το αντίθετο θα έλεγα, μάλλον δύναμη φανερώνει, στο σημείο αυτό της διαδρομής. Αυτό που θεωρώ ότι ενώνει τα συγκεκριμένα ποιήματα είναι ίσως το βάρος που εμπεριέχει η γνώση. Είναι γραμμένα με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό και όχι κατεβασμένο στο πάτωμα.

Στη συλλογή σας συναντάμε τις έννοιες της Σιωπής και της Ελευθερίας. Τι σημαίνουν για εσάς;

Η Σιωπή-παύση είναι μαγική στιγμή στη μουσική και πολύ σημαντική, το ίδιο σημαντική είναι και στη ζωή, κουβαλά όμως πολλά φορτία (αρνητικά και θετικά), είναι επομένως βαρύνουσας σημασίας. Η δε Ελευθερία αποτελεί βασικό συστατικό της προσωπικότητάς μου και δομικό κανόνα βιωσιμότητας στις σχέσεις μου.

«Αντέχω στα λάθη. Δεν κουράζομαι στην αποτυχία./Δεν απογοητεύομαι. Αγαπώ ακατάπαυστα./Βάζω φροντίδα σ’ αυτά που αφήνεις […]» από το ποίημά σας «Γιατί είμαι Γυναίκα». Για όλα όσα τραγικά βιώνει η γυναίκα, ακόμα και σήμερα, ποιες οι σκέψεις σας;

Αυτό το ποίημα μιλά για τη δύναμη της γυναίκας, τη σοφία της, την προνοητικότητά της, τη δύναμή της να αντέχει, να αναγνωρίζει σφάλματα, να δημιουργεί. Πιστεύω ότι η γυναίκα είναι Δύναμη. Αγαπώ τις γυναίκες και πιστεύω σε αυτές, στις σχέσεις τους, στη δύναμή τους, στις αντοχές τους στο μυαλό τους, στις «γέννες» τους. Εχω δυνατές φιλίες με γυναίκες και μακροχρόνιες συνεργασίες. Το μόνο πρόβλημα είναι, κατ’ εμέ, όταν η γυναίκα ανταγωνίζεται την ανδρική σκέψη για να ενταχθεί σε ένα ανταγωνιστικό ανδροκρατούμενο περιβάλλον με αποτέλεσμα να χάνει και το μυαλό της και τη δύναμή της υποτιμώντας τη φύση της.

«Πιστεύεις;/-Πιστεύω/στο φως των ανθρώπων/που έστω κι αργά/στο τέλος πάντα ανατέλλει» από το «Μικροί διάλογοι». Αισιοδοξία αποπνέουν οι στίχοι σας. Εσείς, με τι ματιά ατενίζετε τη ζωή και πώς απαντάτε στα δύσκολα;

Η μόνη λύση σε όλα, το μόνο γιατρικό, είναι η αγάπη, η καλοσύνη και η αποδοχή. Πολλές φορές «σκοντάφτω» στα δύσκολα του χαρακτήρα μου, αλλά η μόνη σωτηρία, τελικά, είναι αυτό το εσωτερικό φως, που φωτίζει τα πράγματα και τα συστήνει με έναν πιο ουσιαστικό και τελικά απλό τρόπο.

Αίγιο. Τι θέση κατέχει στην καρδιά σας η γενέτειρά σας;

Γυρίζω πάντα στο Αίγιο και πολύ συχνά, έχω δεσμούς αίματος και καρδιάς και συνεχώς δημιουργώ και νέες σχέσεις. Δεν έχω αποκοπεί. Με ενδιαφέρει το καθετί που αφορά στον τόπο μου. Προσπαθώ δε και η κόρη μου να γνωρίσει τον τόπο μου και να συνδεθεί μαζί του, να μάθει τις ρίζες της μητέρας της και να βρει και να φτιάξει και τις δικές της κρυψώνες εκεί. Οταν έχεις τόπο δικό σου να καταφύγεις, οι ματαιώσεις αποδυναμώνονται γιατί ξαναβρίσκεις την πηγή της ρίζας σου και ανατροφοδοτείσαι.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News