Η Εθνική μπάσκετ εκπροσωπεί όλο το έθνος, κάποιοι δυστυχώς δεν το βλέπουν έτσι…

Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

«Η Εθνική μας ομάδα εκπροσωπεί όλο το έθνος». Μεγάλη κουβέντα από τον πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης Βαγγέλη Λιόλιο αμέσως μετά την ήττα από το Μαυροβούνιο στο φινάλε των υποχρεώσεων της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντομπάσκετ.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Η κοινή λογική.

Είναι, όμως, αλήθεια για όλους;

Και κοινή λογική για όλους;

Την απάντηση τη δίνουν τα ίδια τα γεγονότα.

Το μπάσκετ για κάποιους είναι λεφτά.

Δεκτό και κατανοητό.

Για κάποιους άλλους, όμως, είναι και λεφτά, είναι και αγάπη.

Θέλετε παραδείγματα για τη δεύτερη κατηγορία;

Φάνης Χριστοδούλου. Στο Ευρωμπάσκετ του 1997 στη δύση της καριέρας του κι ενώ δεν είχε τίποτα να αποδείξει σε κανέναν, έφυγε κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης για να παραστεί στην κηδεία του πατέρα του και μετά από μια ημέρα γύρισε πίσω ξανά για να βοηθήσει την Εθνική ομάδα.
Παναγιώτης Γιαννάκης. Το «τοτέμ» έπαιζε μέχρι τα… 40 φεύγα χωρίς χιαστούς.
Νίκος Ζήσης. Δέχθηκε «δολοφονικό» χτύπημα από τον Βαρεζάο στο Μουντομπάσκετ του 2006 κι έμεινε στην Ιαπωνία για να βρίσκεται δίπλα στους συμπαίκτες του μέχρι το τέλος.

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα. Πολλά. Οπως δυστυχώς υπάρχουν, πλέον, και παραδείγματα προς αποφυγή…

Για απόντες, κουρασμένους, παίκτες που βάζουν πρώτα την ομάδα και όχι την Εθνική ομάδα και κάποιους που σφυρίζουν αδιάφορα. Εξαιρούνται φυσικά οι αποδεδειγμένα τραυματίες.

Συνοψίζουμε: Κάποιοι έμαθαν το μπάσκετ στα τσιμέντα, χωρίς τηλεοράσεις, social media, μεταμεσονύχτικες επισκέψεις στα… καζίνα και ιντσγκραμικές σέλφι με αιθέριες υπάρξεις! Κάποιοι που άφηναν τα πάντα πίσω τους, ξέχναγαν οικογένεια και διακοπές, για να φορέσουν το εθνόσημο και να ταξιδέψουν για την Ελλάδα μέχρι τα πέρατα της οικουμένης. Γι΄ αυτούς δεν υπήρχε… Μύκονος, δεν υπήρχαν σκάφη και κότερα, δεν υπήρχαν διακοπάρες σε τροπικά νησιά. Αυτοί θα είναι για πάντα στο μυαλό μας ως οι διεθνείς παίκτες που αγαπήσαμε. Πρώτα έπαιζαν μπάσκετ και μετά απολάμβαναν το… παντεσπάνι (σημεία των καιρών θα πει κανείς ή… ο tempora o mores στα λατινικά!).

Παράλληλα, η σημερινή Εθνική κληρονομεί τις παθογένειες της τελευταίας 15ετίας. Αφενός οι ομάδες δεν δούλεψαν όπως πρέπει για να παράξουν πρωτογενές υλικό, δηλαδή Ελληνες παίκτες υψηλού επιπέδου κι αφετέρου η σημερινή διοίκηση της ΕΟΚ είναι δυστυχώς κληρονόμος ενός διοικητικού τέλματος και μιας οργανωτικής στασιμότητας από την εποχή των… δεινοσαύρων, με αποτέλεσμα να τρέχει την τελευταία διετία για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα (με βάση, πάντως, όλα όσα παρέλαβε η σημερινή διοίκηση έχει κάνει απίστευτα άλματα προς τα εμπρός!).

Τέλος, θα επιχειρήσουμε και μια προτροπή προς τις ομάδες: Δουλέψτε στην ταχυδύναμη! Δουλέψτε στο σουτ! Το μπάσκετ έχει αλλάξει. Δεν είναι άθλημα… τσούκου-τσούκου και… ντάμπα-ντούμπα! Παράξτε, εντοπίστε και δουλέψτε με γρήγορα, ψηλά, δυνατά και αλτικά παιδιά!

Υ.Γ.: Η ανάληψη της ευθύνης για την αποτυχία στο φετινό Μουντομπάσκετ δείχνει ήθος, μεγαλείο ψυχής και πραγματική αγάπη για το μπάσκετ. Θυμίζουμε τις κρουαζιέρες στις Βενεζουέλες που διοργάνωναν κάποιοι άλλοι μετά από αποτυχίες της Εθνικής. Το παρελθόν δεν ξεχνιέται, η πορεία προς το μέλλον δεν αλλάζει.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω