Μια «Πέτρα» από τη Σκόπελο! – Η Κατερίνα Ντίνου παρουσιάζει τη ποιητική της συλλογή

Η Κατερίνα Ντίνου γεννήθηκε στη Σκόπελο. Είναι πτυχιούχος της Φαρμακευτικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά την κέρδισε το τραγούδι. Ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός η ίδια, έχει κυκλοφορήσει έξι προσωπικά άλμπουμ και επτά digital single. Εμφανίζεται σε επιλεγμένες μουσικές σκηνές και συναυλίες.

Ανάμεσα στις επιλεκτικές δισκογραφικές συνεργασίες της, ξεχωρίζουν τα τραγούδια που της έχουν εμπιστευθεί έως τώρα οι: Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Σπανός, Νίκος Ζιώγαλας, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Γιώργος Αλουπογιάννης κ.ά.

Το 2022 κυκλοφόρησε το παραμύθι «Η Βασίλισσα και η Αλένια» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Η «Πέτρα αιώνια» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Μετρονόμος.

Με τα εμπνευσμένα ποιήματά της καταφέρνει να ισορροπεί μοναδικά πάνω στο τεντωμένο σχοινί του σουρεαλισμού, ταλαντεύοντας επιδέξια τη γραφίδα της ανάμεσα στο υπερβατικό και στο ρεαλιστικό στοιχείο. Χωρίς υπερβολές και βερμπαλισμούς, αλλά με μια ατόφια, αψιμυθίωτη και ρεαλιστική λογοτεχνική μαγιά, δημιουργεί εικόνες για εκκωφαντικές σιωπές, υποδόριες συναισθηματικές εκρήξεις και ηχηρά σιωπητήρια ξεχασμένων ερώτων.

Η πένα της «κεντάει» το χαρτί με σχοινοτενή επιμονή και επιδεξιότητα, δημιουργώντας ένα φουτουριστικό υφάδι με ονειρικές παραστάσεις του ελικοειδούς παρόντος, σε χρόνο αόριστο. Γραπτά, που δημιουργούν μια ταξιδιάρικη αίσθηση περιπλάνησης στα φιδωτά μονοπάτια του χρόνου, όπου τα ρολόγια ακολουθούν αντίστροφη φορά, δημιουργώντας χειροποίητα όνειρα.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ «ΠΟΤΙΖΕΙ» ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ

Οπως σημειώνει, για την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Ντίνου, ο Βαγγέλης Τασιόπουλος, καταξιωμένος ποιητής και πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης:

«Η Κατερίνα Ντίνου δίνει απλόχερα τα κλειδιά και τους κώδικες, άλλοτε προοικονομώντας τη συνέχεια και ενίοτε παρέχοντας τα απαραίτητα εργαλεία για να τιθασεύεται το συναίσθημα και να τροφοδοτείται με τον ρυθμό η αισθητική απόλαυση.

Η θητεία της στη μουσική είναι εμφανής στα γραπτά της, όπου ο ήχος της θάλασσας συνοδεύει τα όσα διαδραματίζονται. Η εμπειρία της θάλασσας καλλιεργεί την ευαισθησία, κατευνάζει τον πόνο και λειτουργεί ως καταφυγή, ή ανάχωμα στην καθημερινότητα και την τριβή των σχέσεων. Ετσι λοιπόν η πέτρα παραμένει αιώνια, σταθερή και θαυμαστή λόγω της θάλασσας.

Η υπεροχή της για την ποιήτρια είναι εμφανής και αδιατάρακτη, αφού μόνον αυτή μπορεί να  βγάζει κυκλάμινα. Ομως όλα αυτά δεν εξασφαλίζονται χωρίς τον έρωτα. Κι εδώ παρούσα η θάλασσα, ο τόπος αναφοράς όπου με τις μνήμες διατηρείται το ισοζύγιο της ζωής. Με τον έρωτα σαρκώνεται η ευτυχία παρά τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι αφύλακτες συναναστροφές στις διαβάσεις.

Εκεί όπου ευδοκιμούν οι αποκλειστικότητες για να καλύψουν τις εκκρεμότητες συνθέτοντας το τρίπτυχο: Ανήκω, ορίζομαι, ορκίζομαι. Τότε χρειάζεται το θάρρος για να σταθείς σαν πέτρα στο κύμα να ακούσεις τον ήχο και να αναπαράξεις την ηχώ που σε απαλλάσσει, φτάνοντας στο παράλογο, παράτολμο, λυτρωτικό ΄΄Δεν σε αγαπώ πια΄΄».