«Λενάκι»: Μια ιστορία που θα ζήλευε και ο Πόε – Παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο του Δημήτρη Ινδαρέ

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Στο Λιθογραφείον, το βράδυ της Πέμπτης ζωντάνεψε η ιστορία της Ελένης, κόρης του άρχοντα Κυρ-Χριστόδουλου και του Ελμάζ-αγά της Μοστενίτσας. Ο λόγος για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του γνωστού Πατρινού σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ «Λενάκι, Δυο φωτιές και δυο κατάρες», που παρουσιάστηκε με πρώτο σταθμό την Πάτρα.

Πρόκειται για ένα στοχαστικό ταξίδι με οδηγό την ακαταμάχητη ανάγκη εξερεύνησης των ριζών σε μια ορεινή κοινότητα της Πελοποννήσου. Η τυχαία ανακάλυψη ενός πάκου εγγράφων στο πατρικό του σπίτι στην Πάτρα οδηγεί τον συγγραφέα σε μια αναζήτηση βάθους επτά γενεών.

Την εκδήλωση προλόγησε η Ελένη Γκίκα από την PIVOT,ενώ αναφερόμενος στο βιβλίο, ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης, μέσα από πέντε κεφάλαια, αναφέρθηκε τόσο στην ιστορία όσο και στον ίδιο τον Δημήτρη Ινδαρέ, τον ευφυή και γενναίο φίλο του από την εφηβική του ηλικία. «Ο Δημήτρης ήταν ταλαντούχος, ήσυχος και ανήσυχος μαζί. Ο πιο ήσυχα ανήσυχος» σημείωσε χαρακτηριστικά συμπληρώνοντας πως από την εφηβεία, ίσως επειδή ήταν ευλογημένος από τις οικογενειακές του καταβολές ήταν ανοικτός ακομπλεξάριστα στην ελληνικότητα.

Αναφερόμενος στο βιβλίο ο Κωνσταντίνος Μάγνης σημείωσε πως πρόκειται για ένα πόνημα δομημένο με κανόνες διατριβής. «Στο “Λενάκι” οι ήρωες δεν είναι ήρωες αλλά πρωταγωνιστές σε μια ιστορία που θα ζήλευε και ο Πόε» ανέφερε συμπληρώνοντας πως πρόκειται για μια ιστορία με στοιχεία ατόφιου δράματος.

Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Κωνσταντίνος Μάγνης, το «Λενάκι» είναι μια ιστορία γεμάτη πιστότητα, αντιηρωική που μας καλεί να αναλογιστούμε το βάρος των κοινωνικών συμβάσεων και των οικογενειακών υποταγών. «Η Ελένη ήταν μια φεμινίστρια η οποία δεν είχε ακούσει για τον φεμινισμό» ανέφερε και έθεσε το ερώτημα «Μπορεί η ελευθερία να είναι ανήθικη;» για να δώσει μόνος του την απάντηση: «Όχι».

Από την πλευρά του, ο λογοτέχνης και ποιητής Κώστας Λογαράς αναφέρθηκε στην δομική συγκρότηση της ιστορίας, από την οποία εξαρτάται η επιτυχημένη πορεία της αφήγησης και η αβανταδόρικη (ή όχι) πλοκή της: «συγκρούσεις, κορυφώσεις, ανατροπές, και κυρίως η αγωνία που κρατάει τον αναγνώστη σε ένταση ως το τέλος και τον καθηλώνει. Αυτές τις αφηγηματικές τεχνικές αξιοποίησε ο Δημήτρης Ινδαρές (γνωρίζοντας άριστα και τη δύναμη τού μοντάζ στην γλώσσα τού κινηματογράφου). Με αποτέλεσμα να συνθέσει τελικά ένα υβριδικό μυθιστόρημα εξαιρετικού ενδιαφέροντος» σημείωσε χαρακτηριστικά.

Ο συμβολισμός τού αφορεσμού και η συμβολή του Ινδαρέ στην Εθνική μας επέτειο

Η λαογράφος και ερευνήτρια Ελένη Ψυχογιού επικεντρώθηκε περισσότερο στο τραγούδι «Πού πας Ελένη από σπερού», σημειώνοντας πως δεν συντέθηκε τότε, στο Λιβάρτζι, αλλά προσάρμοσε την ιστορία της Ελένης και του αγά Ελμάζ σε έναν αρχέτυπο μύθο: στην ετήσια αρπαγή μιας ωραίας νύφης από έναν ξένο απαγωγέα και τον βιασμό της υποχθόνια στα σπλάχνα της γης, κάτι που συμβολίζει την ετήσια αναγέννηση. Φυσικά και πρόκειται για τον μύθο της Περσεφόνης και του Πλούτωνα, αλλά και στην Ωραία Ελένη της Ιλιάδας.

«Το τραγούδι αφορά ένα δραματικό, τοπικό, ιστορικό και παραβατικό γεγονός στο Λιβάρτζι. Συχνά όμως κρύβουν μυστικά τα παραδοσιακά τραγούδια» είπε χαρακτηριστικά, ενώ αναφέρθηκε και στην Αγιαλένη, την οποία στην περιοχή μεταξύ Τριποτάμων, Ηλείας και Αρκαδίας την συνάντησε μετά από έρευνα που έκανε 20 φορές, μέσω σημείων θρησκευτικής λατρείας.

Την αμηχανία του αλλά και την συγκίνησή του δεν έκρυψε ο Δημήτρης Ινδαρές ο οποίος αναφέρθηκε στο ξεκίνημα του βιβλίου, όταν πριν από 10 χρόνια έλαβε ένα τηλεφώνημα από κάποιον ερευνητή από την Αυστραλία που τον ρωτούσε για κάποιον Λάμπρο Ινδαρέ, ο οποίος έγραψε τέσσερα άρθρα πατριωτικού χαρακτήρα, καλώντας τους πολίτες να δημιουργήσουν ένα φιλελληνικό κίνημα.
«Ήξερα ότι ο Λάμπρος ήταν παππούς του πατέρα μου, αλλά δεν ήξερα ότι είχε πάει στην Αυστραλία. Ήξερα επίσης για τον Δημήτρη και την Ελένη αλλά δεν τα είχα συνδέσει» σημείωσε χαρακτηριστικά ξεδιπλώνοντας το νήμα της ιστορίας.

Καταλήγοντας ο κ. Ινδαρές ανέφερε: «Μέσα σε όλη αυτή την σκοτεινιά που βρήκα να υπάρχει και μέσα μου, αυτό που μου δίνει μεγάλη παρηγοριά είναι το τραγούδι και οι στίχοι του. Την κοινότητα την απασχολεί το τραύμα των δύο ερωτευμένων αλλόθρησκων. Ένα τραγούδι γάμου και αναγέννησης, μεταβολίζοντας έτσι ένα κοινωνικό τραύμα».

Και κάπως έτσι έδωσε τον λόγο στους Γιάννη Παναγιωτόπουλο (ταμπουρά και φωνή) και Γωγώ Χρυσανθοπούλου (φωνή) οι οποίοι ερμήνευσαν το δημοτικό τραγούδι «Πού πας Ελένη από σπερού».

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω