Η Χιονάτη και η Μάγισσα

Κωνσταντίνος Μάγνης

Διαβάζοντας το παραμύθι της Χιονάτης, μικρός, ήθελε πολλή φαντασία να συλλάβεις μια τέτοια μορφή. Ένα κορίτσι «σαν το χιόνι», με κατάλευκη σάρκα που  να ανακλά μια εσωτερική αγνότητα, η οποία θα την κάνει να συμπαθήσει αμέσως τους δύσμορφους νάνους και να τους καταστήσει μέσα από τη ματιά της συμπαθείς στα μάτια τα δικά μας, αλλά και μια αφέλεια που θα την οδηγήσει στο δάγκωμα του παρ’ ολίγον μοιραίου μήλου. Στο σημείο αυτό το παραμύθι τελειώνει, αλλά η Χιονάτη κυκλοφορεί, δεν μπορεί φυσικά να φανταστεί ότι σύντομα θα κυκλοφορεί τυλιγμένη στα λευκά, ζει τη ζωή ενός σχετικά ανέμελου κοριτσιού, και κατεβαίνει στον δρόμο ανυποψίαστη, όπου την περιμένει η πιο φρικτή ενέδρα που θα μπορούσε να επινοήσει άνθρωπος. Λίγο αργότερα, θα βρεθεί με φοβερούς πόνους στο νοσοκομείο και αφού σχετικά συνέλθει, θα υποστεί την πιο αποτρόπαια εμπειρία: Θα αντικρίσει στον καθρέφτη τις επιπτώσεις της επίθεσης στο πρόσωπό της. Καθρέφτη μου, όχι, δεν είμαι το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο, και δεν θα είμαι ποτέ πια.

Ενάμιση χρόνο μετά, το κορίτσι θα βγει από τους κλειστούς της χώρους για να βρεθεί στο δικαστήριο με συναισθήματα που δεν έχουμε δικαίωμα να εικάσουμε, καθώς άλλωστε μας ξεπερνούν. Είναι προγραμματισμένη η δίκη της μάγισσας, της γυναίκας με το κτηνώδες μίσος, που είναι χαρτογραφημένο μόνο από τους ψυχιάτρους και τους παραμυθάδες. Εκείνη δεν θα εμφανιστεί, ακολουθεί τη γραμμή των δικηγόρων της, είναι μια ένοχος που θα προσπαθήσει απεγνωσμένα να πιαστεί από τις προβλέψεις του κόσμου του δικαίου, βλέπεις το δίκαιο δεν είναι μόνο για τους δίκαιους. Πόσο επαρκείς μπορεί να είναι οι τύψεις για να τιμωρήσουν έναν ένοχο και για να ελαφρύνουν την ψυχή ενός θύματος; Υπάρχει καταδίκη για τη δράστη βαρύτερη από την καταδίκη που έχει ήδη υποστεί το θύμα, αυτή τη δια βίου παραμόρφωση και τις παρεπόμενες συνέπειές της; Ο πολιτισμός μας, δεν την έχει επινοήσει: Το έγκλημα βρίσκεται έξω από τα όρια του ανθρώπινου, όρια που ο πολιτισμός μας δεν θέλει να υπερβεί. Αλλά όταν δεν υπάρχει τεχνικό μέσο ικανό να σου φέρει πίσω αυτά που σου κατέστρεψε η στιγμή, ίσως μια ελάχιστη καταφυγή σου είναι να  ζήσεις την τιμωρία του άλλου. Και ίσως με αυτές τις σκέψεις το κορίτσι πορεύεται προς το δικαστικό μέγαρο, λουσμένη από τη δημόσια προσοχή, τη συμπάθεια, τη συμπαράσταση, τον αναπόφευκτο οίκτο, αλλά δεν ξέρουμε εάν εκείνη περιμένει τόσο αυτά όσο τον θαυμασμό για τη δύναμη: Όταν χάνεις τα πάντα, το μεγάλο όπλο σου είναι η δύναμη να ζήσεις με αυτό και χωρίς αυτά. Αλλά και πάλι, ίσως το κορίτσι αναμετριέται με την απαίτηση της συγκυρίας και βρίσκει τη λύτρωση καταφέρνοντας να ξεπεράσει και να ανταποκριθεί. Αλλά ήδη αμαρτήσαμε: Εικάσαμε σκέψεις ενός ανθρώπου που ζει μια προμηθεϊκή κατάσταση. Αυτό είναι ύβρις.

Τα μάτια πέφτουν πάνω της, μαζί και οι προβολείς, τα φλας, ο φωτισμός ανακλά στις γάζες και το προσωπείο της και το λευκό της δείχνει χιόνι του κύκνου. Θα θέλαμε όλοι να είναι όλο αυτό το όνειρο της Χιονάτης κατά τον λήθαργο που της προκάλεσε το δηλητηριασμένο φρούτο, αλλά δεν είναι.  Στο  ξύπνημά μας από το όνειρο αυτό, οι ιστοί του προσώπου μας είναι στη θέση τους, με τις ανωμαλιούλες του καθενός μας, και αντί να βιώσουμε ενοχή και λύπη για την ευτυχία μας αυτή, γυρίζουμε σελίδα ανακουφισμένοι.  Η ανθρωπιά έχει και αυτή τα όριά της, τελειώνει εκεί που φτάνουν οι κανόνες της αυτοσυντήρησης. Το κορίτσι ίσως υποπτεύεται ότι η μαζική αλληλεγγύη είναι ένα φάρμακο προσωρινής δραστικότητας. Δεν θέλει πολύ παραμύθι. Θέλει να ζήσει με τον εαυτό της όσο καλύτερα μπορεί. Ξέροντας πως θα ζήσουμε εμείς καλύτερα. Είναι φοβερό να ξέρεις πως εσύ είσαι άλλο από όλους τους άλλους, κι αν κάποιος σου πει πως δεν είναι αλήθεια αυτό, τότε θα είναι μεγαλύτερος παραμυθάς και από αυτόν που σκάρωσε Χιονάτες, Νάνους και Πουλάκια που στενοχωριούνται όταν βλέπουν τα κορίτσια να σωριάζονται στο δάπεδο.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω