Κωνσταντίνος Μάγνης

Η Πάτρα είναι  άνεργη. Όχι ο κόσμος της τόσο- κάπως τα κουτσοβολεύουν οι περισσότεροι- όσο η ίδια η πόλη. Βασική της απασχόληση είναι η παροχή στέγης και εφοδίων σε σπουδάζοντες νέους. Η ίδια αυτοαποκαλείται πύλη της δύσης, αυτάρεσκα και με εμμονή σε μύθους που εξωραϊζουν και παρηγορούν, όπως ο θρύλος της κυρά Δέσποινας που πάλι δικά της θα’ ναι τα μεγαλεία του αυτοκρατορικού παρελθόντος, μολονότι η Δέσποινα, ως ταπεινή μεσανατολίτισσα, ένα σπήλαιο είχε για μαιευτήριο και έναν ξυλουργό για σύζυγο. Η Πάτρα αντιθέτως διέπεται από μια ματαιωμένη μεγαλαυχία που παραπέμπει σε σουσουδισμό χωρίς έρεισμα. Το όλο σκηνικό είναι μια επαρχιώτικη πικρή ειρωνεία. Είναι μια πόλη Μπλανς Ντιμπουά.

Χαρακτηριστική της ελληνικής περιφέρειας είναι η μεμψιμοιρία, η φιλοκατήγορη διάθεση και η απαξίωση αλλήλων. Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Αν δεν συμβάλλεις στην ευόδωση πρωτοβουλιών και φιλοδοξιών που ξεπετάγονται εδώ και εκεί, αλλά τις υποδέχεσαι με τοξικό σκώμμα, καταλήγεις στο πανηγυρικό «τα ‘λεγα εγώ» που συνοδεύει πτώσεις αετών και χαρταετών. Το μόνο που μεγάλωσε στην πόλη ήταν η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Αχαϊκή Τράπεζα, η οποία αντιμετωπίστηκε ευμενώς όσο κατάφερνε να ποτίζει τις αυλές των πατρινών, σε ένα γενικότερο περιβάλλον χρηματοπιστωτικού τρα λα λα που ίσχυε σε ολόκληρη τη χώρα.

Η πόλη έχει ισχνές οικονομικές δομές, και αυτό υπονομεύει κάθε της έκφανση. Οι τοπικοί κεφαλαιούχοι αυτό-δημιουργήθηκαν χάρη στις μεταφορές και τις υπηρεσίες, πρωτίστως. Ελάχιστοι στηρίχθηκαν στην παραγωγή, κυρίως λόγω μακράς παράδοσης. Εδώ και πολλά χρόνια, με την εξαίρεση μιας καινοτόμας φαρμακοβιομηχανίας,  σχεδόν τίποτα δεν ξεκινάει από εδώ. Δεν έχει λόγους. Δεν έχει συνθήκες. Δεν έχει αγορά. Δεν έχει κλίμα. Ακόμα και την επωνυμία μιας παλιάς θρυλικής μπύρας, την αξιοποίησε αθηναϊκή εταιρεία, με ενεργές υποδομές στην παραγωγή και το μάρκετινγκ. Εδώ ποιος θα το έκανε;

Οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες, που θα μπορούσαν να καταστρώσουν μια στρατηγική πόλης, με σκοπό την ανάταξη του απο-επενδυτικού φαινομένου μέσα από την οργανωμένη αξιοποίηση του τοπικού φυσικού, ιστορικού, πνευματικού, θρησκευτικού και βέβαια ανθρώπινου κεφαλαίου, είναι κατά βάση και οι ίδιοι παιδιά μιας γενικότερης μετριοκρατίας, που διέπει τις συντεταγμένες και τη φιλοσοφία της τοπικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ακόμα και αν οι ίδιοι δεν είναι μέτριοι, πρέπει μετρίως να κινηθούν, για να μην χάσουν επαφή με το πλήθος, καταδικασμένοι ηγέτης και πλήθος σε μια στασιμότητα που περιγράφει ο Κέσλερ στις παραβολές του που γράφτηκαν πριν 70 χρόνια για την Πάτρα του 2023. Όχι πως ο φιλοαναπτυξιακός λόγος αποτελεί από μόνος του τεκμήριο ποιότητας και μεταρρυθμιστικής δεινότητας. Μιλάμε για καινοτομίες, μιλάμε για θρησκευτικούς τουρισμούς, πετάμε και μερικά μέγκα γιοτ να κάνουν νερά, και αυτό το βαπτίζουμε πρόγραμμα, συνταγμένο λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, με ταυτόσημη ορολογία μεταξύ παρατάξεων και υποψηφίων.

Ο κύκλος δείχνει φαύλος . Για να διαρρηχθεί, θα πρέπει η τοπική κοινωνική ηγεσία να σπάσει ομφάλιους λώρους με τα σημεία αναφοράς της- το κόμμα, ο εαυτός μας, οι αγκυλώσεις μας, τα τοτέμ μας- και να σκεφτεί υπερβατικά, αλλά να δράσει οργανωμένα.

Προς το παρόν περιμένουμε ένα θαλάσσιο μέτωπο να ελευθερωθεί χωρίς καμία μεγάλη ιδέα που θα μπορούσε να προσδώσει χαρακτήρα και αναγνωρισιμότητα στην πόλη. Γιατί δεν έχουμε εμεί ς οι ίδιοι χαρακτήρα, ενώ μας αρκεί η αναγνωρισιμότητα που ικανοποιείται κατά μήκος της Ρήγα Φεραίου. Μεταξύ Αγιαντρέα και Πλατεία Πρώην Ολγας, αυτή είναι η νεότερη ιστορία των Πατρών και το εμβαδόν της  σκέψης μας, ενώ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού βουλιάζουν στην ανωνυμία συνοικιών χωρίς ταυτότητα και στην αφασία της  γκρίνιας και των κοινωνικών δικτύων. Αγώνισμα της ημέρας: να βρούμε να παρκάρουμε.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News