Κωνσταντίνος Μάγνης

Το αστείο λέει «τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;» και ο Εξαρχάκος φορτώνει, αλλά δεν αντιδρά: Πρέπει να παίξει τον κουνιστό, τον γυναικωτό, με τον εξεζητημένο- ξεφωνημένο, λέμε σήμερα- τρόπο που λάνσαρε η «Φτερού» στις γειτονιές της Αθήνας, και που ο κοινωνικός συρμός εξηγαγε στον («υπέροχο και αξέχαστο») ελληνικό κινηματογράφο, με περσόνες τύπου «Φίφη» με τις οποίες ταυτίστηκε ένας εξαιρετικός θεατρικός ηθοποιός μας, ο Σταύρος Παράβας. Κάγχαζε με τα αστεία αυτά το κοινό, και είχαν τόση πέραση που ο απόηχός τους έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Ακόμα και τώρα, όλο και κάποιος πετάει ένα αστείο κατηγορίες φρούτων Καλαμάτας. Η συκέη ή συκή (Ficus carica domestica) μπήκε στα κατάστιχα της ελληνικής αργκό λόγω των συνειρμών που ενέπνευσαν οι καρποί της ή αντίδραση του φυλλώματός της στον άνεμο. Τρέχα γύρευε. Κάτι ανάλογο συνέβη με το αγγούρι, αλλά περιέργως όχι με το καλαμπόκι, στο οποίο δεν αναγνωρίστηκε εμβληματική αξία. Ο κλάδος δεν διαμαρτυρήθηκε.

Η χρήση της συγκεκριμένης σημειολογίας εντάσσεται στην κατηγορία της ομοφοβίας. Δεν ξέρουμε αν ο όρος ευστοχεί απολύτως. Είναι αλήθεια ότι μεγαλώσαμε με μια φοβικότητα απέναντι στο τρίτο φύλο- πρόσεχε μη σου προτείνει σοκολατάκι ένας άγνωστος στον δρόμο- που συνδυάζεται με ισχυρή δόση αμηχανίας: Αγνοούμε την πραγματικότητα και τη φυσιολογία της ομοφυλοφιλίας- τι είναι, πού φύεται, τι τρώγει, πώς πολλαπλασιάζεται-συνεπώς μας δυσκολεύει η διαχείριση του ζητήματος, για τον λόγο ότι δεν μας εξήγησαν ότι το ζήτημα δεν χρειάζεται καμία διαχείριση. Ο εαυτός μας είναι που χρειάζεται διαχείριση, σε ζητήματα συμπεριφοράς, κουλτούρας και αυτοδιάθεσης.

Η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται στα ελληνικά ήθη ως ελάττωμα και ως απειλή, και στις περιπτώσεις αυτές ενεργοποιείται ο γνωστός μηχανισμός της αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της μείωσης του διαφορετικού και της αίσθησης ότι ανήκεις στην υγιή, ρωμαλέα πλειονότητα. Και επειδή ο «διαφορετικός» ερεθίζει το αίσθημα του αστείου- όπως πάντα συμβαίνει με τις ανατροπές- δεν ήθελε πολύ να αναπτυχθεί μια πιασάρικη κουλτούρα στερεότυπων αστεϊσμών, στην οποία έχουν συμβάλει και ορισμένοι ομοφυλόφιλοι μέσα από παρδαλή επίδειξη της σεξουαλικής τους ταυτότητας που κατέληξε να δυσφημεί τον χώρο και να συντελεί σε μια γενικότερη κοινωνική σύγχυση.

Τα αστεία με τα καλαματιανά φρούτα και με σεξιστικά ήθη στους στρατώνες- τα οποία έγιναν από δημοσιογραφικά βήματα- είναι απόσταγμα βάρβαρης κοινωνικοποίησης και βαρύτατου αισθητικού ελλείμματος, σε συνδυασμό με μειωμένη επίγνωση της σημασίας του δημόσιου ρόλου. Επιτέλους, ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ομοφυλόφιλος, όπως μύριοι άλλοι, και ζει μια γενικά συνηθισμένη ζωή σε προσωπικό επίπεδο, για τα δεδομένα της εποχής μας. Ναι, υπάρχουν αστεία για ομοφυλόφιλους που μας κάνουν να γελάμε- με τα πετυχημένα γελάνε και οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, όπως και οι στρέιτ γελάνε με τα αστεία που σατιρίζουν τις νευρώσεις των στρέιτ- αλλά από ένα σημείο και πέρα Φίφης γίνεται αυτός που καγχάζει με συκολογίας, πτερολογίες και νυφολογίες σαν ηδονοβλεψίας μιας ειδικής μορφής. Ναι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι πιο σοβαρός, όπως κάθε πρόεδρος, όπως καθένας μας, φυσικά. Αν δυσκολεύεται με τη σοβαρότητα, εκεί βρίσκεται το πολιτικό ζήτημα, αλλά αυτό δεν αφορά μόνο εκείνον, ούτε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τη γενικότερη δημόσια και συλλογική ζωή και το ατομικό φαινόμενο ενός εκάστου όλων μας.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News